Το ''μαγικό'' κόκκινο χαλί που εξαφανίζει τους επενδυτές - η Ελλάδα δεν είναι μια κανονική χώρα γιατί έχει αμετανόητους πολίτικους: Τι γράφει ο Θεόδωρος Σκυλακάκης

Σήμερα δεν θα σας μιλήσω για νέα κόμματα, ούτε καν για την καυτή διεθνή επικαιρότητα. θα επιμείνω σε ένα αφάνταστα «βαρετό» θέμα. Γιατί δεν έρχονται επενδυτές. Δεν εννοώ χρηματιστηριακούς επενδυτές, αυτοί όταν οι τιμές είναι χαμηλές αγοράζουν. Και καλά κάνουν. Εννοώ αυτούς που κάνουν άμεσες παραγωγικές επενδύσεις και δημιουργούν άμεσα νέα οικονομική δραστηριότητα και νέες θέσεις εργασίας, τους λεγόμενους brick and mortar επενδυτές.



Του Θεόδωρου Σκυλακάκη, Capital.gr

Η κυβέρνηση έχει εγχωρίως και στο εξωτερικό διαφημίσει εξαντλητικά την «καταπληκτική» υποδοχή την οποία επιφυλάσσει στους επενδυτές που έρχονται στη χώρα. Ο κ. Σαμαράς έχει μάλιστα πει πριν πολλούς μήνες ότι: «Από το red tape που υπήρχε στο παρελθόν, εμείς στρώνουμε red carpet για τους επενδυτές».

Για να δούμε τώρα τι σημαίνει πρακτικά το κόκκινο χαλί (red carpet). Στις αποκρατικοποιήσεις, όπου υπάρχει ειδική «ενισχυμένη» νομοθεσία διευκόλυνσης των επενδυτών και ευρωπαϊκό ενδιαφέρον, οι επενδυτές που έρχονται στη χώρα μπαίνουν σε κάποιου είδους «τρίγωνο των Βερμούδων» και εξαφανίζονται. Θυμηθείτε:

ΔΕΠΑ: Ο διαγωνισμός ξεκίνησε με τρεις ενδεικτικές προσφορές για να φτάσουμε στον έναν «σίγουρο» ενδιαφερόμενο, που απέσυρε τελικά το ενδιαφέρον του.

ΔΕΣΦΑ: Τρεις ενδεικτικές προσφορές, ένας τελικά ενδιαφερόμενος.

ΟΠΑΠ: Τέσσερις ενδεικτικές προσφορές, ένας κατέθεσε προσφορά.

Κρατικά Λαχεία: Εκδήλωσαν ενδιαφέρον τρεις εταιρίες και στην τελική φάση έμεινε ένα μόνο επενδυτικό σχήμα.

Διεθνές Κέντρο Ραδιοτηλεόρασης: Τρεις ενδεικτικές προσφορές και ένας τελικά ενδιαφερόμενος, που αγόρασε το ακίνητο.

Και βέβαια το μεγαλύτερο όλων το Ελληνικό, το φιλέτο της Ανατολικής Μεσογείου, όπου πάλι ξεκινήσαμε με πολλούς ενδιαφερομένους για να καταλήξουμε σε μια τελική προσφορά.

Πώς να ερμηνεύσει κανείς αυτό το φαινόμενο; Μια ερμηνεία είναι ότι η κυβέρνηση με διάφορους έμμεσους τρόπους αποθαρρύνει όλους, πλην του ενδιαφερόμενου τον οποίο η ίδια προτιμά, με τελικό αποτέλεσμα χαμηλότερη τιμή από αυτή που θα επιτύγχανε αν υπήρχαν και άλλοι ενδιαφερόμενοι στην τελική φάση της διαδικασίας. Ακόμα όμως κι αν ίσχυε αυτό, αιτίαση που δεν μπορεί κανείς να διατυπώσει αν δεν έχει σκληρές αποδείξεις, οι συγκεκριμένοι διαγωνισμοί είναι διεθνείς και εποπτεύονται και από την ευρωπαϊκή πλευρά. Κανείς συνεπώς δεν εμποδίζει τους επενδυτές να καταθέσουν στο τέλος προσφορά. Σε μια κανονική χώρα η όποια κυβερνητική βούληση δεν μπορεί να αποτρέψει τη συμμετοχή απλώς και μόνον επειδή δεν την επιθυμεί. 

Το πρόβλημα είναι κατά τη γνώμη μου βαθύτερο. Η Ελλάδα δεν είναι κανονική χώρα και η (αμετανόητη) στάση του πολιτικού συστήματος την εμποδίζει να εξελιχθεί σε κανονική χώρα. Οι ξένοι επενδυτές που έρχονται εδώ, λόγω των αντικειμενικά μεγάλων «ευκαιριών» που προσφέρει η πώληση της ελληνικής δημόσιας περιουσίας σε «τιμή ευκαιρίας», διαπιστώνουν πολύ γρήγορα ότι χωρίς «ειδική ελληνική τεχνογνωσία» δεν μπορούν να καταρτίσουν σοβαρό επενδυτικό σχέδιο. Πότε θα πάρουμε την δείνα άδεια ρωτούν «σε τρία τέρμινα» τους απαντούν οι γνωρίζοντες. Και τι θα γίνει με τη φορολογία, τι φόρους θα πληρώσουμε; Όσους μας πει ο κ. Θεοχάρης απαντούν οι γνωρίζοντες. Πόσοι θα είναι αυτοί ούτε ο μάντης Τειρεσίας δεν μπορεί να προβλέψει. 

Για να το περιγράψουμε τεχνοκρατικά σε τρεις από τους σημαντικότερους δείκτες που συμβουλεύονται συνήθως οι ξένοι επενδυτές, «ευκολία επιχειρηματικής Δράσης» της παγκόσμιας Τράπεζας, «ανταγωνιστικότητας» του Φόρουμ του Νταβός, και «φαινομενικής διαφθοράς», της Διεθνούς Διαφάνειας, ήμασταν το 2013 κάτω από την Γκάνα, τη Ναμίμπια και τη Σενεγάλη.

Για να κάνεις λοιπόν μεγάλη δουλειά στην Ελλάδα, εφόσον οι δείκτες αυτοί δεν αλλάζουν ουσιαστικά (να ανέβουμε δηλαδή 30-40 θέσεις και να μεταφερθούμε από την Αφρικανική ήπειρο πίσω στην Ευρώπη), πρέπει να έχεις διαχρονικά ισχυρή και ενεργητική πολιτική προστασία. Όσοι δεν τη διαθέτουν βγάζουν αργά ή γρήγορα τα σωστά συμπεράσματα και αποχωρούν.

Σε μια χώρα στην οποία αποχωρούν οι λίγοι, εκλεκτοί και προβεβλημένοι επενδυτές που ενδιαφέρονται για τα φιλέτα, τι συμβαίνει με τους πολλούς που πρέπει να κάνουν τη μάζα των επενδύσεων για να βρουν κάποτε δουλειά οι 1,4 εκατ. άνεργοι; Απάντηση: Δεν έρχονται καθόλου και μένουν μόνο οι Έλληνες επιχειρηματίες που μπορούν να ελιχθούν στο «υποσαχάριο» ελληνικό επιχειρηματικό περιβάλλον. Αυτοί όμως καταδιώκονται ποινικά, δεν πληρώνονται κανονικά από το κράτος, υπερφορολογούνται, στραγγαλίζονται από πλευράς ρευστότητας και έχουν εξουθενωθεί από την πολυετή ύφεση. Τι να σου κάνουν.

Συμπέρασμα. Για μαζικές ιδιωτικές παραγωγικές επενδύσεις χρειάζεται μια διπλή πολιτική:

* Μια επαναστατική πολιτική δραστικής βελτίωσης του επιχειρηματικού περιβάλλοντος (ένα συγκροτημένο σχέδιο για να ανεβούμε τις 30-40 θέσεις στους δείκτες που προανέφερα μέσα σε δύο χρόνια).

* Μια μαζική μεταφορά πόρων από το δημόσιο στον παραγωγικό εξωστρεφή ιδιωτικό τομέα (μείωση φορολογίας, αύξηση ρευστότητας, μείωση γραφειοκρατικής πίεσης και διώξεων κ.λπ.), που θα επιτρέψει στην (μη κρατικοδίαιτη) ελληνική επιχειρηματικότητα να σηκώσει κεφάλι και να αρχίσει και πάλι να επενδύει, να παράγει και να δημιουργεί πλούτο και θέσεις εργασίας.

Δυστυχώς την πρόταση αυτή δεν την κάνει κανένας (πλην της Δράσης) κοινοβουλευτικός πολιτικός σχηματισμός. Όλοι περιμένουν ότι η χώρα θα μπει σε τροχιά ανάπτυξης  διαπραγματευόμενη με τους έξω και επιτυγχάνοντας να δανειστεί και πάλι για να καταναλώσει. Που  πάει να πει ότι δεν θέλουν καν να καταλάβουν το πρόβλημα, πόσο μάλλον να προτείνουν τη (μοναδική) λύση.
 
* Ο κ. Θόδωρος Σκυλακάκης είναι Πρόεδρος της Δράσης, Ευρωβουλευτής, μέλος της Συμμαχίας Φιλελεύθερων και Δημοκρατών για την Ευρώπη.

Πηγή:www.capital.gr