Και οι νέοι αράζουν στα social media, αν είναι τυχεροί θα συνευρεθούν με ένα φλερτ ή μια τύπου μόνιμη σχέση, αν υφίσταται αυτό πλέον

Tο στέρνο με το στέρνο πρέπει να κολλάει, η καρδιά με την καρδιά οφείλει να ακουμπά. Το δέρμα του προσώπου να αγγίζεται μόνο από δέρμα ή χείλη που ακουμπούν άλλοτε απαλά και άλλοτε με φόρα. Άντε τώρα εσύ κι εγώ στην εποχή της απομόνωσης, στον αποκαλοκαιριακό Σεπτέμβριο του 2020 να περιοριστούμε και άλλο.

Να διασκεδάσουμε τυπικά μέχρι τα μεσάνυχτα είτε σε εσωτερικό ή εξωτερικό χώρο, και μέσα σε όλα αυτά να προστεθεί και η ποτοαπαγόρευση. Προς μεγάλη μου έκπληξη ενώ το είχα πληροφορηθεί εγκαίρως, διασταύρωσα πως πλέον μετά τα μεσάνυχτα η πόλη εκτός από σιωπηρή οφείλει να είναι και απολύτως νηφάλια από αλκοόλ, καθότι οτιδήποτε άλλο που δεν πωλείται σε περίπτερο επιτρέπεται και μάλιστα με ιδιαίτερη ευκολία διακίνησης.

Εντυπωσιακό το κέντρο χωρίς ήχους μουσικής, ενώ περισσότερο εντυπωσιακή είναι η αστυνόμευσή του. Που να πηγαίνουν άραγε όλοι οι νέοι των ηλικιακών ανεμοστρόβιλων των 13, 15, 19-35, 40 και βάλε; Μάλλον, κουρνιάζουν νωρίς όπως επιβάλλει η πολιτεία. Ναι σίγουρα αυτό συμβαίνει.

Υπό τους αστεϊσμούς του Ερντογάν, η πόλη λουφάζει στον καναπέ της με δύο τρεις μπύρες που πρόλαβε να αρπάξει στο συνοικιακό ψιλικατζίδικο.

Αράζουν και ξαναράζουν με τα social media αγκαλιά οι νέοι κι αν είναι τυχεροί ίσως προλάβουν να συνευρεθούν με ένα φλερτ ή μια τύπου μόνιμη σχέση, αν υφίσταται αυτό πλέον. Οι τούρκοι περιφέρονται στο Αιγαίο και ένας πόλεμος εκεί που φαίνεται να ξεκινά εκεί που τελειώνει.

Όπως όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα το τελευταίο διάστημα. Με αποκορύφωμα τα σχολεία και την λειτουργία τους. Το υπουργείο παιδείας πανηγυρίζει για τις μάσκες και τα παγούρια που κατάφερε να κερδίσει ως χορηγία από ευαισθητοποιημένους εφοπλιστές- επιχειρηματίες.

Ενώ οι προσλήψεις των εκπαιδευτικών σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα φαντάζει υπερβολή για να μην πω πλεονασμός μπροστά στα 600.000 παγούρια! Και τα παιδιά μας σε εποχές πανδημίας θα βρίσκονται όλα μαζί με πάνω από 25 στο σύνολο συμμαθητές, στοιβαγμένα στην ίδια αίθουσα.    Κατά τα άλλα όπως έλεγε και ο Βολταίρος (1694-1778).

«Αυτοί που μπορούν να σε κάνουν να πιστέψεις απιθανότητες είναι ικανοί να σε πείσουν να διαπράξεις φρικαλεότητες».

Σε μια πιο ελεύθερη μετάφραση αρκετά μετά τον Διαφωτισμό και την νεότερη ιστορία, έρχεται ένας καινούργιος σκοταδισμός, όπου αργά. ή γρήγορα θα μας ωθήσει στην αντίδραση και μεταγενέστερα στην εκτόνωση.

Απαγορεύεται να κυκλοφορείς χωρίς μάσκα, κρύψε και άλλο το χαμογελάκι σου. Πίνε με όριο και μην συνωστίζεσαι, μάθε να ζεις μόνος επιτέλους, τι δεν καταλαβαίνεις. Θύμισε μου πότε ήταν η τελευταία φορά που χόρεψες;

Χμ… δεν θυμάσαι;

Υπάρχει ενέργεια που δεν ανεβαίνει στην επιφάνεια. Υπάρχει ορμή που πνίγεται μαζί με την λίμπιντο και την κοινωνικότητα με αποτέλεσμα να χάνεται η επαφή. Υπάρχουν σημεία στην Αθήνα που παρά την πίεση των μέτρων και των απαγορεύσεων επιλέγουν να χαμογελούν με τα χίλια ζόρια γιατί οι άνθρωποι που τα πλαισιώνουν δεν ξεχνούν την ανθρώπινη τους υπόσταση και επιμένουν να είναι προσιτοί και αισιόδοξοι.

«Η Τελευταία νύχτα της Αδέρας» είναι ένα βιβλίο του Μιχάλη Δαγκλή, που μου δώρισε ένα φίλος αγορασμένο από ένα από αυτά τα φανταστικά βιβλιοπωλεία του κέντρου της Αθήνας.

Μέσα σε αυτά τα βιβλιοπωλεία όπως και σε όλα φυσικά τα βιβλιοπωλεία υπάρχουν τόσοι παράλληλοι κόσμοι που καμία φορά σαστίζεις ενώπιον τους. Θέλεις και λίγο πόνο, αναζητάς και λίγο φιλοσοφία, βρίθεις για έρωτα και πάθος. Ωστόσο η «Αδέρα» είναι ένα βιβλίο θρίλερ, με πάρα-πάρα πολλά συστατικά του σήμερα και της καθημερινής ζωής στην πόλη, αλλά πολύ περισσότερα στην επαρχία.

Φλερτάροντας στην ιδέα να σας αποκαλύψω ακόμα περισσότερα για το βιβλίο, λέω να μην υποκύψω καθώς ζούμε ήδη μια Αδέρα, και εύχομαι να γλιτώσουμε πριν είναι πολύ αργά για όλους μας, σύμφωνα με το elektrasialma.

«Αχ να τη φαίνεται η μικρή Ουρανία»

Θέλω να είμαι στην άλλη άκρη ανάμεσα σε αυτούς που την κοιτούν να κατεβαίνει την πλαγία με βλέμμα κενό και το γάτο ως μοναδική της ελπίδα τυλιγμένο γύρω της.