Συγκινεί η «άγνωστη» εγγονή του Λάμπρου Κωνσταντάρα: Μου άφησε μια κληρονομιά, που όλα τα χρήματα του κόσμου δεν θα την αγόραζαν

 Σε αντίθεση με τον αδελφό της Λάμπρο, την Παυλίνα δεν την γνωρίζουν πολλοί αφού δεν είναι δημόσιο πρόσωπο, ωστόσο σε μια από τις σπάνιες αναφορές της στον αγαπημένο παππού της, αφηγείται κάποια πολύ όμορφα περιστατικά. 

Τα πρώτα 15 χρόνια της ζωής μου ήμουν «η εγγονή του Κωνσταντάρα»

Για εμένα, όπως για κάθε παιδάκι, ήταν ο απλά ο παππούς μου. Ο παππούς που δε βλέπαμε συχνά, ο παππούς με τις γάτες, με τα μελαγχολικά μπλε μάτια. Ήμουν πολύ μικρή όταν αρρώστησε και δεν είχα τη δυνατότητα να ζήσω πολλά μαζί του. Μου άφησε όμως μια κληρονομιά, που όλα τα χρήματα του κόσμου δεν θα την αγόραζαν: το αυθόρμητο, αληθινό χαμόγελο και η ενστικτώδης συμπάθεια όσων με γνωρίζουν και μαθαίνουν ότι ήταν ο παππούς μου. Χωρίς να προλάβω να πω ή να κάνω κάτι. Θησαυρός.

Ήταν 28 Ιουνίου του 1985 και κανόνιζα το πάρτι της γιορτής μου. Τα ξημερώματα μάθαμε ότι έφυγε,  και η μαμά μου με έβαλε να πάρω όλα τα παιδάκια να τους πω ότι το πάρτι ακυρώνεται. Πρώτα πήρα το συμμαθητή μου τον Αλέξη. «Μαμά, μαμά! Πέθανε ο παππούς της Παυλίνας». Τι στο καλό τρέχει να το πει στη μαμά του, αναρωτιόμουν, τι τον νοιάζει; Πού τον ξέρει;

Η εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης δεν είχε ξεκινήσει ακόμα, η εποχή που όλα συμβαίνουν “live”. Το να βλέπω τον παππού μου στην τηλεόραση δε σήμαινε για εμένα ότι τον ξέρουν κι άλλοι. Μου έχουν διηγηθεί μια ιστορία οι γονείς μου, ήμουν κάτι περισσότερο από τριών ετών και ήμασταν για διακοπές στο Πόρτο χέλι. Εκείνη και την προηγούμενη χρονιά παιζόταν κάθε Τρίτη βράδυ το «Εκείνες κι εγώ», με το Δόγγανο να λέγεται Λάμπρος και να παίζεται από τον παππού μου. 

Ήταν οι εποχές που τη βραδιά που ένα δημοφιλές σήριαλ παιζόταν άδειαζαν κυριολεκτικά οι δρόμοι . Έτσι κι εκείνη την Τρίτη. Βραδάκι και κάναμε βόλτα με τους γονείς μου, όταν άκουσα μια γνώριμη φωνή από την τηλεόραση – καθώς ήταν καλοκαίρι και όλα τα παράθυρα στα σπίτια ήταν ανοιχτά . Όρμηξα σε μια ξένη αυλή φωνάζοντας « ο παππούς μου!». Μετά την αρχική έκπληξη οι άνθρωποι μας άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους, μας κάλεσαν μέσα και κάτσαμε όλοι μαζί να δούμε το επεισόδιο.

Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι όλοι ξέρουν τον παππού μου. Και η στιγμή που το συνειδητοποίησα ήταν η μια και μοναδική κακή στιγμή. Πριν, μετά και έως τώρα παντοτινή χαρά, αμέτρητες ατάκες και γέλια