Ο γιος του Ανδρέα Εμπειρίκου, συγγραφέα του «Μεγάλου Ανατολικού» σε μία συγκλονιστική συνέντευξη εκ βαθέων μιλάει για τον πατέρα του, τον πρώτο ψυχαναλυτή της Ελλάδας

Ιστορικός και κάτοχος του αρχείου του Ανδρέα Εμπειρίκου, ο Λεωνίδας Εμπειρίκος μας μιλάει για τον πατέρα του, πρωτοπόρο υπερρεαλιστή ποιητή και πρώτο ψυχαναλυτή στην Ελλάδα.

συνέντευξη στην Εύη Μαλλιαρού στο popaganda.gr

Πώς αντιμετωπίστηκε ο υπερρεαλισμός στην Ελλάδα;
Ο υπερρεαλισμός δημιούργησε μεγαλύτερη καχυποψία και αρνητικές αντιδράσεις στην Ελλάδα απ’ότι η ψυχανάλυση. Η ψυχανάλυση γινόταν σ΄ένα γραφείο, το οποίο κάποιος μπορεί να μην είχε πάρει είδηση. Ο υπερρεαλισμός όμως που ήταν σε μορφή δημοσιευμένου κειμένου απέκτησε τεράστια απήχηση, αρνητική όμως. Ο πατέρας μου εξέδωσε την “Υψικάμινο” από τις εκδόσεις Κασταλλία τον Απρίλιο του 1935. Τα 250 αντίτυπα εξαντλήθηκαν μέσα σε λίγο καιρό, λόγω του σκανδάλου που προκάλεσε. Δεν ήταν πολλά, αλλά οι αναγνώστες ήταν πιο λίγοι. Διαβάστηκε πάρα πολύ και το κορόιδεψαν εξίσου πολύ. Το όνομα “υπερρεαλισμός” στην Ελλάδα που το ήξεραν ως “σουρεαλισμό” στην αρχή, είχε αρνητικό πρόσιμο. Θεωρείτο κάτι τρελό και παλαβό, χωρίς να υπάρχει καμία γνώση της πρακτικής αυτού του κινήματος τέχνης. Η όλη ιδέα του πατέρα μου ήταν να εισαγάγει τον υπερρεαλισμό σε αυτόματη γραφή στην πιο καθαρή μορφή της. Όταν, δε, βγήκε και το υπερρεαλιστικό βιβλίο του Εγγονόπουλου, έβγαιναν μέχρι και στις επιθεωρήσεις, όπου η κοροϊδία ήταν απόλυτη. Η αρνητική αντίδραση ήταν τόσο μεγάλη, ώστε και ο Εγγονόπουλος τραυματίστηκε και δεν έβγαζε εύκολα βιβλία. Ο πατέρας μου δεν έβγαλε βιβλίο όλη την υπόλοιπη δεκαετία του ΄30, ενώ είχε έτοιμη τη συλλογη “Ενδοχώρα” από το ΄37.



Ο Λεωνίδας Εμπειρίκος μικρός, η γιαγιά του Στεφανία (μητέρα του Ανδρέα Εμπειρίκου) και ο Ανδρέας Εμπειρίκος στη Γλυφάδα, 31 Αυγούστου 1962. Τη φωτογραφία τράβηξε η μητέρα του Λεωνίδα, Βιβίκα Εμπειρίκου.

Πώς τελικά επιβίωσαν τα πρωτοπόρα υπερρεαλιστικά γραπτά του Εμπειρίκου στη νεοελληνική λογοτεχνία;
Η “Ενδοχώρα” βγήκε τελικά το ΄45, λόγω μιας νεαρής ομάδας που έβγαζε το πρωτοποριακό περιοδικό Τετράδιο. Η ομάδα παρέμεινε ζωντανή μέχρι και το ΄50, μετά έφυγαν πολλοί γιατί ήταν άσχημα τα χρόνια στην Ελλάδα, μετεμφυλιακά. Τα χρόνια ΄45-΄47 παρόλα αυτά, που κυκλοφορούσε το Τετράδιο, ήταν η πιο ζωντανή περίοδος. Του προτείναν να εκδόσει την “Ενδοχώρα” ως φίλοι και μάλλον μετά από παρότρυνση της ποιήτριας Μάτσης Χατζηλαζάρου και πρώην γυναίκας του. Ο ίδιος δεν έκανε καμία κίνηση για να το βγάλει. Η “Υψικάμινος” είχε αυτή την υποδοχή που είχε, παρόλα αυτά άρχισαν να τον μιμούνται κρυφά πάρα, πάρα πολλοί και να επηρεάζονται. Άνοιξε έναν δρόμο στη γλώσσα. Είναι γραμμένο στην καθαρεύουσα, αλλά σε μια μεικτή γλώσσα, χωρίς καθαρά καθαρευουσιάνικα στοιχεία, μια απίστευτη μίξη που χρησιμοποιεί και τη δημοτική εντός της. Ο πατέρας μου αρνήθηκε τον ψυχαρισμό και τον δογματισμό του δημοτικισμού. Τόσο άκαμπτη και δογματική είχε γίνει η γλώσσα του Ψυχάρη που αρνιόταν ακόμα και τις διαλέκτους. Τα κερκυραϊκά του Θεοτόκη τα θεωρούσε αίσχος, ενώ υποτίθεται ότι η δημοτική αντλεί από το τοπικό και λαϊκό ιδίωμα της ελληνικής υπαίθρου σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ο Παπαδιαμάντης καταδικάζεται πέρα για πέρα γιατί είναι από τη μια καθαρεύουσα και από την άλλη η καθομιλουμένη της Σκιάθου! Το 1935 που βγαίνει η “Υψικάμινος” η δημοτική έχει καθιερωθεί ως η επίσημη γλώσσα της λογοτεχνίας. Πολλοί κρίνουν αρνητικα ακόμα και τον Καβάφη, για τα λίγα στοιχεία καθαρεύουσας που έχει στην ποίησή του. Εν τω μεταξύ και οι αριστεροί είναι δημοτικιστές και οι ακροδεξιοί είναι δημοτικιστές. Όταν ο Μεταξάς έρχεται στη εξουσία την 4η Αυγούστου 1936, η έκφραση του λαού, η στροφή στα λαϊκά πρότυπα και οι γιορτές που έκανε, εγκαθιδρύουν τη δημοτική.

Ο “Μεγάλος Ανατολικός” θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια αντίδραση ως προς την καταπίεση αμφότερων αριστερών και δεξιών πολιτικών πιέσεων, σε σχέση με κάτι αυτούσιο, αυθεντικό και ανένταχτο;
Ακριβώς έτσι. Ως προς τη γλώσσα. Είναι ίσως πιο καθαρεύουσα και από του Παπαδιαμάντη!



Φωτογραφίες: Ανδρέας Σιμόπουλος / FOSPHOTOS

Και ως προς το θέμα επίσης. Οκτώ τόμοι άκρατου, εμμονικού σεξουαλισμού, σκηνή προς σκηνή, γεμάτοι με πάμπολλα φροϋδικα σύμβολα και στοιχεία. Μια αντίδραση ενάντια στην καταπίεση που υπέστη ο ίδιος από την περιθωριοποίηση της ψυχανάλυσης και του υπερρεαλισμού…
Απολύτως αυτό, αλλά και μια αντίδραση ενάντια στον πόλεμο. Ο “Μεγάλος Ανατολικός” άρχισε να γράφεται μόλις τέλειωσε ο πόλεμος. Συγκεκριμένα, στις 15 Αυγούστου του ΄45, όταν υπογράφηκε η οριστική παράδοση των Ιαπώνων στο κατάστρωμα του θωρηκτού “Μιζούρι” στον κόλπο του Τόκυο. Εκείνη την εποχή μόλις είχε τελειώσει η ομηρία στην οποία τον είχαν υποβάλλει οι ΕΛΑΣίτες την τελευταία ημέρα του Δεκεμβρίου του ΄44. Τον πιάσανε όμηρο μαζί με τους τελευταίους ομήρους, λίγο πριν την απαγκίστρωση του ΕΛΑΣ από την Αθήνα. Την 31η Δεκεμβρίου, στις 7 το απόγευμα. Τον οδήγησαν στους Μουσταφάδες, ένα χωριό έξω από τη Θήβα.

Όλο το δρόμο ποδαρόδρομο…
Και όχι μόνον αυτό. Πιάναν δοσίλογους, ταγματασφαλίτες, στηρίγματα των Άγγλων, φιλελεύθερους δημοκράτες, αλλά και άσχετους, όλους μέσα σε μεγαλη βία με αναρίθμητες εκτελέσεις. Οι οποίες γίνονταν μετά από ανάκριση και μικρή “στημένη” δίκη, που ονομαζόταν “λαϊκό δικαστήριο”. Για κάποιον όπως ο πατέρας μου που το έζησε και ήταν αριστερός, αυτή η ακραία κατάσταση τον έκανε να γίνει αντικουμουνιστής μετά το ΄45. Ο “Μεγάλος Ανατολικός” είναι μια απόλυτη άρνηση οποιασδήποτε κρατικής μορφής κομμουνισμού. Ερμηνεύει την καταπίεση του ανθρώπου, την απελευθέρωση της σεξουαλικότητας έναντι του κρυμμένου σαδισμού που υπάρχει λόγω υπερεγώ και λόγω μετουσίωσης των δημιουργικών στοιχείων σε κάτι σκοτεινό.  Όπως ήταν η σταλινική Σοβιετική Ένωση. Αν δεν υπήρχε η ομηρία δεν θα είχε πάρει το μήκος το ατελεύτητο που έχει το μυθιστόρημα.

Διαβάστε τη συνέχεια στο popaganda.gr