Ρέα Βιτάλη: Κυρία Παπανδρέου, η απιστία μπορεί και να είναι το εξοχικό ανθρώπων που δεν έχουν σπίτι

«Ποιος περνάει πατέρα; Τι συμβαίνει;», «Περνάνε οι σοσιαλιστές παιδί μου» είπε και κούνησε με θλίψη το κεφάλι του. Ο διάλογος του δίπλα τραπεζιού έχει χαραχτεί στη μνήμη μου, είκοσι τόσα χρόνια, μετά. Ημασταν στου μπαρμπα-Γιώργου.

Ένα ταβερνάκι, πριν την είσοδο του ξενοδοχείου του Αστέρα. Κι ενώ τρώγαμε, ξαφνικά, μια ολόκληρη πομπή πέρασε φασαριόζικα από μπροστά μας... Μηχανές, μετά περιπολικά, μετά αυτοκίνητα δήθεν μυστικών, μετά μια μαύρη λιμουζίνα, μετά ξανά μηχανές. Αν ο πατέρας της σκηνής μας ήθελε να κυριολεκτήσει έπρεπε να πει στο τέκνο του «Συνοδεύουν τον Πρωθυπουργό μας για να πηδήξει, παιδί μου».

*Της Ρέας Βιτάλη στο protagon.gr

Ηταν χρόνια Πρωθυπουργίας Ανδρέα Παπανδρέου. Και είχε μεράκι για το γυναικείο φύλο. Θριαμβευτικές επίσης μέρες συνουσίας είχαμε ζήσει ως πολίτες και στο Νταβός. Τότε! Καθώς ο Πρωθυπουργός παρέστη μεν αλλά δεν εξήλθε της σουίτας του. Τι συμφωνίες να προσπαθήσει; Έπεφτε το χρήμα από τον ουρανό! Τότε! Τόσο, δε, είχε ικανοποιηθεί ερωτικά, που φήμες της εποχής διέδιδαν, ότι τίμησε τον σύζυγο της ερωμένης του χρίζοντάς τον υπουργό. Σταγόνες μικροϊστορίας του τόπου μας. Και η Μαργαρίτα, θα με ρωτήσεις;

Η Μαργαρίτα-σύζυγος περιφερόταν χαμογελαστή και ενδεδυμένη με κάτι πόρπες από λαϊκές παραδοσιακές στολές και η κύρια ενασχόλησή της ήταν να μεταλαμπαδεύσει τον φεμινισμό στις Ελληνίδες. Ητοι να είναι ανεξάρτητες οικονομικά, να μην ανέχονται τον άνδρα ως εξουσιαστή δυνάστη, να έχουν αυτοσεβασμό και αυτοεκτίμηση. Ξέρω τι σκέφτεστε. Δεν χρειάζονται πολλά... Συνεννοηθήκαμε. Μέχρι που δυο τουρλωτά στήθη ξέσκισαν τη χάρτα-συμφωνία της συζυγικής τους ένωσης. Δήμητρα. Και διαλύθηκε εν ριπή οφθαλμού, υποτίθεται, το σύμπαν όλο. Η μοιραία απιστία. Και ζήσαμε και τι δεν ζήσαμε! «Ο Πρωθυπουργός είχε άφθονη διούρηση»... Το νεύμα. Η ζάχαρη στα πατώματα του προεδρικού. «Για ένα κωλόσπιτο» του Γιαννόπουλου. Οι φίλοι δανειστές, μετέπειτα Πρόεδρος Δημοκρατίας. Σελίδες και σελίδες σύγχρονης ιστορίας...

Και κάποτε φτάσαμε να κλάψουμε τον μακαρίτη... Και πέρασαν χρόνια και ζαμάνια. Κι έφτασε η Μαργαρίτα 92 ετών. Και καμάρωσε παιδιά κι εγγόνια. Όλα μια χαρά αποκατεστημένα και γερά. Κι έγραψε ένα βιβλίο-βιογραφία και ομολόγησε και μια τσιριμόνια της ερωτική με έναν, λέει, με θεληματικό πηγούνι. Τόσο φρικτά προβλέψιμο αυτό το θεληματικό πιγούνι για ρόλο εραστή. Αναποτελεσματικού εν τέλει…Αφού στα 92 χρόνια της, εξακολουθούν εκείνα τα άτιμα, τα δυο τεράστια στήθη, να μην την αφήνουν από το κυνήγι. Η απιστία, βλέπεις...Τόσο τραγικά ισοπεδωτική! Τόσο κωμικοτραγικά κοινότοπες οι αντιδράσεις των ανθρώπων! Σε όποιο μορφωτικό επίπεδο, σε όποιο κοινωνικό status, πάντα η ίδια ερώτηση να πιλατεύει αναπάντητη «Καλά, μ' αυτή βρήκες;».

Αγαπητή μου υπέργηρη κυρία Μαργαρίτα Παπανδρέου. Πώς ακριβώς να σας το πω; Τόσο που σας ζορίζουν τα ελληνικά... Ας σας το μεταφράσει ο Νίκος.

Η απιστία μπορεί και να είναι το εξοχικό, ανθρώπων που δεν έχουν σπίτι. Κάτι σαν θλιβερή παρηγορία. Σας δυσκόλεψα;

Ακολουθήστε το eirinika.gr στο Google News για ενδιαφέρουσες ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο

Πατήστε εδώ για να διαβάσετε όλες τις αναρτήσεις του eirinika.gr

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ