To χωριό που αγαπάει τα παγώνια : Αγκουσελιανά Ρεθύμνου (φωτό)‏

Συνήθισαν τα παγώνια τους ανθρώπους και οι άνθρωποι τα παγώνια στο χωριό Αγκουσελιανά του Ρεθύμνου και αν ορισμένοι «δεν τα έχουν σε υπόληψη», επειδή… «συχνά κραουκίζουν και δεν τους δίδουν τροφή από το κρέας τους ή τα αυγά τους», και επιπλέον κάποιους από αυτούς όταν φωνάζουν δεν αφήνουν σε ησυχία, οι πολλοί τα θαυμάζουν, παρότι δεν… κατεβαίνουν στην πιάτσα, για το φανταχτερό φτέρωμά τους…



Τα μεγάλα εξωτικά πουλιά, εντυπωσιακά σε ομορφιά όταν ανοίξουν τα φτερά τους (ιδιαίτερα τα αρσενικά), ως φαίνεται έχουν βρει ιδανικό
τόπο διαβίωσής τους περιοχές με βλάστηση και δέντρα στο χωριό και ελεύθερα διατρέφονται και πολλαπλασιάζονται, γράφει το madeincreta.gr. Ίσως, όμως, και τα οκτώ να μη νιώθουν την ελευθερία τους, επειδή οι ιδιοκτήτες τους τα έχουν ως οικόσιτα σε μεγάλα κλουβιά, μαζί με άλλα πουλιά σε χωράφια κοντά στα σπίτια τους. Και μπορεί μερικοί από τους κατοίκους  που γοητεύονται από την ωραιότητά τους, να ήθελαν να τα έχουν, αρνούνται όμως να «τα συντηρούν φυλακισμένα» και γι αυτό δεν τα βάζουν στη… ζωή τους!

Και μπορεί σε περιοχές των Αγκουσελιανών να ζουν σήμερα συνολικά οκτώ, όμως ο αριθμός θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερος, αν δεν εξολοθρεύονταν κατά την επώασή τους από αρπακτικά πουλιά και άλλα σαρκοφάγα ζώα  στις περιοχές που ζουν…

ΠΡΙΝ 8 ΧΡΟΝΙΑ…

Το πρώτο ζευγάρι παγωνιών, έφερε στο χωριό ο Αναστάσης Κουρμούλης και το παράδωσε στον ξάδελφο του Ανδρέα. Τα πουλιά, κλεισμένα σε κοτέτσι δεν μπορούσαν να παραμείνουν… «υπό κράτηση» και με την πρώτη ευκαιρία δραπέτευσαν και βγήκαν στη φύση.



Από εκεί και μετά άρχισε η αναπαραγωγή και ο πολλαπλασιασμός τους και σήμερα τα οκτώ ανήκουν στους Αντρέα Γιάννη Κουρμούλη, Στέλιο Τσίχλη και Αντρέα Γιώργη Κουρμούλη που τα φροντίζουν στις θέσεις «Κάτω Λειβάδια» και «Βλαστός».

Οι κάτοικοι στα Αγκουσελιανά στην πλειοψηφία τους αγροτοκτηνοτρόφοι, «δεν έχουν σε υπόληψη» τα εξωτικά πουλιά με την εξαιρετική ομορφιά τους, σημειώνει ο Γιάννης Κουρμούλης. «Δεν τους δίδουμε σημασία, αλλά είναι ωραία και άμα ανοίξουνε τα φτερά τους μοιάζουνε με τις σκάρες και εξαφανίζονται», λέει ο ίδιος και συνεχίζει: «Τα έφερε ο Αναστάσης στο χωριό πριν οκτώ χρόνια, φύγανε από την ταβέρνα του Κουρμούλη, γεννοσπορίσανε και μεγάλωσε ο αριθμός. Άμα δεν τα τρώγανε με το που γεννιούνταν οι ζουρίδες και τα γεράκια, θα ήτανε γεμάτος ο τόπος! Στου «Βλαστού», είπανε, φανήκανε πέντε με έξι μικρά και ύστερα δεν ξαναφανήκανε. Βρίσκουν χωριανοί και ψοφισμένα…»



Οι άνθρωποι εδώ έβαλαν τώρα και μια οκταετία στη ζωή τους τα πουλιά με το πολύχρωμο φτέρωμα και δεν ενοχλούνται από την παραμονή τους και τα «κραουκίσματα» που ακούγονται, δηλώνοντας την παρουσία τους! Με τις κραυγές τους, υπολογίζουν, «κάποιους καλούν ή κάτι θέλουν». Τα συνήθισαν πια…