Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να εκλείψει, να εξαφανισθεί- Ό, τι απομείνει να διασπαρεί στους 4 ανέμους, έτσι θα επιζήσει η κληρονομιά της πασοκαρίας...Στεφανος Κασιμάτης ολέ!

Του Στέφανου Κασιμάτη

Υπάρχει κάτι μακάβριο σε όλο αυτό. Νιώθεις κάπως σαν να στέκεσαι στην ακτή, την επομένη ενός ναυαγίου, και να βλέπεις τι ξεβράζει η θάλασσα. Από φτηνές απομιμήσεις, όπως ο Νίκος Ανδρουλάκης, ένας ηλικιακά νέος με πρόωρη πασοκική γήρανση, μέχρι τον Κυριάκο Πιερρακάκη, έναν νέο (με όλες τις έννοιες), μορφωμένο και σοβαρό άνθρωπο, για τον οποίον το μόνο που μπορεί να σε κάνει επιφυλακτικό είναι η απορία μέσω ποιας τρελής αλληλουχίας συμπτώσεων μπορεί το τυμπανιαίο πτώμα της πασοκαρίας να βγάζει μια τόσο αξιόλογη περίπτωση πολιτευόμενου...

Αλλα ονόματα που ακούγονται για το ευρωψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ είναι του αριστοκρατικού Πωλ Τζερούλανος. Χαίρομαι πολύ, διότι τον εκτιμώ, και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι ένα σχεδόν άχρηστο «talking shop», που λένε οι Αγγλοι, και του ταιριάζει πολύ ― με την έννοια ότι η συμμετοχή του θα το κάνει χρήσιμο. Με την ευκαιρία αυτή, να επισημάνω ότι κάνουν λάθος πολλοί οι οποίοι ταυτίζουν τον Πωλ με τον Γεώργιο Β΄ των Παπανδρέου. Ο Πωλ ασφαλώς ανήκει στην εποχή που τον ανέδειξε, αλλά ως χαρακτήρας είναι αυτόνομος. Εχει τη δυναμική, δηλαδή, να επιζήσει της εποχής του. Για να γίνω πιο παραστατικός, ο Πωλ Τζερούλανος είναι για την πολιτική το αισθητικό ανάλογο του Ζάχου Χατζηφωτίου για την κοσμική και κοινωνική ζωή. Είναι ένα σύμβολο. Πρέπει να υπάρχει.

Ξεβράζονται και ονόματα που απορείς γιατί σώθηκαν. Ποια θεία συγκυρία, ας πούμε, προστάτευσε τον Γιώργο τον Πεταλωτή, ώστε να ακούγεται και αυτός για υποψήφιος. Για τον Μιχάλη τον Καρχιμάκη, το καταλαβαίνω ― είναι ο επιζών φύλαρχος των Νεάντερταλ του βαθέος ΠΑΣΟΚ. Για την Αντζελα την Γκερέκου-Βοσκοπούλου, μόνον ευχές για επιτυχία μπορώ να έχω ― έχει σοβαρότατη ευθύνη στη διατήρηση της κληρονομιάς του Υπαρκτού Ελληνισμού, καθόσον η Τύχη, με την έννοια της Fortuna του Μακιαβέλι, της ενεπιστεύθη τα περήφανα γεροντάματα του βάρδου Τόλιδος. Στο πρόσωπό της, τρόπον τινά, το έθνος συναντά τη μούσα. Τέλος, ακούγεται -τι άλλο;- το όνομα της Φώφης της Γεννηματά. Είναι, λέγεται, το «βαρύ όνομα» του ψηφοδελτίου. Εδώ κάνω μια στάση. Διότι υποψιάζομαι ότι το αστείο εδώ είναι σαν το πετρέλαιο: κάπου υπάρχει οπωσδήποτε, αλλά το θέμα είναι να το βρεις και να το βγάλεις...

Εχω αφεθεί σε αυτή την ελεγεία για το ΠΑΣΟΚ που ετοιμάζεται να δώσει μια μάχη, η οποία ίσως να είναι η τελευταία του. Για το ΠΑΣΟΚ, το οποίο ομολογώ ότι απεχθάνομαι, αλλά ταυτοχρόνως αναγνωρίζω ότι ήταν το πιο πετυχημένο πράγμα που παρήγαγε για εσωτερική κατανάλωση η Ελλάδα τις τρεις τελευταίες δεκαετίες του ελληνικού εικοστού αιώνα. Παρακολουθώ το τέλος του και σκέπτομαι ότι δεν έχει νόημα να επιβιώσει κάπως το ΠΑΣΟΚ ― με κάποιο πενιχρό ποσοστό και πρόσωπα θλιβερά μέχρι και αδιάφορα. Μεγαλύτερη επιτυχία από το ότι έκανε όλους στην Ελλάδα σαν τα μούτρα του δεν μπορεί να υπάρχει. Το εννοώ και, παρακαλώ, ας μη μου παρεξηγείτε την ωμότητα της φρασεολογίας. Εχει μεγάλη σημασία αυτό και για την αποτίμηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και των Ελλήνων. Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να εκλείψει, να εξαφανισθεί. Ο,τι απομείνει από αυτό καλό είναι να διασπαρεί στους τέσσερις ανέμους, διότι μόνον έτσι θα επιζήσει η κληρονομιά του στη νοοτροπία των Ελλήνων. Η κληρονομιά της πασοκαρίας...

Μετά την εξάλειψή του, το ΠΑΣΟΚ θα αντιμετωπίζεται στο μέλλον από τους ιστορικούς που θα μελετούν την πολύπλευρη κρίση, με την οποία έκλεισε η εποχή της Μεταπολίτευσης, όπως η κληρονομιά της Ελλάδας της κλασικής αρχαιότητας στον πολιτισμό της Δύσης. Οπως η κλασική αρχαιότητα ανήκει πια σε όλους, έχει περάσει βαθιά σε θεσμούς, κανόνες και αντιλήψεις, ώστε να σμικρύνει κάποιος την αξία της όταν προσπαθεί να την περιχαρακώσει και να διεκδικήσει την αποκλειστικότητά της, έτσι και το ΠΑΣΟΚ στην ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς, είμαστε όλοι ΠΑΣΟΚ...

Από τον Μίκυ στον Σταύρο

Είτε τον γνωρίζει προσωπικά είτε μέσω της δημόσιας εικόνας του, ο καθένας μας μπορεί να έχει γνώμη για τον Σταύρο Θεοδωράκη. Και εγώ έχω, αλλά η γνώμη μου δεν έχει καμία σχέση με την αξιολόγηση του εγχειρήματος που εξήγγειλε και το οποίο ονομάζεται «Ποτάμι». Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να σπεύδουμε να προδικάσουμε, προτού δούμε τα πρόσωπα που θα προσελκύσει το κόμμα του Θεοδωράκη και προτού ακούσουμε τις θέσεις που θα παρουσιάσει. Oλο γκρινιάζουμε ότι δεν γίνεται τίποτε εκτός του υπάρχοντος συστήματος. Να, λοιπόν, που γίνεται κάτι από το συγκεκριμένο πρόσωπο. Βέβαια, αρκετοί άλλοι, που επιχείρησαν να κάνουν εξίσου δυναμικά και αυτόνομα την είσοδό τους στη πολιτική, αποδείχθηκαν ψωνάρες καραμπινάτες. Μπορεί να έχουμε μπροστά μας άλλη μία παρόμοια περίπτωση, αλλά μπορεί και όχι. Ας περιμένουμε και θα κρίνουμε. Μίκη/υ λένε και τον Θεοδωράκη και τον Μάους, μόνο η ορθογραφία αλλάζει. Θα δείξει πολύ συντομότερα από όσο φαντάζεσθε...

Πηγή: Καθημερινή

*: Σύμφωνα με μαρτυρία καταγεγραμμένη, προσώπου του οποίου την ταυτότητα έχω δεσμευθεί να μην αποκαλύψω για τα επόμενα πέντε χρόνια, η επιφωνηματική φράση «Πασοκάρα ολέ», με λευκά γράμματα σε πράσινο φόντο, αποτελούσε το «screensaver» στον προσωπικό υπολογιστή του Γεωργίου Β΄ στο υπουργείο Εξωτερικών, όταν ως Πρίγκιψ διετέλη υπουργός.