Made In Greece ένας Βέλγος ο Jimmy Jamar που διοργανώνει μαραθώνιους ανάγνωσης του Ομήρου & μαζεύει λεφτά για Ελληνόπουλα!

Όπως ακριβώς ο Τζίμμυ Τζαμάρ, που έχει πραγματικά αναβιώσει τον όρο μέσα από την προσπάθεια που κάνει τα τελευταία χρόνια να δείξει στην Ευρώπη ποια είναι η πραγματικότητα για τη χώρα μας.

Μιλώντας με έναν άνθρωπο που έχει τόση ενέργεια και τόση ζέση για την Ελλάδα, δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις και να σκεφτείς πως ακόμη και αυτές τις εποχές, τις πέτρινες για του Έλληνες, αυτό που έχει αυτή η χώρα, αυτό που μπορεί να προσφέρει, λάμπει και ακτινοβολεί πιο δυνατά από το μαύρο της οικονομικής και της ανθρωπιστικής κρίσης.

“Ήταν χειμώνας του 2011, ξεκινώντας το 2012, όταν ξεκίνησα να ακούω πολλές αρνητικές κριτικές όχι απλά εναντίον της Ελλάδος ή της κυβέρνησής της, αλλά εναντίον των Ελλήνων, του λαού. Το θεώρησα πολύ επικίνδυνο, με εκνεύρισε πολύ. Ιδιαίτερα δημοσιεύματα όπως το εξώφυλλο του Spiegel με την Αφροδίτη της Μήλου ή άρθρα που συνιστούσαν στην Ελλάδα να πουλήσει μερικά νησιά ή ακόμη και τον Παρθενώνα. Ήταν πολύ επικίνδυνο να ακούς τέτοια πράγματα από ανθρώπους που έλεγαν πως εκείνοι πίνουν κι εμείς πληρώνουμε” μου εξηγεί. Και κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα του “12 Ώρες Ελλάδα”. “Είναι ένα γεγονός πολιτισμικό για να αλλάξει μεν την αρνητική εικόνα της Ελλάδας, αλλά να στείλει επίσης και ένα μήνυμα συμπάθειας και αλληλεγγύης προς την Ελλάδα σε μια βάση φιλανθρωπίας. Εκείνη η περίοδος ήταν κυριολεκτικά η χειρότερη στιγμή της κρίσης και το να προσπαθήσεις να αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτονται οι άνθρωποι για εσάς είναι κάτι” συμπληρώνει.

Από το 2012, κάθε χρόνο, δεκάδες καλλιτέχνες και άνθρωποι στις Βρυξέλλες αφιερώνουν 12 ώρες στο να γνωρίσουν την Ελλάδα, τη μουσική της, τον πολιτισμό της και φυσικά να συγκεντρώσουν χρήματα για καλό σκοπό. “Σε δέκα εβδομάδες στήσαμε το πρότζεκτ, πρακτικά χωρίς να κοιμηθούμε. Δημιούργησα έναν οργανισμό για να μπορέσω να διαχειριστώ οικονομικά τα δρώμενα, βρήκα καλλιτέχνες, χορηγούς... η κινητοποίηση ήταν πολύ σημαντική. Υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον από τα ΜΜΕ. Άλλωστε, στις Βρυξέλλες υπάρχουν 20.000 Έλληνες που διατηρούν θεατρικές ομάδες, συλλόγους παραδοσιακών χορών. Πράγματα που μπορεί στην Ελλάδα να φαίνονται αυτονόητα, αλλά για τους Έλληνες της διασποράς είναι πολύ σημαντικά και ήθελαν πολύ να κάνουν κάτι όλοι μαζί.” εξηγεί για τον τρόπο που όλα ξεκίνησαν το 2012.

Του Ελευθέριου Σαββίδη - News247.gr

Φέτος, ο Βέλγος φιλέλληνας έφερε στην Ελλάδα χρήματα και φρόντισε να προσφέρει πετρέλαιο σε σχολεία που το είχαν ανάγκη για να ζεστάνουν τους μαθητές το χειμώνα. “Εγώ φέρνω μια επιταγή 11.000 ευρώ, που δεν είναι κάτι. Είναι τίποτα. Αλλά έκανα μια συμφωνία για κάθε 1000 ευρώ να παίρνουν τα σχολεία 1 τόνο πετρέλαιο, ποσότητα που αρκεί για να βγάλουν το χειμώνα. Στη συνέχεια επισκέφτηκα την Αλεξανδρούπολη και τα σχολεία που θα λάμβαναν το πετρέλαιο από το “12 ώρες Ελλάδα” στις Φέρρες και στο Σουφλί. Εκεί αντιλαμβάνεσαι πως αυτό που κάνεις αλλάζει πολλά σε ένα σχολείο” αναφέρει.

Κανείς μπορεί να αναρωτηθεί εύλογα πως ένας άνθρωπος που δουλεύει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ίσως να είχε τα μέσα να κάνει κάτι περισσότερο από μια εκδήλωση με φιλανθρωπικό χαρακτήρα: “Δουλεύω για την Ευρώπη, γιατί πιστεύω στην Ευρώπη. Επίσης πιστεύω σε μια Ευρώπη πιο κοντά στους πολίτες, που ακούει τους πολίτες. Την ίδια στιγμή όμως που είμαι ένας υπάλληλος της Ε.Ε., είμαι και πολίτης της. Έχω ιδέες και πιστεύω πως οι πολίτες πρέπει να κάνουν πράγματα και πέρα και έξω από τη δουλειά.” εξηγεί και συμπληρώνει: “Υπάρχει η έννοια της φιλανθρωπίας γιατί υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ανάγκη. Έχουν γίνει πράγματα απίστευτα. Ήμουν στην Αθήνα τη Δευτέρα και στο κέντρο – Σοφοκλέους, Πειραιώς και Αθηνάς – υπήρχαν πάρα πολλοί πολίτες που συνωστίζονταν για τα συσσίτια του δήμου. Οι άνθρωποι υποφέρουν, είναι κουρασμένοι. Ο λαός είναι κουρασμένος γιατί πάνε πια πέντε χρόνια που τραβάει αυτή η κατάσταση”.

Δεν είναι τυχαίο πως από την πρωτοβουλία του Τζαμάρ ήρθαν κοντά πολλοί άνθρωποι που σε διαφορετική περίπτωση δεν θα είχαν αυτή την ευκαιρία: “Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Διονύσης Σαββόπουλος την πρώτη χρονιά... Οι καλλιτέχνες που γνωρίστηκαν για πρώτη φορά στις Βρυξέλλες, κράτησαν επαφές και συνέχισαν να συνεργάζονται και στη συνέχεια. Μια Ελληνίδα μέτζο σοπράνο, η Αλεξάνδρα Γκράβα, που μένει στην Γερμανία απάντησε θετικά στο κάλεσμά μου. Εκεί συνάντησε έναν νεαρό πιανίστα, τον Πέτρο Μπούρα, που είχα φέρει από την Ελλάδα και ο οποίος έπαιζε κομμάτια του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκη. Οι δυο τους θα δώσουν μια συναυλία μαζί στην Αθήνα μέσα στο Δεκέμβριο και στις Βρυξέλλες το Γενάρη. Αυτό δημιουργεί δεσμούς ανάμεσα στους ανθρώπους. Έχεις όλους αυτούς τους καλλιτέχνες μαζί σε μια φωτογραφία, πράγμα που δημιουργεί μια πολύ όμορφη εικόνα για την Ελλάδα. Και πιστεύω πως όλο αυτό ήταν μια όμορφη νίκη”.

Ο Τζίμμυ Τζαμάρ, άλλωστε, δεν σταματά ποτέ να σκέφτεται τρόπους να αναδείξει τα θετικά της Ελλάδας: “Δεν χρειάζεται μόνο φιλανθρωπία, πρέπει να πιστέψουμε στους ανθρώπους, να τους δώσουμε ευκαιρίες. Για παράδειγμα έφερα στο Βέλγιο νέους παραγωγούς κρασιού που ξεκίνησαν την δραστηριότητά τους κατά τη διάρκεια της κρίσης. Έδωσα τη δυνατότητα σε νέους παραγωγούς που δεν είχαν χρήματα να παρουσιάσουν τα προϊόντα τους στις Βρυξέλλες, να έρθουν. Είναι τα μικρά πράγματα που κάνουν τη διαφορά”!

Ο Τζίμμυ θα μπορούσε να είναι ο ευχάριστος τύπος στην παρέα, με ούζο και μεζέ, που θα σε έκανε να περάσεις ευχάριστα ένα καλοκαιρινό μεσημέρι δίπλα στη θάλασσα. Ο άνθρωπος που χωρίς να το καταλάβεις γίνεται φίλος σου, γιατί έχει ζήσει την Ελλάδα όλα τα χρόνια της “Χρυσής εποχής” μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά γνωρίζει και την βαριά και δύσκολη ιστορία της. “Ήμουν μόλις 16 ετών και οι γονείς μας αποφάσισαν να κάνουμε Πάσχα στη Μεσόγειο, μια κρουαζιέρα. Οπότε περάσαμε από τη Βενετία στο Κατάκολο. Ήταν το 1969 και ακόμη θυμάμαι τη μουσική που έπαιζε η ορχήστρα, τον καιρό που έκανε, τη μυρωδιά από τις πορτοκαλιές. Και κάπως έτσι είπα: “Εδώ είναι η χώρα μου”. Από τότε, αν και δεν έμεινα για μεγάλο χρονικά διάστημα, ήμουν στην Ελλάδα με κάθε αφορμή, ακόμη και για τη δουλειά μου. Καθώς είμαι στην Κομισιόν σε υπηρεσίες που σχετίζονται με την σύνδεση εταιριών, την ελεύθερη διακίνηση αγαθών και πολιτών, η δουλειά μου επέτρεπε να επισκέπτομαι την Ελλάδα ακόμη και το χειμώνα. Το να βρίσκεσαι χειμώνα στη Λάρισα είναι κάτι πολύ διαφορετικό από την εικόνα που έχεις για τη χώρα σαν τουρίστας στη Μύκονο. Έτσι, γνώρισα την Ελλάδα με έναν τρόπο πολύ διαφορετικό.” αναφέρει.

“Αυτό που με εξέπληξε είναι πως η Ελλάδα είναι ίσως η χώρα που τον 20ο αιώνα υπέστη το πιο έντονο σοκ. Η Ελλάδα έζησε στα 2/3 του περασμένου αιώνα τέσσερις πολέμους – δύο βαλκανικούς και δύο παγκόσμιους – και στη συνέχεια έναν εμφύλιο, δύο δικτατορίες και την υπόθεση της καταστροφής της Σμύρνης και των προσφύγων” εξηγεί και παρατηρεί πως ο εμφύλιος άφησε τα σημάδια του μέχρι σήμερα και πολλά από όσα συμβαίνουν στην πολιτική ζωή τώρα έχουν τις ρίζες τους εκεί. “Ανέφερα στην παρουσίαση του βιβλίου μου: Μεταξύ 1922 και 1923 η Ελλάδα είχε πληθυσμό περίπου 4 με 4,5 εκατομμύρια και απορρόφησε περί το 1 με 1,5 εκατομμύριο πρόσφυγες. Και μην ξεχνάμε πως ήταν μια φτωχή χώρα, όχι πλούσια όπως είναι το Βέλγιο. Έτσι αναφέρω σήμερα πως μοιάζει σαν το Βέλγιο να έπρεπε να απορροφήσει περί τα 3 εκατομμύρια κατοίκων που έρχονταν από κάπου. Οι άνθρωποι μιλούσαν την ίδια γλώσσα, ίσως είχα τις ίδιες συνήθειες, αλλά είχα και πολύ διαφορετικά έθιμα. Για να τα γνωρίσει κανείς πρέπει να δει κάποια ταινία του Φέρρη ή τον Θίασο του Αγγελόπουλου” συμπληρώνει.

Ο Τζαμάρ πιστεύει πως οι Έλληνες θα βρούν τον τρόπο να βγουν από την κρίση: "Λέω συνεχώς πως χάρη στην ιστορία τους, οι Έλληνες είναι πολύ δημιουργικοί, έχουν μάθει να μάχονται συνεχώς. Στο τέλος της ημέρας, αυτή η ικανότητα των Ελλήνων είναι που θα δώσει τη λύση. Ναι, απαιτείται να χτιστεί ένα κράτος, μια διαχείριση μοντέρνα. Αλλά πέρα και πάνω από αυτό, βλέπω πράγματα να γίνονται. Για παράδειγμα οι χορηγοί που ήρθαν στην εκδήλωση, ο Κορρές, η Apivita, η Cocomat είναι εταιρίες που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια της κρίσης. Υπάρχουν όμορφες ιστορίες. Δεν είμαι σε καμιά περίπτωση απελπισμένος, αλλά βλέπω πως η κατάσταση πρέπει να βελτιωθεί γιατί ο λαός είναι κουρασμένος"

Είναι ο Τζίμμυ ένας πραγματικός Φιλέλληνας; Σίγουρα ναι. Δεν είναι τυχαίο πως το τελευταίο βιβλίο του έχει τίτλο “Γράμματα στον Λόρδο Βύρωνα” και δίνει τη δική του οπτική για την Ελλάδα που γνώρισε. Τι πιστεύει όμως για το κίνημα εκείνο που υποστήριξε την απελευθέρωση της Ελλάδας και πόσο επίκαιρη μοιάζει σήμερα η ιδέα του φιλελληνισμού; “Έχετε μια χώρα που είναι ιδιαίτερα ξεχωριστή. Δημιουργήσατε μια λέξη, η οποία δεν υπάρχει σε καμιά άλλη γλώσσα (φιλέλλην). Οι άνθρωποι  υποστηρίζουν, αγαπούν την Ελλάδα. Η Ελλάδα κέρδισε μια συμπάθεια πολύ έντονη, η οποία εξακολούθησε σε όλη της την ιστορία. Για παράδειγμα, όταν έπεσε η δικτατορία των συνταγματαρχών, ο Ζισκάρ Ντ' Εστάν και ο Καραμανλής βρέθηκαν στο Παρίσι και ο Γάλλος πολιτικός υποστήριξε την χώρα. Μια κίνηση που δεν ήταν πολιτική, αφού ο ένας ήταν αριστερός και ο άλλος δεξιός” ανέφερε.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε κάθε έκφανση της ζωής του, ακόμη και στην καταγωγή της γυναίκας (με τον Βέλγο στη φωτό επάνω) του, αν και όπως αναφέρει δεν ήταν η βασική αιτία που συνδέθηκε με τη χώρα μας, αφού κάτι τέτοιο συνέβη πολύ νωρίτερα. “Η γυναίκα μου δεν έζησε ποτέ στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα κατάγεται από τη Χίο. Η μισή της οικογένεια ξεκληρίστηκε στη Σφαγή της Χίου από τους Τούρκους και ένα μέρος της οικογένειας κατάφερε να διαφύγει με βάρκες. Αυτοί που επέζησαν την καταστροφή βρέθηκαν στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Πάντως σε καμιά περίπτωση δεν είναι τυχαίο που παντρεύτηκα μια Ελληνίδα”

Ο Τζίμμυ παρέδωσε πριν από μερικές ημέρες τα χρήματα στα σχολεία από το φετινό “12 Ώρες Ελλάδα” (στη φωτό επάνω σε συνάντηση με το σύλλογο γονέων των σχολείων στο Σουφλί) και προετοιμάζεται ήδη για την επόμενη χρονιά. Θα ήθελε πολύ να έχει στη συναυλία του τον Μίκη Θεοδωράκη, με αφορμή και τα γενέθλια των 90 χρόνων του Έλληνα δημιουργού, τον οποίο και αναγνωρίζει ως εμβληματική προσωπικότητα της χώρας. “Εκτός από τη συναυλία, όλη την ημέρα γίνεται μια διαδραστική ανάγνωση αρχαίων ελληνικών κειμένων. Είναι ένα πρότζεκτ για το οποίο μου μίλησε μια φίλη στην παραλία της Φολέγανδρου. 400 άτομα διαβάζουν ο ένας μετά τον άλλο κείμενα όπως η Οδύσσεια, η Πολιτεία του Πλάτωνα και η Ιλιάδα. Έρχεσαι, όποιος κι αν είσαι – είτε είσαι υπουργός, άνθρωπος της ΕΕ, ένα παιδί 7 ετών – λαμβάνεις έναν αριθμό και περιμένεις τη σειρά σου. Σου δίνουμε ένα κείμενο μεταφρασμένο στα αρχαία και τα νέα ελληνικά, στα γαλλικά, στα ολλανδικά και τα αγγλικά. Την κατάλληλη στιγμή σε αναζητούμε και σε τοποθετούμε πλάι στον άνθρωπο που διαβάζει το κομμάτι του κειμένου ακριβώς πριν από εσένα. Όλος ο κόσμος χειροκροτεί τους αναγνώστες, είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο”.

Στο τέλος της συνέντευξης αναρωτήθηκα αν σκέφτηκα ποτέ να κάνω το ίδιο για τη χώρα μου. Να αναζητήσω δηλαδή τα θετικά και να ανακαλύψω τα όμορφα, ανάμεσα στα άσχημα. Προβληματίστηκα για το αν σκέφτηκα ποτέ κάτι αντίστοιχο για κάποιον άλλο λαό, γείτονα ή πιο μακριά από εδώ. Πόσο πιο διαφορετική θα ήταν η κατάσταση που βιώνουμε αν όλοι μας βλέπαμε την ουσία, την ιστορία και την αξία που κρύβει μέσα του κάθε λαός και δεν μέναμε στα εύκολα στερεότυπα που γίνονται καραμέλα στο στόμα όσων αναζητούν μια αφορμή για να κατηγορήσουν κάποιον – είτε αυτός είναι ένας λαός, είτε ένας άνθρωπος – για κάτι που θεωρητικά οι ίδιοι το κάνουν καλύτερα;