Το ελληνικό αδιέξοδο πλησιάζει στο τέλος - Το άρθρο του Κώστα Στούπα!

Τα δυο κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα στη μεταπολίτευση σίγουρα είναι αυτά που φέρουν την μεγαλύτερη ευθύνη της χρεοκοπίας. Αλλά...



Του Κώστα Στούπα στο Capital.gr

Τέσσερα χρόνια μετά τη χρεοκοπία του μεταπολεμικού και ιδίως του μεταπολιτευτικού οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου, οι μόνες πολιτικές δυνάμεις που έχει αναδείξει η ελληνική κοινωνία, είναι κατά σειρά μεγέθους ο ΣΥΡΙΖΑ, η Χρυσή Αυγή και οι ΑΝΕΛ...

Τουτέστιν: α) Ένα σύμφυρμα πελατών του ΠΑΣΟΚ, συνεργατών των Άκηδων και φαντασμάτων του κλινικά νεκρού εδώ και δεκαετίας του σοβιετικού κομμουνισμού και του απεχθούς σταλινισμού...

β) Ένα μόρφωμα θρασύδειλων τραμπούκων νοσταλγών του αηδιαστικού ναζισμού που χαιρετούν ναζιστικά μη έχοντας το θάρρος ούτε αυτή την πράξη να υπερασπιστούν δημόσια...

γ) Ένα μόρφωμα πολιτικής ασυναρτησίας που βασίζεται σε τυφλές θυμικές εξάρσεις και θεωρίες συνωμοσίας που ερμηνεύουν τον κόσμο με απλοϊκά και μονοσήμαντα σχήματα...

Είναι φανερό πως η ελληνική απάντηση στη χρεοκοπία είναι φτωχή.

Τέσσερα χρόνια μετά τη χρεοκοπία και δυο μετά τις εκλογές τα δυο μεγαλύτερα κόμματα είναι κολλημένα στο 20% και κάτω από τα ποσοστά των εκλογών. Καμιά απάντηση είναι καλύτερα από μια λάθος απάντηση.

Το ελληνικό πρόβλημα

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα είναι πως έζησε πολλά χρόνια καλά σε ένα καθεστώς ευημερίας με δανεικά. Τα δανεικά τελείωσαν και ανακαλύψαμε πως δεν υπάρχει παραγωγικός ιστός που θα στηρίξει παραγωγή για εσωτερική κατανάλωση και εξαγωγές για ανάλογες εισαγωγές προκειμένου το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων να παρακολουθεί αυτό των ανεπτυγμένων κοινωνιών. 

Αντί όλα τα κόμματα να συστήσουν μια επιτροπή εθνικής σωτηρίας που θα χαράξει ένα οικονομικό σχέδιο αποδεκτό από την πλειοψηφία συνεχίζουν να δημαγωγούν και να παίζουν τις « κουμπάρες» μεταξύ τους...

Οι τρόποι

Υπάρχουν δυο τρόποι για να δημιουργηθεί παραγωγικός ιστός κατά τα δεδομένα της ιστορίας του τελευταίου αιώνα. Ο σοβιετικός του κεντρικού σχεδιασμού και της άρνησης της ατομικής ιδιοκτησίας που κατέρρευσε όπου εφαρμόστηκε και παραδόξως στην Ελλάδα έχει αναλογικά τους περισσότερους οπαδούς σε σύγκριση με όλες τις ανεπτυγμένες χώρες.

Και ο καπιταλιστικός της ελεύθερης αγοράς και ατομικής πρωτοβουλίας που σημαίνει πως η χώρα πρέπει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την προσέλκυση επενδύσεων ανταγωνιζόμενη άλλες 200 χώρες. Να διεκδικήσει δηλαδή κεφάλαια και κεφαλαιουχικό εξοπλισμό από τη διεθνή αγορά. Το μοντέλο αυτό παρουσιάζει αναταράξεις και κρίσης αλλά είναι το μοναδικό που έχει επιβιώσει και είναι συνυφασμένο με την οικονομική και κοινωνική πρόοδο, με βάση τα μέχρι τούδε ιστορικά δεδομένα. 

Θεωρίες για καλές και κακές ράτσες και προλετάριους με ιστορικό πεπρωμένο και άλλες  ντεντερμινιστικές «σάχλες» δεν μπορούν να απαντήσουν με στοιχειώδη σοβαρότητα στα προβλήματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε.

Για να καταλάβουμε όμως τι κόμματα χρειαζόμαστε προκειμένου να μας βγάλουν από το χάος θα πρέπει να προσδιορίσουμε τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε.

Έχουμε μια χώρα που παράγει και εισπράττει γενικώς λιγότερα  από όσα καταναλώνει. Κάποιος θα πρέπει να εξηγήσει πως χωρίς ιδιωτικό τομέα ο δημόσιος και οι συνταξιούχοι δεν είναι εξασφαλισμένοι. Με τέτοιο δημόσιο και τόσους συνταξιούχους δεν υπάρχει περίπτωση να σταθεί στα πόδια του ο ιδιωτικός τομέας.

Αντ’ αυτού τι κάνουμε; Υποσχόμαστε με ένα νόμο και ένα άρθρο επιστροφή στα επίπεδα της ευημερίας με δανεικά και χαράσσουμε δημαγωγικές κόκκινες γραμμές στην κοινή λογική...

Ανήκουμε σε μια περιφέρεια του πλανήτη που αντιμετωπίζει πρόβλημα δημογραφικής γήρανσης, οικονομικού ανταγωνισμού από αναπτυσσόμενες χώρες και μαζικές μετανάστευσης που σε χώρες της περιφέρειας λαμβάνει χαρακτηριστικά εισβολής.

Η απάντησή μας σε όλα αυτά ποια είναι: Ο Τσίπρας με τον Ούγκο Τσάβες, ο Κασιδιάρης με ίνδαλμα τον Αδόλφο και ο Καμένος που έχει κηρύξει ανένδοτο δημαγωγικό αντικατοχικό αγώνα από το βήμα της Βουλής σύμβολο και μηχανισμό της λαϊκής κυριαρχίας; 

Ή μήπως ο Σαμαράς του Ζαππείου του αντιμνημονίου και των φόρων ή ο Βενιζέλος της Φώφης και των κόκκινων γραμμών και των πράσινων αλόγων;

Όλα τα παραπάνω συνιστούν παραμέτρους του ελληνικού αδιεξόδου και η ανάδειξή του στην επιφάνεια επιταχύνει την λύση του...

Η πολιτική είναι η βιολογία με άλλα μέσα...

Η ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού δεν είναι παρά ένα κλάσμα της βιολογικής ιστορίας του πλανήτη. Η  ζωή καθενός ανθρώπου και του ανθρώπινου είδους στο σύνολό του στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον δεν είναι παρά μια στιγμή της διάρκειας της βιόσφαιρας του πλανήτη.
 
Η ζωή όλων των ειδών δεν είναι παρά ένα αδιάκοπος ανταγωνισμός για πολύτιμους πόρους οι οποίοι δεν αρκούν για όλους, γιατί ακόμη και όταν επαρκούν ή περισσεύουν τα είδη (των ανθρώπων μην εξαιρουμένων) πολλαπλασιάζονται μέχρι να τους εξαντλήσουν...

Η ζωή όλων είναι ειδών είναι αδιάκοπος ανταγωνισμός μεταξύ μονάδων. Η συνεργασία μεταξύ μονάδων σε ομάδες(φατρίες, κόμματα, εταιρείες, έθνη κλπ)  αποσκοπεί στα περισσότερα ατομικά οφέλη που εξασφαλίζει ο ανταγωνισμός μεταξύ ομάδων. 

Αν π.χ. η Ελλάδα είχε καταφέρει να διατηρήσει στον εθνικό κορμό την Μικρά Ασία θα εξασφάλιζε στους Έλληνες περισσότερες ευκαιρίες για υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, τόσο λόγων των οικονομιών κλίμακας του μεγαλύτερου μεγέθους της οικονομίας, όσο και της εκμετάλλευσης της δυναμικότερης γεωπολιτικής θέσης με ανάλογα ανταλλάγματα...

Αν π.χ. στο β΄Παγκόσμιο Πόλεμο είχε συνταχθεί με τους ηττημένους ίσως θα ήταν χωρίς τα Δωδεκάνησα ή μέρος της Θράκης, της Μακεδονίας, με μικρότερη επικράτεια και λιγότερες ευκαιρίες για τους Έλληνες...

Με βάση την παραδοχή της βιολογίας πως ο ανταγωνισμός γίνεται για τους πολύτιμους πόρους, στην ιστορία αυτό μεταφράζεται πως κάθε πόλεμος γίνεται για την τροφή.

Πως μορφοποιούνται όλες αυτές οι ορδές της βιολογίας στο ιστορικό χρόνο; Μέσω της πολιτικής...

Πολιτική είναι η διαχείριση συμβόλων στην «προθήκη» και των εναλλακτικών σεναρίων στην «αποθήκη», προς αναζήτηση της βέλτιστης λύσης.

Αυτά είναι περίπου τα πλαίσια που πρέπει να έχει κάποιος υπόψη του όταν προσπαθεί να σκιαγραφήσει τη διαδρομή της εξόδου από την κρίση.