Ο Σταύρος πάνω στη βέσπα του: «Το Ποτάμι μου κι εγώ κατεβαίνουμε στον κόσμο, οι άλλοι μπορούν;»

Με βασικό σύνθημα «Πολιτική για όλους» και τη δημοσιοποίηση ενός πρωτότυπου στη μορφή και στο περιεχόμενό του μανιφέστου, ξεκινά την ορμητική ροή του το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη που εμφανίζεται να φουσκώνει με τα πολλά μικρά ρυάκια που κατευθύνονται από παντού προς τη δική του κοίτη.

Στο επιτελείο που έχει συγκροτήσει ο γνωστός δημοσιογράφος που ηγείται του νέου σχήματος επικρατεί πυρετός διεργασιών για να ετοιμαστεί και να παρουσιαστεί, σήμερα Κυριακή, το μανιφέστο στο οποίο θα εξηγείται τι είναι, τι θέλει και πού πάει το «Ποτάμι», γράφει το protothema.gr. Το κείμενο δεν θα θυμίζει τις παραδοσιακές κομματικές μπροσούρες με τις «ξύλινες» μεγαλόστομες διατυπώσεις, αλλά θα είναι διαρθρωμένο σε φόρμα εύληπτων ερωταπαντήσεων. 



Οι συνεργάτες του Θεοδωράκη έχουν συγκεντρώσει τις 100 επίκαιρες και σκληρά διατυπωμένες ερωτήσεις, στις οποίες, όπως λένε, οι «επαΐοντες» που πλαισιώνουν τον νέο πολιτικό φορέα δίνουν συγκεκριμένες, κατανοητές και τολμηρές απαντήσεις για τις προκλήσεις του σήμερα και του αύριο που απασχολούν τον κάθε Ελληνα πολίτη. 

Από τις πολιτικές συμμαχίες, τη διάρκεια της βουλευτικής θητείας και την πολιτική χρηματοδότηση μέχρι την Ευρώπη και την κρίση, και από την αναθεώρηση του Συντάγματος και τη μεταρρύθμιση στο κράτος μέχρι τα ζητήματα της ανεργίας και των επενδύσεων, το νεοσύστατο κόμμα θέλει «να ανταποκριθεί στην προσδοκία και την ελπίδα των πολιτών με ειλικρινείς και διεξοδικές προτάσεις». 

Προσανατολισμένο, άλλωστε, στην ίδια κατεύθυνση είναι και το βασικό σλόγκαν του κόμματος που είναι πλέον το «Πολιτική για όλους» και αντικαθιστά το «Πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν», που ήταν η αρχική προσέγγιση με την οποία οι επιτελείς του «Ποταμιού» ήθελαν, καταρχήν, να υπογραμμίσουν την προαίρεσή τους να μη συσχετίζεται ο νέος φορέας με τις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις.  



«Εγώ μπορώ να πάω στον κόσμο. Οι πολιτικοί μπορούν;» 

Από την προσεχή Τρίτη, εξάλλου, το νεοσύστατο κόμμα εγκαθίσταται στα καινούρια γραφεία του, ενώ παράλληλα προετοιμάζεται για να ξεχυθεί στην ελληνική επαρχία, στην οποία η απήχησή του είναι εξίσου καλή με την πρωτεύουσα, για να διαδώσει το μανιφέστο του και να διευρύνει το πρώτο δημοσκοπικό του σκορ. 

Θέλοντας κι εδώ να δώσουν το δικό τους ιδιαίτερο στίγμα, οι συνεργάτες του Σταύρου Θεοδωράκη έχουν νοικιάσει ένα πουλμανάκι για την περιοδεία ώστε να συναντήσουν τους ψηφοφόρους της Περιφέρειας και να τους εξηγήσουν τον λόγο γέννησης, τη διακριτή φυσιογνωμία και την πολιτική ροή του «Ποταμιού». Εχουν, επίσης, προμηθευτεί και μια μοτοσικλέτα που θα τους οδηγεί μέσα από απροσπέλαστα μονοπάτια σε απομονωμένα χωριά. 

Της όλης προσπάθειας, που απέχει από την πεπατημένη της παραδοσιακής «πολιτικής των μπαλκονιών», ηγείται ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο «άνθρωπος που βγαίνει μπροστά σε αυτή την υπόθεση» και ο οποίος απλά δηλώνει: «Εγώ μπορώ να πάω στον κόσμο. Οι πολιτικοί μπορούν;». 

Το δημοσκοπικό γκελ και το στοίχημα

Η κοινή γνώμη, η οποία δείχνει να διψά για κάτι νέο στην πολιτική σκηνή, υποδέχθηκε θετικά το εγχείρημα του γνωστού δημοσιογράφου, όπως φαίνεται από τις πρώτες δημοσκοπήσεις που αποτυπώνουν μια αξιόλογη δυναμική για το «Ποτάμι», η οποία, εφόσον διατηρηθεί, μπορεί να αποδειχτεί καταλυτική και να σηματοδοτήσει το οριστικό τέλος του σκηνικού της Μεταπολίτευσης.

Η επίδοση του 6% στην πρόθεση ψήφου που πέτυχε άμα τη εμφανίσει και πριν καν ξεδιπλώσει τις προγραμματικές θέσεις του και βγουν στο προσκήνιο τα στελέχη που πλαισιώνουν τον «Σταύρο», όπως επιμένουν να αποκαλούν οι συνεργάτες του τον επικεφαλής του νέου σχήματος, εκτιμάται ως μια καλή βάση εκκίνησης, κυρίως επειδή αντλεί ψηφοφόρους απ’ όλο το πολιτικό φάσμα. 

Οι συνεργάτες του Θεοδωράκη είναι έμπλεοι αισιοδοξίας ότι ο χρόνος δουλεύει υπέρ τους. Γι’ αυτό και βάζουν τον πήχη ψηλότερα των προσδοκιών τους, πιστεύοντας ότι σύντομα θα κατακτήσουν διψήφιο ποσοστό.   
 
Πλεονέκτημα για το «Ποτάμι» αποτελεί το γεγονός ότι κερδίζει μεγάλη συμπάθεια στα πιο δυναμικά στρώματα της κοινωνίας, καθώς, σύμφωνα με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των δημοσκοπήσεων, ο ένας στους δύο που δηλώνει πρόθεση να ψηφίσει είναι από τους ψηφοφόρους που έχουν ηλικία μεταξύ 25-44 ετών.

Το ενδιαφέρον των ειδικών, εξάλλου, προκαλούν τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων που καταδεικνύουν ότι η πλειονότητα όσων υποδέχονται θετικά το νέο σχήμα είναι πολίτες που -κατά 60%- θέλουν την πολιτική σταθερότητα και άρα η ψήφος τους δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «αντισυστημική», αλλά επιλογή αλλαγής του υφιστάμενου σκηνικού.Υπό αυτά τα δεδομένα, ο νέος σχηματισμός προβάλλει ως μεγάλη απειλή κυρίως για τα κόμματα που κινούνται στον ευρύ χώρο της Κεντροαριστεράς και κυρίως για τα ήδη αποδεκατισμένα από οπαδούς του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜ.ΑΡ., όπως και για τον ΣΥΡΙΖΑ από τον οποίο -αν μη τι άλλο- αφαιρεί δυναμική, συγκρατώντας «απαιτητικούς» ψηφοφόρους που αναζητούν την αλλαγή, χωρίς να πείθονται από τις εξαγγελίες και τους χειρισμούς της Κουμουνδούρου.

Από πού τρέχουν τα ρυάκια

Οπως κατέδειξε η πρόσφατη έρευνα της Alco και επιβεβαιώνουν και άλλες δημοσκοπήσεις που δεν είδαν ακόμη το φως της δημοσιότητας, το «Ποτάμι» υδροδοτείται από το 12,8% όσων στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν τη ΔΗΜ.ΑΡ., το 12,1% τους Ανεξάρτητους Ελληνες, το 8,1% το ΠΑΣΟΚ και το 7,7%  τον ΣΥΡΙΖΑ, ποσοστό το οποίο αριθμητικά είναι το μεγαλύτερο, καθώς προέρχεται από μεγαλύτερη δεξαμενή. Μικρότερες είναι οι διαρροές από ψηφοφόρους της Ν.Δ., σε ποσοστό 1,9%, και από το ΚΚΕ μόλις στο 1,1%. 

Πλειοψηφικά, πάντως, όσοι μέχρι στιγμής εκδηλώνουν πρόθεση ενίσχυσης του εγχειρήματος Θεοδωράκη, προέρχονται από τις τάξεις των «ανέστιων» ψηφοφόρων, οι οποίοι έχουν κόψει τους δεσμούς που είχαν με τα κόμματα που προτίμησαν στις τελευταίες εκλογές και μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό εξ αυτών προέρχεται από τη σταθερή δεξαμενή που διατηρούσαν μέχρι πρόσφατα ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜ.ΑΡ. 

Με άλλα λόγια, οι περισσότεροι πιθανοί ψηφοφόροι του «Ποταμιού» ήταν ούτως ή άλλως σε αναζήτηση επιλογής και μόνο ένα μικρό μέρος έπληξε την, ούτως ή άλλως, χαμηλότατη συσπείρωση που παρουσιάζουν εδώ και καιρό οι σχηματισμοί που διεκδικούν τον κεντρώο χώρο.  

Παρά ταύτα, η εμφάνιση του νέου σχήματος προκάλεσε αναστάτωση και εκνευρισμό σε όλα τα κομματικά επιτελεία που βλέπουν το «Ποτάμι» ως εν δυνάμει παράγοντα ανατροπής του πολιτικού status, ιδίως εν όψει της ευρωκάλπης της 25ης Μαΐου, που η ψήφος των πολιτών είναι πιο «χαλαρή» και δίνει την ευκαιρία στους πολίτες να στείλουν μηνύματα για αλλαγή πλεύσης με την ασφάλεια ότι δεν διακυβεύεται η κυβερνητική σταθερότητα.

Ο εκνευρισμός του Ευάγγελου Βενιζέλου

Στη Χαριλάου Τρικούπη και στην Αγίου Κωνσταντίνου προκαλεί ανατριχίλα το ενδεχόμενο να σταθεροποιηθεί στην τέταρτη θέση το κόμμα του Θεοδωράκη, κάτι που αν συμβεί θα παγιώσει τις τωρινές τάσεις που δείχνουν το ΠΑΣΟΚ να είναι κάτω από το όριο του 4,76% που απαιτείται για να «κλειδώσει» μία από τις 21 ευρωβουλευτικές έδρες που αντιστοιχούν στην Ελλάδα και τη ΔΗΜ.ΑΡ. να βολοδέρνει για να περάσει το κατώφλι του 3%, με την ελπίδα να μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να εκλέξει έναν ευρωβουλευτή από τα υπόλοιπα της δεύτερης κατανομής. 
   
Ενδεικτική, εξάλλου, του κλίματος που επικρατεί στην Κεντροαριστερά είναι η δηλητηριώδης αντίδραση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος υποδέχθηκε το νέο κόμμα με την… ευχή για «επιτυχία προς κάθε εκπομπή που θέλει να μεταμορφωθεί σε κόμμα», όπως και η παραδοχή του διαχρονικού στελέχους του κόμματος κ. Κώστα Σκανδαλίδη ότι «το ΠΑΣΟΚ πέθανε»!

Την ίδια ώρα στο μεγαλύτερο κυβερνών κόμμα δηλώνουν ψύχραιμοι, καθώς οι απώλειες ψηφοφόρων της Ν.Δ. είναι περιορισμένες, ενώ ικανοποιούνται και από την πιθανότητα το «Ποτάμι» να κοντύνει τον ΣΥΡΙΖΑ, στερώντας του τη δυνατότητα να πετύχει ευρύ προβάδισμα στις ευρωεκλογές. Δεν λείπουν, ωστόσο, κι εκείνοι από το κυβερνητικό στρατόπεδο που επισημαίνουν τον κίνδυνο να μετατραπεί σε trendy επιλογή η ενίσχυση του Θεοδωράκη, όπως συνέβη στις προηγούμενες ευρωκάλπες με τους Οικολόγους - Πράσινους, τους οποίους επέλεξαν πολλοί «γαλάζιοι» ψηφοφόροι που ήθελαν να διαμαρτυρηθούν στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, η οποία μετά την ήττα που υπέστη στις ευρωεκλογές του 2009 οδηγήθηκε -εκούσα, άκουσα- στις χαμένες από χέρι πρόωρες βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου.                    

Γιατί… πέφτουν περισσότερο οι γυναίκες

Από τα πιο εντυπωσιακά και συνάμα αμφίσημα στοιχεία των ερευνών είναι η τεράστια απήχηση που έχει το «Ποτάμι» στον γυναικείο πληθυσμό, καθώς ποσοστό που πλησιάζει το 80%, όσων εκδηλώνουν πρόθεση να το ψηφίσουν ανήκει στο λεγόμενο ασθενές φύλο και μόλις 23% εξ αυτών είναι άνδρες. Σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές, το συγκεκριμένο εύρημα μπορεί να αποδειχτεί η «αχίλλειος πτέρνα» του νέου σχήματος, καθώς η «γυναικεία» ψήφος θεωρείται περισσότερο συναισθηματική και, ως εκ τούτου, ευμετάβλητη. 

Η ανισοκατανομή, εξάλλου, ανάμεσα στα δύο φύλα μπορεί, όπως λένε οι ειδικοί, να μαρτυρά ασταθή επιλογή, κάτι που μειώνει τη βεβαιότητα ψήφου, η οποία, έτσι κι αλλιώς, εμφανίζεται να είναι περιορισμένη, αφού μόνο ένας στους τρεις από όσους εκφράζουν πρόθεση να ψηφίσουν το νέο κόμμα δηλώνει με βεβαιότητα ότι θα το κάνει.

Γι’ αυτό και ορισμένοι έμπειροι εκλογικοί αναλυτές εμφανίζονται ιδιαίτερα επιφυλακτικοί στην ερμηνεία των πρώτων δημοσκοπικών αποτελεσμάτων. Επισημαίνουν ότι η αρχική απήχηση του «Ποταμιού» δεν αποτελεί αυτό που θα αποκαλούνταν «δημοσκοπική έκρηξη». Κατά την εκτίμησή τους, το σημερινό 6% που εμφανίζεται να έχει πρόθεση ψήφου, μπορεί μεν, υπό προϋποθέσεις, να γίνει διψήφιο στην πορεία προς την ευρωκάλπη, πλην όμως, εφόσον δεν καταφέρει να διατηρήσει την αύρα του πραγματικά καινούριου, με μεγάλη ευκολία μπορεί να «ξεφουσκώσει» και να κατρακυλήσει στη διακεκαυμένη ζώνη του 3%.

Ως χαρακτηριστική περίπτωση δημοσκοπικού ξεφουσκώματος αναφέρουν την περίπτωση του ΚΕΠ (Κίνημα Ελεύθερων Πολιτών), το οποίο όταν ιδρύθηκε, τον Μάρτιο του 2001, από τον κ. Δημήτρη Αβραμόπουλο, εμφανίστηκε σε ορισμένες δημοσκοπήσεις με διψήφια ποσοστά που έφτασαν μέχρι και το 18%, χωρίς εντέλει να φτάσει ως τις επόμενες κάλπες. Επίσης, ο Συνασπισμός αμέσως μόλις αναδείχτηκε, τον Φεβρουάριο του 2008, στην ηγεσία του ο κ. Αλέξης Τσίπρας, εκτινάχθηκε δημοσκοπικά στο 14%-15%, αλλά στις εκλογές που έγιναν ενάμιση χρόνο αργότερα προσγειώθηκε στο 4,6%.


Με hipster και αμαζόνες κόντρα στην passée Κεντροαριστερά
Προτού ακόμη υπάρξει το νέο κόμμα, προτού βρεθεί το όνομα και χαραχτούν οι πρώτες -έστω αδρές- γραμμές για το ορμητικό «Ποτάμι», ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε αποφασίσει να κατέβει ως ο ίδιος του ο εαυτός: ως αυτός που θα είχε το όνομα του ηγέτη, χωρίς όμως να λειτουργεί ηγεμονικά. 

Προτού ακόμη υπάρξει το νέο κόμμα, προτού βρεθεί το όνομα και χαραχτούν οι πρώτες -έστω αδρές- γραμμές για το ορμητικό «Ποτάμι», ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε αποφασίσει να κατέβει ως ο ίδιος του ο εαυτός: ως αυτός που θα είχε το όνομα του ηγέτη, χωρίς όμως να λειτουργεί ηγεμονικά. 

Και παρότι θα κατέβαινε ως αρχηγός κόμματος, δεν θα παρέπεμπε καθόλου στην κομματοκρατία. Θα έκανε τα πάντα, τέλος πάντων, για να θυμίσει ότι η σχέση του με τη δημόσια σφαίρα, τα γεγονότα του κόσμου και την Ιστορία παραμένει έκκεντρη και άμεση, χωρίς όμως ο ίδιος να είναι αδιάφορος παίκτης. Η απομονωμένη νησίδα του, που περιβρεχόταν από το γνωστό «ποτάμι», ήταν ωστόσο κατεξοχήν πολιτική. Τόσα χρόνια άκουγε συζητήσεις, μπλεκόταν ενεργά στα πολιτικά, κατέγραφε γνώμες και περίμενε να βρεθεί η ευκαιρία. 

Βρισκόταν στη σκιά των συζητήσεων, όμως δεν έκανε στην άκρη, ήθελε πάντα να δραστηριοποιείται. Και ήταν πολλές οι φωνές των δικών του ανθρώπων που τον καλούσαν να το κάνει, αρκεί, όπως του  έλεγαν, να επιβάλει το δικό του στυλ παιχνιδιού, τη δική του υπερπροσωπική σφαίρα, τον ιδιαίτερο πολιτικό του κόσμο. Ακόμη κι αν κάποια στιγμή ο Σταύρος Θεοδωράκης βρέθηκε να ταυτίζεται ιδεολογικά με την εκσυγχρονιστική τάση του Κώστα Σημίτη ή τις μετέπειτα καινοφανείς ιδέες του Γιώργου Παπανδρέου, ήταν σίγουρος ότι ήθελε να εκφράσει ή, μάλλον καλύτερα, να δημιουργήσει κάτι νέο. «Το “Ποτάμι” δεν είναι ούτε αριστερό ούτε δεξιό», θα πει με ακρίβεια στην πρώτη συνέντευξη Τύπου για το νέο κόμμα. 
Πρόκειται για μια νέα, αμετάκλητη διακήρυξη ανεξαρτησίας πέρα από το φάσμα των δύο πόλων - αντίστοιχο με τον «τρίτο δρόμο» του Μπλερ ή τον τρίτο πόλο που βρήκε η πρόσφατη ομπαμική δημοκρατία - και που τώρα ο Θεοδωράκης σπεύδει να μιμηθεί. 



Αμερικανική επικοινωνία 

Τουλάχιστον όλα αυτά τον είχαν συμβουλεύσει οι συνεργάτες του, οι οποίοι δεν προέρχονται τυχαία από τους χώρους της Κεντροαριστεράς, της Φιλελεύθερης Δημοκρατίας και -λιγότερο- αυτόν της ευρύτερης Αριστεράς. Ωστόσο προτεραιότητα γι’ αυτόν και βασικό ατού του δεν ήταν οι ιδεολογικές αρχές αλλά ο χώρος της επικοινωνίας. Από τις πρώτες λέξεις, «καλησπέρα, καλησπέρα», μέχρι τον τρόπο που επικεντρώνει το βλέμμα του και σταυρώνει τα χέρια, τα πάντα για τον Σταύρο Θεοδωράκη είναι θέμα επικοινωνιακής στρατηγικής. Οχι τυχαία, η πρώτη του εμφάνιση έγινε, κατόπιν παραίνεσης του συμβούλου της καμπάνιας του Νίκου Γιατρομανωλάκη, σε έναν απόλυτα μοντέρνο, και νέο χώρο, με ιδιαίτερη πέραση στους νέους, το «Hub», όπου συχνάζει trendy και hipster κόσμος, σύμφωνα με το νέο λεξιλόγιο της πόλης. Μιλώντας όρθιος και περπατώντας νωχελικά πάνω-κάτω στη σκηνή, ο Θεοδωράκης δεν θύμιζε τον μακαρίτη ιδρυτή της Apple, Στιβ Τζομπς, όπως έσπευσαν πολλοί παλιομοδίτες να ισχυριστούν, αλλά κάτι ακόμη πιο νέο: τους ομιλητές των συνεδρίων του TEDx, οι οποίοι κατακτούν το κοινό τους ακριβώς επειδή δεν εκφωνούν έναν απλό λόγο, αλλά δίνουν μια μίνι παράσταση πηγαίνοντας πάνω-κάτω και ξεδιπλώνοντας προφορικά τη δική τους ιστορία. Δεν υπάρχει τίποτα δυναμικότερο από έναν ομιλητή που μπορεί να αφηγηθεί μέσα σε λίγα λεπτά τη δική του εμπειρία όντας σε διαρκή κίνηση -ώστε να μη φαντάζει στατικός-, με γλαφυρότητα, ακρίβεια και χωρίς πολυλογία. Οι απλές λέξεις, σύμφωνα με τον σύμβουλό του Γιατρομανωλάκη, γίνονται πιο εύκολα κατανοητές στους νέους, ενώ αποτελεσματικότητα στην επικοινωνία έχουν πάντα και οι γνωστές -ως σήμα κατατεθέν του Θεοδωράκη- παύσεις. Ο υπεύθυνος επικοινωνίας του Θεοδωράκη -μοντέρνος και ο ίδιος, φρόντισε να κάνει την εμφάνισή του στην πανηγυρική πρώτη με προχωρημένη αμφίεση και πολύχρωμες ριγέ κάλτσες- είναι ο άνθρωπος που έχει την επίβλεψη του «ποταμίσιου» εγχειρήματος από την πρώτη λέξη ως την τελευταία. Ως χαρισματικός μελετητής του επικοινωνιακού παιχνιδιού ξέρει καλά πώς στήνεται η όλη προεργασία: τον Γιατρομανωλάκη είχε επίσης συμβουλευτεί το κανάλι του ALPHA όταν θέλησε να λανσάρει τη νέα του επικοινωνιακή στρατηγική, αυτόν συμβουλεύτηκαν μεγάλες εταιρείες επικοινωνίας, ενώ ο ίδιος φαίνεται να χειρίζεται επικοινωνιακά ένα ευρύ φάσμα θεμάτων - με ειδικότητα σε αυτά της τεχνολογίας. Η επικοινωνιακή στρατηγική που λέγεται «απευθύνομαι στον κόσμο όπως οι ομιλητές του TEDx» έχει τις ρίζες της στα δυναμικά και πετυχημένα χρόνια στηMicrosoft, όπου βρέθηκε ο γιος του καθηγητή της Φιλοσοφικής Γιώργη Γιατρομανωλάκη αμέσως μετά τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Harvard (στο περίφημο Kennedy School of Goverment που γαλουχεί τους μελλοντικούς πολιτικούς). Σίγουρα δεν είναι και λίγο να αντιλαμβάνεσαι απόλυτα την επικοινωνιακή καμπάνια του Ομπάμα και να μπορείς να την εφαρμόζεις σε ένα πρόσωπο που ακόμη δεν έχει κάψει το πολιτικό του χαρτί - κατ' άλλους μια πολιτική tabula rasa όπου πάνω της μπορούν να εγγραφούν νέες ιδέες και μια άλλη πολιτική. Το crowd funding (η ενίσχυση του κόμματος από χρήματα που προσφέρει το «πλήθος») είναι επίσης ιδέα του Νίκου Γιατρομανωλάκη - και όποιος έτυχε να παρακολουθήσει τα ανατρεπτικά φιλολογικά μαθήματα του πατέρα του στη Φιλοσοφική, τότε ξέρει ότι η πρωτότυπη σύλληψη είναι πρωτίστως θέμα DNA.   



Ο συνταγματολόγος και ο πολιτικός επιστήμονας

Ακόμη λοιπόν κι αν ο λόγος του Θεοδωράκη στο «Hub» υπερέβαλε σε διάρκεια και δεν υπήρξε απόλυτα επεξηγηματικός, δεν ξέφυγε από το πλαίσιο των ερωτήσεων και ήταν σε μεγάλο βαθμό ακριβής. Εστω κι αν κάποιοι έσπευσαν να τον αποκηρύξουν για τα απανωτά σαρδάμ -δεν είναι επαγγελματίας ρήτορας-, δεν θα μπορούσαν να μην προσέξουν ότι οι απαντήσεις του δεν ήταν τυχαία πεταμένες φράσεις. Το πολιτικό του πρόταγμα, που βασιζόταν σε γραμμές συνταγματικών αρχών και μιας γενικότερης φιλελεύθερης πολιτικής προγραμματικής διακήρυξης, είχε δοθεί από τον Σταύρο Τσακυράκη, περίβλεπτο συνταγματολόγο της χώρας και αναπληρωτή καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Παρότι επί χρόνια αρθρογράφος στα έντυπα του ΔΟΛ σε συναφή θέματα, ο Τσακυράκης ήταν πάντα ένας ανεξάρτητος στοχαστής, με εμμονή στις αρχές των ατομικών δικαιωμάτων και της ελευθερίας. Δεν έπαψε ποτέ να παρεμβαίνει σε δημόσια ζητήματα, ενώ θεωρείται από τους πιο ένθερμους προασπιστές της ανεξιθρησκείας, του κοσμικού κράτους και της αρχής του «Ανήκομεν εις την Δύσιν». Στο βιογραφικό του ανάμεσα σε καίριας σημασίας άρθρα και κείμενα διαπιστώνει κανείς ότι υπήρξε ακαδημαϊκός επισκέπτης στα πανεπιστήμια Harvard, Columbia, New York, ενώ είναι αυτός που συμβουλεύεται το νομικό κύκλωμα κάθε φορά που προκύπτει θέμα προσφυγής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Δικής του έμπνευσης ήταν επίσης η έμφαση που έδωσε ο Θεοδωράκης στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και ειδικά στο θέμα της ομοσπονδίας, ενώ ο γνωστός συνταγματολόγος τού επέστησε την προσοχή να τονίσει ιδιαίτερα το θέμα της αξιοκρατίας. Βασική προτεραιότητα για το «Ποτάμι», όπως θα φανεί κι από τις βάσεις της προγραμματικής του αρχής, είναι η έννοια της αξιολόγησης, κάτι που δικαιολογεί και την εμμονή του Θεοδωράκη για την «αναξιοκρατία στο Δημόσιο». Γενικότερα, πάντως, το πλαίσιο των θέσεών του παραμένει, χάρη στον Τσακυράκη, ο σεβασμός στην ελευθερία των ιδεών και η εμμονή στη βασική χάραξη των αξιών - κάτι που έβρισκε σύμφωνο και τον έτερο σύμβουλο του πρώην δημοσιογράφου σε θέματα επαναπροσδιορισμού των αξιών, τον πολιτικό επιστήμονα και ιστορικό Νίκο Μαραντζίδη. Φίλος του Τσακυράκη, ο αναπληρωτής καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης μοιάζει να εμμένει στο φιλελεύθερο πλαίσιο που τονίζει ότι η Ριζοσπαστική Αριστερά είναι ένα παλαιότερο παιχνίδι για παλαιοκομματικούς παίκτες. Ως ένας από τους βασικούς πολέμιους του ΣΥΡΙΖΑ, ο Νίκος Μαραντζίδης ανέκαθεν επέμενε ότι χρειάζονται νέα πρόσωπα σαν τον Θεοδωράκη, που δεν θα είχαν πάνω τους τη ρετσινιά όχι μόνο της Αριστεράς αλλά και της Κεντροαριστεράς: «Να το πω απλά: η Κεντροαριστερά μοιάζει τελείως passée», τόνιζε σε παλαιότερο κείμενό του ο σύμβουλος του Θεοδωράκη, Μαραντζίδης. «Θυμίζει την ΕΔΗΚ του Ζίγδη ή το ΚΟΔΗΣΟ του Γιάγκου Πεσμαζόγλου στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Τόσο “ανιαρή” και “προβλέψιμη”. Τόσο “δασκαλίστικη” στο ύφος. Με συγχωρείτε, αλλά θα το γράψω όπως το νιώθω: η Κεντροαριστερά είναι η μαντάμ Σουσού της πολιτικής μας ζωής. Αν δεν γίνει κάτι ριζικό, σε λίγο θα πάρουν όλοι στο ψιλό και αυτήν και τους ηγέτες της». 

Ο θεωρητικός και ο δημοσιογράφος

Το να μην πάρουν ποτέ στο ψιλό τον Σταύρο Θεοδωράκη είναι κάτι που προσέχουν πολύ οι νέοι του συνεργάτες, επιμένοντας ότι είναι μικρή η διαφορά ανάμεσα σε ιδέες που εκφράζονται με τρόπο απλό και σ’ αυτές που λέγονται κάπως απλοϊκά, σε ιδέες για τον λαό και σε ιδέες που τρέφουν τον λαϊκισμό, σε εκφράσεις πέρα από τα κόμματα και σε εντελώς απολίτικες. Αλλά αυτός που ο Θεοδωράκης εμπιστεύεται με κλειστά μάτια, ειδικά όσον αφορά στην πολιτική του προβολή, είναι ο στενός του φίλος δημοσιογράφος Τάσος Τέλλογλου. Είναι ο πρώτος, εξάλλου, που του είχε ρίξει την ιδέα της πολιτικής, επιμένοντας ότι ένα παράδειγμα σαν του Σταύρου Θεοδωράκη είναι αυτό που χρειάζεται η χώρα - έναν νέο Γιερ Λαπίντ, όπως υποστήριζε ο καλός του φίλος. Το παράδειγμα του Λαπίντ έχει πολλές αναλογίες με το εγχείρημα του Θεοδωράκη, καθώς εκτός από συναφείς ιδεολογικές γραμμές ο Ισραηλινός πολιτικός εμφανίστηκε λίγο πριν από τις τελευταίες εθνικές εκλογές για να κάνει την έκπληξη, κερδίζοντας 19 έδρες και κάνοντας κυβέρνηση συνασπισμού με το Λικούντ. 

Ισχυρή γυναικεία ομάδα

Οπως, όμως, κι αν προσδιορίζεται το «Ποτάμι», η αλήθεια είναι ότι προτείνει κάτι καινούριο -αν και συνειδητά μη ανατρεπτικό- για την ελληνική κοινωνία, που αυτό τον καιρό και λόγω κρίσης φοβάται τις ιδεολογικές αναταράξεις. Γι’ αυτό και όπως υποστηρίζει μια άλλη κεντρική σύμβουλος του Θεοδωράκη, η  Αναστασία Λαμπρία, ο κόσμος χρειάζεται πιο σταθερές γραμμές, χωρίς να έχει την εντύπωση ότι παρασύρεται σε επικίνδυνα νερά πέρα από την πολιτική (εξ ου και ότι προτιμήθηκε τελικά το «Ποτάμι» από το «Κύμα»). «Κάτι τέτοιο θα ήταν επικίνδυνο για τη δημοκρατία», φαίνεται να υποστήριζε σε συζητήσεις η Λαμπρία, η οποία διαθέτει -και λόγω οικογενειακής παράδοσης- μεγάλη εμπειρία στην πολιτική. Κόρη του στενότερου συνεργάτη του Καραμανλή, Τάκη Λαμπρία, είναι αυτή που συμβουλεύει χρόνια τώρα τον Σταύρο Θεοδωράκη σε ζητήματα δημοσιογραφικά, νομικά και πολιτικά. Ο ίδιος ανέπτυξε φιλικές σχέσεις με την Αναστασία από την εποχή που δούλευαν παρέα ως αρθρογράφοι στη «Μεσηβρινή», ενώ μαζί μοιράζονταν ιδέες για τη δημοσιογραφία και την κηπουρική. Είναι μάλιστα αυτός που την έπεισε να ξαναρχίσει να αρθρογραφεί δίνοντάς της στήλη στο protagon.gr, ενώ αυτή τον παρακίνησε να εκδώσει τις εμπειρίες του από τους τηλεοπτικούς «Πρωταγωνιστές» σε βιβλία. Οχι τυχαία, ο εκδοτικός της οίκος φέρει το όνομα «Ποταμός» και λέγεται ότι το νέο κόμμα έχει ως νονά την ίδια τη Λαμπρία. Παρ’ όλα αυτά, η Αναστασία δεν είναι η μόνη κυρία που δεσπόζει στη λίστα των στενών συνεργατών του Θεοδωράκη στο «Ποτάμι». Στο κόμμα ενός ανθρώπου που σέβεται και εκτιμά τις γυναίκες, επιλέγοντάς τες πάντα ως βασικούς του συνεργάτες, δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν τα θηλυκά ονόματα: στην ομάδα των βασικών του συμβούλων παραμένει το όνομα της πρώην αρχισυντάκτριας του protagon.gr Λίνας Παπαδάκη, η οποία με σπουδές Επικοινωνίας στην Πάντειο και γαλλομαθής είναι υπεύθυνη του νεοσύστατου γραφείου Τύπου, ενώ ήταν η ίδια που έσπευσε να αναλάβει την πρωτοβουλία για την περίφημη selfie στην πρώτη πανηγυρική συνέντευξη Τύπου - που έγραψε ιστορία. Στην ίδια ομάδα ξεχωρίζει το όνομα μιας άλλης καλής φίλης του Θεοδωράκη, της Κατερίνας Γκίκα, αλλά και της Αντρης Κωνσταντίνου, δηλαδή της κοπέλας που του οργανώνει ταsocial media, καθώς και της Γεωργίας Λινάρδου, της συντονίστριας της συνέντευξης Τύπου του κόμματος και γνωστής πολιτικής αναλύτριας. Ο αυτόματος συνειρμός ότι η ίδια υπήρξε συγγραφέας ενός βιβλίου που λέγεται «May Day, May Day» - που ισοδυναμεί με το γνωστό σήμα κινδύνου- δεν χρειάζεται να καταγραφεί ως συνώνυμο ενός κόμματος που χαράζει την (επικίνδυνη) πορεία του πάνω σε ένα ποτάμι - ούτε ότι στην πρώτη γραμμή των καλεσμένων του «Hub» υπήρξαν άνθρωποι από παλιά πολιτικά ατιθάσευτα νερά όπως ο ναύαρχος Ναξάκης (από την υπόθεση Οτσαλάν). Τα εθνικά δεν ετέθησαν επί τάπητος στη συνέντευξη Τύπου και όσα ελέχθησαν δεν ξεπερνούσαν τον απλό, τηλεοπτικό ξεκάθαρα λόγο του Θεοδωράκη. Τελικά η μπλούζα του με τον αριθμό 9 μάλλον μαρτυρούσε ότι ο ίδιος ενδεχομένως να είναι ένας καλός επιθετικός παίκτης στο τερέν της πολιτικής, κάτι στο οποίο θα κατέληξαν όσοι επισκέφτηκαν το «Hub», αλλά με αμφιβολίες για το αν τελικά θα καταφέρει να πετύχει το γκολ πέρα από το να κρατάει επιδέξια την μπάλα. Φεύγοντας από τον χώρο, οι παρευρισκόμενοι και φίλοι δεν μπορούσαν να μην προσέξουν το έντονο άρωμα σοκολάτας που έβγαινε από το γειτονικό εργοστάσιο, αποδεικνύοντας ότι ακόμη κι αν δεν πείθει ως αυστηρός αρχηγός ενός κόμματος, ο Σταύρος Θεοδωράκης θα μπορούσε να είναι ένας νέος κύριος Βόνκα από την ομώνυμη ταινία - με τον επίσης γοητευτικό και ακαταμάχητο Τζόνι Ντεπ.




Οι Σταυροφόροι του Σταύρου
Από τον καλύτερο δημόσιο υπάλληλο του κόσμου έως τον γνωστό ηθοποιό του θεάτρου, τον ιστορικό και τη φιλόσοφο, τον συγγραφέα -που εκ των υστέρων αποσύρθηκε από το ψηφοδέλτιο δηλώνοντας απλώς την υποστήριξή του- και τον επιστήμονα, είναι μεγάλο το εύρος των ανθρώπων που συνεργάζονται με το ορμητικό «Ποτάμι». Εσκεμμένα ο Σταύρος Θεοδωράκης απέφυγε να συμπεριλάβει στο dream team του «επαγγελματίες» πολιτικούς ή τεχνοκράτες, γνωρίζοντας πως ένα νέο κόμμα έχει ανάγκη από εμπειρογνώμονες με αγάπη για το αντικείμενό τους και πραγματική - και όχι προσποιητή- αφοσίωση στην πολιτική.

 
Θανάσης Σκόκος, ο πολυτεχνίτης των αναπλάσεων
Πτυχιούχος μηχανολόγος - ηλεκτρολόγος του ΕΜΠ και κάτοχος μάστερ, γεννήθηκε στην Αθήνα και μαθήτευσε στο πρότυπο Α’ Γυμνάσιο Πλάκας. Ως φοιτητής τα χρόνια της χούντας συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα μέσα από τις γραμμές της αντι-ΕΦΕΕ και δραστηριοποιήθηκε αγωνιστικά στην κατάληψη και την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973. Συνδικαλίστηκε στη Μεταπολίτευση με τη φοιτητική παράταξη της Πανσπουδαστικής ΣΚ ως στέλεχος της ΚΝΕ και κατόπιν του ΚΚΕ. Υπό την κομματική του ιδιότητα υπήρξε ως επαγγελματίας συνδικαλιστικά ενεργός στον χώρο των μηχανικών, έγινε μέλος της διοίκησης του ΤΕΕ και αργότερα διετέλεσε πρόεδρος του ΤΣΜΕΔΕ. Οταν αποχώρησε από το κόμμα του Περισσού αφιερώθηκε στην επαγγελματική του δραστηριότητα με δική του τεχνική εταιρεία, την οποία αργότερα μεταβίβασε. Ειδικός σε θέματα αναπλάσεων, χωροταξικών και κυκλοφοριακών διευθετήσεων, έχει συνεισφέρει με τις προτάσεις του σε πολλά προγράμματα βελτίωσης της αστικής καθημερινότητας των πολιτών. Παρατηρητικός αρθρογράφος και οξυδερκής σχολιαστής, διατυπώνει τη γνώμη του για ποικίλου ενδιαφέροντος θέματα σε διάφορα sites. 


Δημήτρης Κουρέτας, ο βραβευμένος βιοχημικός
O 52χρονος αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας γεννήθηκε στα Προσφυγικά της Πάτρας. Σπούδασε Φαρμακευτική στην Πάτρα, πήρε το διδακτορικό του στη Βιοχημεία από το Χημικό Τμήμα του ΑΠΘ και εργάστηκε ως ερευνητής στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ στη Βοστόνη. Σήμερα είναι καθηγητής Φυσιολογίας Zωικών Oργανισμών και διευθυντής του ομώνυμου εργαστηρίου στο Τμήμα Βιοχημείας-§Βιοτεχνολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και ζει στη Λάρισα. Εχει δημοσιεύσει πληθώρα άρθρων σε ελληνική εφημερίδα και έγκυρα διεθνή περιοδικά, ενώ διετέλεσε εμπειρογνώμονας στην Ε.Ε. στην τεχνολογική πλατφόρμα «Food for life». Πολυβραβευμένος από την Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ενωση για τη συνεισφορά του στον τομέα των καινοτόμων τροφίμων, είναι επιστημονικός υπεύθυνος της εταιρείας υψηλής τεχνολογίας Eatwalk με αντικείμενο τα βιολειτουργικά τρόφιμα και έδρα τη Νέα Υόρκη.


Παναγιώτης Καρκατσούλης, ο ειδικός στη δημόσια διοίκηση
Ο 56χρονος καθηγητής από το 1989 της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολή Αθηνών και στη συνέχεια εκπόνησε τη διδακτορική διατριβή του στην Κοινωνιολογία του Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Μπίλεφελντ της Γερμανίας. Δική του ιδέα ήταν η δημιουργία των Κέντρων Εξυπηρέτησης Πολιτών, η οποία άρχισε να υλοποιείται την περίοδο που ήταν υφυπουργός Εσωτερικών ο Σταύρος Μπένος, ενώ επί υπουργίας της Βάσως Παπανδρέου επεκτάθηκαν σε όλη την Ελλάδα και στη συνέχεια η σχετική τεχνογνωσία εξήχθη σε όλες τις βαλκανικές χώρες, στην Αίγυπτο, στη Συρία και τη Ρωσία. Από το 1991 είναι ειδικός επιστήμονας θέματα δημόσιας διοίκησης και ορθής νομοθέτησης στο υπουργείο Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης. Εχει δημοσιεύσει μονογραφίες, μελέτες, πλειάδα άρθρων και σχολίων σε ελληνικά και ξένα επιστημονικά περιοδικά, καθώς και στον ημερήσιο και περιοδικό έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Είναι εμπειρογνώμονας του ΟΟΣΑ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, εθνικός εκπρόσωπος στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σύμβουλος πολλών κυβερνήσεων για θέματα διοικητικών μεταρρυθμίσεων και χρηστής διακυβέρνησης. Εχει βραβευτεί δύο φορές από την Αμερικανική Εταιρεία Διοικητικής Επιστήμης. Το 2012 του απονεμήθηκε στο Λας Βέγκας το Διεθνές Βραβείο για τη Δημόσια Διοίκηση ως το καλύτερο στέλεχος δημοσίου τομέα στον κόσμο για το 2011. Η είδηση έκανε τον γύρο του κόσμου λόγω της μη αναμενόμενης διάκρισης ενός Ελληνα στη θέση του «καλύτερου δημοσίου υπαλλήλου του κόσμου». 

 
Χάρης Μαθιόπουλος, ο πολυπράγμων οικονομολόγος
Kινείται μεταξύ Κηφισιάς -όπου διαθέτει πατρογονική μονοκατοικία χτισμένη στα τέλη του 19ου αιώνα- και Τήνου όπου βρίσκεται το εξοχικό του. Γιος του Ηρακλή Μαθιόπουλου, συμβούλου εξ απορρήτων για τα οικονομικά θέματα του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, σπούδασε Οικονομικά στο London School of Economics, αλλά και μουσική. Προσωπικότητα που ενσαρκώνει το πρότυπο του homo universalis, μπορεί με την ίδια άνεση να ασχολείται με τις επιστήμες ή τις τέχνες, να μεταπηδά με άνεση στον χώρο της πολιτικής ή να σχολιάζει κοινωνικά θέματα. Ευφυής σε εκνευριστικό βαθμό, σύνθετος χαρακτήρας, δύσκολος αρκετά στις προσαρμογές, σε βαθμό που ορισμένοι τον χαρακτηρίζουν αντικοινωνικό, ο Χάρης Μαθιόπουλος είναι ένας πολυτάλαντος άνθρωπος με ιδιότυπο χιούμορ που μαγνητίζει τους φίλους του με τις γλαφυρές περιγραφές που κάνει όταν έχει τα κέφια του. Μανιώδης περιηγητής, σχεδόν καθημερινά αφιερώνει ώρες στο περπάτημα. Με ένα σακίδιο στην πλάτη (στυλιστική ομοιότητα με τον αρχηγό) έχει γυρίσει όλη την Τήνο.  Ο 57χρονος σήμερα Μαθιόπουλος επέστρεψε στην Αθήνα όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Λονδίνο και το 1992 ανέλαβε τη διαχείριση των αμοιβαίων κεφαλαίων της Δωρικής, μιας μικρής τράπεζας που ανήκε στον εφοπλιστή Γ. Μαυρακάκη. Πέτυχε εντυπωσιακές αποδόσεις στο μετοχικό αμοιβαίο της Δωρικής. 

Αντί να αγοράζει μετοχές από το Χρηματιστήριο, πλησίαζε απευθείας τους επιχειρηματίες, έπαιρνε πακέτα μετοχών για το αμοιβαίο κεφάλαιο και τους πλήρωνε με μερίδια του α/κ. Οταν οι τιμές των μετοχών απογειώνονταν, τις πούλαγε στο Χρηματιστήριο, εξασφαλίζοντας όχι μόνον τα κέρδη αλλά και την οργή των αιφνιδιασμένων από τις πωλήσεις επιχειρηματιών. Η επιτυχημένη πρακτική που ακολούθησε ικανοποίησε τους μεριδιούχους του αμοιβαίου, αλλά προκάλεσε σάλο και αντιδράσεις στην τότε χρηματιστηριακή κοινότητα. Μετά τη Δωρική εργάστηκε στη Διεθνή Χρηματιστηριακή του φίλου του Β. Χατζηλία, απ’ όπου και αποχώρησε για να αφοσιωθεί στο γράψιμο. Εξέδωσε τα βιβλία «Μικρό Εγχειρίδιο του Επενδυτή» (1995), «Απληστία στο όριο» (1996), «Ο Λίμιτ-Ντακ να δεις πώς φιλούσε» (2000), «Τετράδια Τήνου» (2003), «Ευφεικόνες» (2008) και «Εντεκα απαγορευμένα γραμματόσημα» (2010). Επίσης έχει κάνει εκθέσεις φωτογραφιών και κολάζ σε Αθήνα, Τήνο και Παρίσι.


Νίκος Δήμου, ο αιρετικός στοχαστής
Αν φαντάζεται κανείς έναν επαγγελματία αρθρογράφο «κατά συρροήν», αυτός είναι σίγουρα ο Νίκος Δήμου. Γράφει με ακατάλυτο ρυθμό για τα πάντα -και κυρίως για όσα τον εξοργίζουν: για την καθημερινότητα στην Ελλάδα, την απρέπεια, την έλλειψη τρόπων ή την κατάρρευση του σύγχρονου ελλαδικού πολιτισμού. Γνωστός στο ευρύτερο κοινό έγινε με τη «Δυστυχία του να είσαι Ελληνας», το μπεστ σέλερ του που θριάμβευσε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’70, δίνοντας στον Δήμου την ελευθερία να γράφει για τα αρνητικά της ελληνικής φυλής πέρα από κομματικές σφραγίδες. Πολλοί τον κατηγόρησαν για ελιτισμό, άλλοι για επανάληψη μιας διευρυμένης κοινοτοπίας που διαχωρίζει τους τριτοκοσμικούς Ελληνες από την πολιτισμένη Δύση. Το σίγουρο είναι ότι ο Δήμου παραμένει ακόμη και στα 80 του υποστηρικτής της κοινής λογικής, που επιμένει ότι απουσιάζει από την Ελλάδα και που, κατά τη γνώμη του, πρέπει να είναι το βασικό πλαίσιο μιας νέας πολιτικής. Οι θέσεις του φαίνεται να έχουν πείσει τον Σταύρο Θεοδωράκη, που βρίσκει στο πρόσωπό του όχι μόνο έναν σύμβουλο, αλλά και έναν βασικό εκπρόσωπο του νεόκοπου κόμματός του. 


Νίκος Ορφανός, ο ενθουσιώδης καλλιτέχνης
Στον γνωστό ηθοποιό ανέκαθεν άρεσε να γράφει - αλλά και να εκφράζεται πολιτικά. Επίσης, του άρεσε να παρεμβαίνει σε μια σειρά από κείμενα σε θέματα τέχνης, κρίσιμων ιστορικών γεγονότων και πολιτικής. Ο γνωστός και ως «Κίτσος» από τη γνωστή διαφήμιση, προτού κατακτήσει τον χώρο της υποκριτικής και του θεάτρου ήταν μανιακός με το διάβασμα και τη μουσική. Παιδί από τον Πειραιά και περήφανος για τη λαϊκή του καταγωγή όπως ο Θεοδωράκης, φαίνεται ότι από την αρχή ανέπτυξε κοινούς κώδικες σε θέματα πολιτικής με τον γνωστό δημοσιογράφο. Το παν είναι ο σεβασμός στα δικαιώματα και η ελευθερία -υποστηρίζουν αμφότεροι- στην πολιτική χωρίς ταμπέλες, φιοριτούρες και προκαταλήψεις. Ο Ορφανός δεν είναι μόνο αυτός που δεσπόζει στην κορυφή της λίστας των υποστηρικτών της νέας κίνησης, αλλά είναι και ο πιο δυναμικός θεατής της πρώτης συνέντευξης Τύπου, καθώς δεν σταματούσε να βγάζει φωτογραφίες του νέου «αρχηγού» με το κινητό του και να ζητωκραυγάζει σε κάθε τοποθέτηση επί της αρχής. 


Βάσω Κιντή, η αποφασιστική φιλόσοφος 
Παρότι χημικός και κατόπιν καθηγήτρια Φιλοσοφίας, η Βάσω Κιντή δεν σταμάτησε ποτέ να αρθρογραφεί δημοσιογραφικά. Παρεμβαίνοντας ενεργά σε θέματα πολιτικά, πάντα εξέφραζε την πιο «θεσμική» πλευρά της Αριστεράς, δίνοντας μάχες για την επικράτηση μιας πιο συντηρητικής, όπως φαινόταν τότε, εκδοχής. Για τη δυναμική καθηγήτρια του ΜΙΘΕ δεν υπήρχαν, ωστόσο, στεγανά ανάμεσα σε θέματα φιλοσοφίας, ιστορίας και πολιτικής στον βαθμό που επικρατεί ο αποσαφηνισμένος λόγος και η πολιτική. Δέχτηκε να συμμετάσχει στο νέο εγχείρημα του Σταύρου Θεοδωράκη ύστερα από τη διάλυση της «Ελιάς», η οποία την εξέφραζε ιδεολογικά. Ηταν, ωστόσο, από παλιά φίλη με τον Θεοδωράκη και σημαντική σύμβουλός του σε θεωρητικά ζητήματα. Ως οπαδός του Βίτγκενσταϊν, είναι αυτή που πάντα του θυμίζει ότι από την πολυλογία είναι προτιμότερη η σιωπή -για «όσα δεν καταφέρνουμε να εκφράσουμε με τη γλώσσα μας καλύτερα να σωπαίνουμε» είναι άλλωστε η φράση που εξέφραζε περισσότερο από τις άλλες τον γνωστό φιλόσοφο και διανοητή. 


Χάγκεν Φλάισερ, ο φιλέλληνας ιστοριογράφος
Αν πετύχει κανείς τον σεμνό, ευγενή και πάντα προσηνή 70χρονο κύριο Χάγκεν Φλάισερ να πίνει τον ελληνικό καφέ του στον «Βάρσο» της Κηφισιάς όπου συχνάζει, δύσκολα θα πιστέψει ότι είναι αυτός που άλλαξε την οπτική της σύγχρονης ιστοριογραφίας ειδικά όσον αφορά στο ελληνικό ζήτημα. Το δίτομο έργο του Γερμανού ιστορικού και μελετητή (που γεννήθηκε στην Αυστρία) «Στέμμα και σβάστικα. Η Ελλάδα της Κατοχής και της Αντίστασης», που ήταν και το θέμα της διδακτορικής του διατριβής, αποτελεί μέχρι σήμερα σημείο αναφοράς, καθώς ήταν από τους πρώτους που κατάφεραν να μελετήσουν δύσβατα αρχεία και να προσφέρουν μια άλλη οπτική γύρω από το θέμα. Αμετανόητος φιλέλληνας, ο Φλάισερ δεν έπαψε λεπτό να συνηγορεί υπέρ της χώρας μας, στην οποία διαμένει μόνιμα από το 1977. Σε όσους τον ρωτούν ο Σταύρος Θεοδωράκης θυμίζει πως όποιος στην Ελλάδα θέλει μια επιστημονική άποψη για τις ελληνογερμανικές σχέσεις και το κρίσιμο θέμα των αποζημιώσεων (και τη διαφορά τους από το χρέος) οφείλει να συμβουλευτεί τον Φλάισερ - και σίγουρα δεν έχει άδικο. 

Νίκος Ξυδάκης, ο ανήσυχος μουσικοσυνθέτης
Ο γνωστός συνθέτης δεν μιλάει πολύ, αποφεύγει τις συνεντεύξεις και σπάνια δίνει συναυλίες. Προτιμάει να υπηρετεί με τους δικούς του, απαιτητικούς όρους το ελληνικό τραγούδι και την ελληνική μουσική - ένα κράμα μοντέρνων ήχων και παράδοσης στην οποία πιστεύει. 

Αντίστοιχους απαιτητικούς όρους έβαλε και στον Σταύρο Θεοδωράκη όταν του πρότεινε να συμβάλει στο νέο κόμμα αποτελώντας το γερό του χαρτί στο κομμάτι των ανθρώπων του πολιτισμού. Μαζί με τον στενό του φίλο και συνεργάτη Θοδωρή Γκόνη, ο Νίκος Ξυδάκης εκπροσωπεί τους καλλιεργημένους υποστηρικτές του Θεοδωράκη με ανησυχίες για τα κοινά, κοσμοπολίτικες ιδέες -καταγωγή από το Κάιρο γαρ!- και έντονη ανησυχία για το τι μέλλει γενέσθαι στην ελληνική πολιτική. 


Και ξεμαλλιάσματα στην όχθη του Ποταμιού
Ο Αύγουστος Κορτώ, τα επιθετικά σχόλια του Δήμου Βερύκιου, οι μηνύσεις και οι «βόμβες» της  Τζένης Χειλουδάκη, οι παρεμβάσεις της ΕΣΗΕΑ και μια συγγνώμη

Οταν γνωρίζεις τον Αύγουστο Κορτώ, είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι αυτός ο νέος (33 ετών) που με δυσκολία μπορεί να σηκώσει το βλέμμα ή να αρθρώσει πέντε λέξεις χωρίς να κοκκινίσει από ντροπή έχει γράψει τα πιο προκλητικά και απρόβλεπτα βιβλία που έχουν κυκλοφορήσει στην ελληνική βιβλιογραφία για κάθε λογής βιτσιόζους, τολμηρούς ομοφυλόφιλους, ανθρώπους που δεν χωρούσαν ποτέ σε καμία ταυτότητα όπως και ο ίδιος. 

Ανθρωπος των άκρων, δεν φοβάται να ομολογήσει στα αυτοβιογραφικά του κείμενα τα απωθημένα και τις αμαρτίες του - από τα άπειρα κιλά που έχασε σε διάστημα λίγων ετών (όταν ήταν έφηβος ήταν υπερβολικά παχύσαρκος), αλλά και να εντοπίσει ότι η πηγή όλων των προβλημάτων στην Ελλάδα παραμένει η οικογένεια. Γενικότερα όταν τον πιάνουν οι ευαισθησίες του γράφει παιδικά βιβλία με το πραγματικό του όνομα, Πέτρος Χατζόπουλος, όπως τον γνωρίζουν οι πραγματικοί του φίλοι από τη Θεσσαλονίκη όπου μεγάλωσε.  

Ο συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ με τον σύντροφό του

Εχει γράψει και το σενάριο για την κινηματογραφική ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου «Τεστοστερόνη», ενώ αυτό που δεν εγκαταλείπει ποτέ, κυρίως για τα προς το ζην, είναι η μετάφραση. Τελευταία παραδίδει και μαθήματα δημιουργικής γραφής, ενώ είναι διάσημος για τους ακατανίκητους και αμετανόητους φαν του στο Facebook. Και είναι αυτοί που έσπευσαν να επιτεθούν στον Δήμο Βερύκιο για τις γνωστές του δηλώσεις αφότου ο Κορτώ δηλώνοντας δημόσια ότι δεν θα συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο του Θεοδωράκη -τον οποίο πάντως στηρίζει-, δήλωσε παράλληλα πως τα μόνα πραγματα στα οποία είναι αφοσιωμένος είναι τα βιβλία του και ο άντρας του - το «Κουτάβι» όπως τον αποκαλεί.
 
Τα σχόλια που εξαπέλυσε ο γνωστός δημοσιογράφος Βερύκιος κατά του συγγραφέα είναι δύσκολο να επαναληφθούν, αλλά το σίγουρο είναι ότι ύστερα από αυτό το επεισόδιο καταργήθηκε το όποιο ραδιοφωνικό σαβουάρ βιβρ. Μαζί με την κοινή λογική παρασύρθηκε και η συνέπεια λόγων και έργων, δημιουργώντας ένα κομφούζιο προκαταλήψεων και προσώπων, που το καθένα προσπάθησε να σωθεί πανικόβλητο μέσα στον χείμαρρο των προσβολών και των υπονοούμενων. Δήλωσε ότι μεταμελείται και πως «ζητά ταπεινά συγγνώμη από τον κάθε επώνυμο ή ανώνυμο, φανερό ή κρυφό ομοφυλόφιλο. Δεν είχα την πρόθεση να χλευάσω ή να ταπεινώσω κανέναν, ούτε φυσικά τον Αύγουστο Κορτώ». Στην ίδια αίτηση συγγνώμης ο Βερύκιος εισάγει το ενδεχόμενο της «παρεξήγησης», αναφέροντας ότι ο ίδιος ασχολήθηκε με τον Κορτώ στο πλαίσιο της εκπομπής «Πολιτική Πρόζα» που κάνει τα τελευταία 15 χρόνια μαζί με τον Δημήτρη Σταυρόπουλο. «Μια πρόζα που μέχρι σήμερα κανείς δεν είχε παρεξηγήσει…» γράφει ο Βερύκιος. Εκτός από τον Κορτώ φάνηκε πως παρεξήγησε και ο επί χρόνια συνεργάτης του Σταυρόπουλος, ο οποίος απέφυγε να κάνει μαζί του εκπομπή την Παρασκευή.



Ο Αύγουστος Κορτώ με τη Λώρη Κέζα και τον Χρύσανθο Πανά

Στη δημιουργία ακόμη μεγαλύτερης σύγχυσης σε σχέση με ποια θα ήταν η ενδεδειγμένη στάση για έναν άνδρα ο οποίος σέβεται τον εαυτό του και την ταυτότητα που προσδιορίζεται από το φύλο του συνέβαλε και η γνωστή τρανσέξουαλ Τζένη Χειλουδάκη. Μολονότι κανείς δεν θυμάται να την έχει ρωτήσει σχετικά, η Χειλουδάκη, μέσα στον ορυμαγδό, έριξε και αυτή τη «χειροβομβίδα» της μέσω Facebook. Το ύφος και η λογική της οργίλης ανάρτησης που έκανε στο Facebook η Τζένη Χειλουδάκη, που είναι και αυτή συγγραφέας -μάλιστα πριν από μόλις λίγο καιρό κυκλοφόρησε το τέταρτο βιβλίο της- δεν ταιριάζουν στην επίμονα αξιοπρεπή στάση του Αυγούστου Κορτώ, από τον οποίο φαίνεται ότι έχει αρκετά να διδαχτεί για τον τρόπο που πρέπει να αντιδρά στις προσβολές. 

Ο Κορτώ δήλωσε ότι δεν μπορεί παρά να αγνοήσει την αίτηση συγγνώμης του Βερύκιου, καθώς, εκτός από τον αποκαλούμενο σύντροφό του, ο πατέρας του κινδύνευσε από κρίση υπέρτασης. Η συνέχεια του σίριαλ αναμένεται επομένως να παιχτεί στα δικαστήρια και οι διάλογοι θα είναι προφανώς, αν μη τι άλλο, με το παραπάνω «ανωποταμικοί». 

Στην υπόθεση παρενέβη η ΕΣΗΕΑ που καταδίκασε το «ομοφοβικό παραλήρημα».