Να 'χαν οι καρδιές αμπάρες! - Παντρεμένοι και οι 2, γύρνα σε παρακαλώ: Ο Βύρων Πολύδωρας είναι πολύ μερακλής! Τόσο όμως;

Άρθρο του Στέφανου Κασιμάτη στην Καθημερινή

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι δημοσκοπήσεις φέρουν το κόμμα του κάτω από το εκλογικό μέτρο και το αφήνουν εκτός ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ούτε θύμα συνωμοσίας είναι, όμως, ούτε των περιστάσεων. Είναι ο ίδιος ο μπαρμπα-Φώτης Κουβέλης εκείνος που φροντίζει με τις κατά καιρούς δηλώσεις του να θυμίζει ότι εκπροσωπεί μια Αριστερά που δεν είναι χρήσιμη σε κανέναν άλλον παρά μόνο στον εαυτό της. Χθες, φέρ’ ειπείν, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ ενοχλήθηκε από τη διάθεση 20 εκατομμυρίων εκ του πλεονάσματος σε δράσεις στήριξης των αστέγων. Χαρακτήρισε την απόφαση «προεκλογική» και είπε ότι «εφόσον γίνεται με τρόπο προφανούς προεκλογικής σκοπιμότητας, τότε αναδεικνύεται το έλλειμμα κατανόησης του προβλήματος που έχει η κυβέρνηση».

Από μια πλευρά έχει δίκιο. Ναι, η σκοπιμότητα είναι σαφώς προεκλογική. Τι πειράζει αυτό όμως, εφόσον το ποσόν διατίθεται σε καλό σκοπό; Γιατί η επιδίωξη του συμφέροντος πρέπει να είναι σώνει και καλά κακό πράγμα, όταν εξυπηρετεί ανώτερους σκοπούς; Η μιζέρια που αποπνέει μια τέτοια προσέγγιση του θέματος είναι όμως το λιγότερο. Το σοβαρό πρόβλημα που αποκαλύπτει είναι η αδυναμία εκ μέρους μιας πλευράς της Αριστεράς να κατανοήσει την πραγματικότητα και να αναγνωρίσει την ανθρώπινη φύση. Πρόκειται για την Αριστερά του ανεδαφικού ιδεαλισμού. Την Αριστερά που βαυκαλίζεται με την ιδέα ότι όλοι οι άνθρωποι είναι στο βάθος καλοί. Την Αριστερά που έχει τυφλωθεί από τον Διαφωτισμό και δεν αντιλαμβάνεται τα όρια του ορθού λόγου.

Το πλεονέκτημα του συστήματος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας όπως αναπτύχθηκε στη Δύση είναι ότι απελευθερώνει το βασικό κίνητρο της πολιτικής δράσης, την επιδίωξη του συμφέροντος, ενώ συγχρόνως ρυθμίζει με τους θεσμούς της τον ανταγωνισμό των διαφόρων συμφερόντων, ώστε ο συμψηφισμός τους να οδηγεί στην πραγμάτωση μιας (ατελούς, έστω) εκδοχής του κοινού καλού. Σε αυτό οφείλει την επιτυχία της, τουλάχιστον σε εκείνες τις περιοχές του κόσμου που ανήκουν στον δυτικό πολιτισμό. Δεν λειτουργεί πάντα σωστά και συνεχώς θα αντιμετωπίζει νέα προβλήματα που θα υπονομεύουν την ισορροπία των εξουσιών. Ομως, ο πραγματισμός που εκφράζει είναι η δύναμή της και είναι αυτό που την κάνει να αντέχει ακόμη.

Αυτό η αριστοκρατική Αριστερά του μπαρμπα-Φώτη αδυνατεί να το συλλάβει. Αυτοί νομίζουν ότι υπάρχει κάποια υπέρτατη «αλήθεια», που εφόσον αποκαλυφθεί, απελευθερώνει αμέσως την αγαθή φύση του ανθρώπου. Μπούρδες! Το αποδεικνύει ότι οι εκδοχές της Αριστεράς που ευδοκιμούν στη χώρα είναι εκείνες που εκφράζουν ένστικτα, αισθήματα και καταστάσεις που εντάσσονται στην ανθρώπινη φύση: τον φθόνο των αποτυχημένων και των τεμπέληδων, το συμφέρον των πονηρών που καθοδηγούν τους ηλίθιους, ακόμη και το θρησκευτικό συναίσθημα, όπως στην περίπτωση του ΚΚΕ. Η Αριστερά του μπαρμπα-Φώτη είναι καταδικασμένη να εκλείψει όπως και η αριστοκρατία των γαιοκτημόνων στη βιομηχανική εποχή ή, αν προτιμάτε, όπως η αριστοκρατία που περιγράφει έξοχα ο Λαμπεντούζα στον «Γατόπαρδο». Τι άλλο μένει; Η ευχή να ζήσουμε για να τη θυμόμαστε...

Μία αναδρομή

Σπύρος Δοξιάδης, ο διακεκριμένος καθηγητής της Παιδιατρικής. Σόλων Γκίκας, ο στρατηγός που έσωσε τη Μεταπολίτευση. Κωνσταντίνος Τρυπάνης, ο καθηγητής της Οξφόρδης του οποίου το «Penguin Book of Greek Verse» είναι ώς σήμερα η καλύτερη ανθολογία ελληνικής ποίησης στον αγγλόφωνο κόσμο. Ιωάννης Τούμπας, ο ήρωας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ― αυτός που έφερε τον «Αδρία» στην Αλεξάνδρεια με την πλώρη κομμένη από θαλάσσια νάρκη. Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος, επικεφαλής της Νομικής Υπηρεσίας του ΟΗΕ. Κυπριανός Μπίρης, ο διακεκριμένος πολεοδόμος και καθηγητής του ΕΜΠ. Διονύσιος Ζακυνθινός, ο επιφανής Βυζαντινολόγος. Δημήτριος Ευρυγένης, ο εξαιρετικά αγαπητός καθηγητής του Διεθνούς Δικαίου. Γεώργιος Κοντογιώργης, ο τεχνοκράτης που χειρίστηκε άψογα τις διαπραγματεύσεις για την ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ και υπήρξε ο πρώτος Ελληνας επίτροπος στην Κομισιόν. Τέλος, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος και η Ελένη Βλάχου, πρόσωπα για τα οποία οι συστάσεις περιττεύουν.

Ενδεχομένως να έχω παραλείψει ορισμένους, αλλά και τα ονόματα αυτά επαρκούν. Πρόκειται για τους βουλευτές Επικρατείας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, στα δύο ψηφοδέλτια Επικρατείας που σχημάτισε ίδιος, το 1974 και το 1977. Δεν βλάπτει να τα θυμίζουμε, ώστε να αποφεύγονται οι άτοπες παρομοιώσεις με το σήμερα και να μην εκτίθενται εκείνοι που τις κάνουν. (Αν και το τελευταίο ποσώς τους απασχολεί, γιατί ο σκοπός τους είναι το γλείψιμο...)

Το παραλήρημα

Το παραλήρημα, αν δεν κάνω λάθος, είναι η ακατάσχετη και ασυνάρτητη φλυαρία ενός φρενοβλαβούς. Η γνώμη που εξέφρασε ο Ηλίας Παναγιώταρος της Χρυσής Αυγής για τον Χίτλερ, στη συνέντευξη που έδωσε σε τηλεοπτικό κανάλι της Αυστραλίας, δεν ήταν παραλήρημα, όπως έσπευσαν να το χαρακτηρίσουν αρκετοί δημοσιογράφοι, με τον τόσο χαρακτηριστικό για τον κλάδο συνδυασμό απερισκεψίας, στόμφου και αγραμματοσύνης. Οχι, ο Παναγιώταρος δεν έβγαζε αφρούς από το στόμα και τα μάτια του δεν έπαιρναν στροφές. Μιλούσε αργά και ήρεμα. Χαμογελούσε και είχε πλήρη επίγνωση του τι έλεγε. Οσοι περιέγραψαν ως παραλήρημα τη γνώμη του, στην πραγματικότητα, του έκαναν χάρη: του έδωσαν εμμέσως ένα ελαφρυντικό, που δεν το αξίζει...

Αμάν!

Ο αοιδός Μάκης Χριστοδουλόπουλος («Να ’χαν οι καρδιές αμπάρες», «Παντρεμένοι κι οι δυο, γύρνα σε παρακαλώ» κ.λπ.) ανακοινώθηκε ότι θα είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής με τον Βύρωνα Πολύδωρα και τα άλλα ρετάλια της λαϊκής Δεξιάς. Το φανταζόμουν, ομολογουμένως, ότι ο Βύρων είναι πολύ μερακλής. Ομως τόσο πολύ, βρε παιδάκι μου;