Είμαι ακόμη ερωτευμένος με την Ελλάδα...ο δημοσιογράφος και η Ελληνική ψυχή!

/* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Κανονικός πίνακας"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman";} Έχουμε σήμερα, την τιμή και τη χαρά να φιλοξενούμε στο site μας, ένα βετεράνο Δανό δημοσιογράφο τον Poul Smidt

Αγαπητή Ειρήνη,

Αυτή είναι η ιστορία μου: Θα προσπαθήσω να βρω τη φωτογραφία μου που στέκομαι δίπλα από τον Πιπινέλλη στο Παρίσι, αλλά αυτό δεν είναι σημαντικό επί της παρούσης. Έχεις το ελεύθερο να κάνεις αλλαγές ή διορθώσεις. Εσύ είσαι η συντάκτρια.

Σου εύχομαι ότι καλύτερο,

Poul

Ο δημοσιογράφος και η ελληνική ψυχή

Ένας δανός δημοσιογράφος αναπολεί το παρελθόν, όταν ερωτεύτηκε για πρώτη φορά την Ελλάδα  

Ναι, θυμάμαι το πρωινό της 21ης Απριλίου 1967 - ήταν Κυριακή πρωί όταν οι συνταγματάρχες διέπραξαν εσχάτη προδοσία, αφανίζοντας την ελληνική δημοκρατία και ξεκινώντας μια επταετία δικτατορίας.
Ως ένας νεαρός βοηθός που μάθαινε τη δημοσιογραφία είχα αναλάβει, όντας ο νεότερος στην αίθουσα σύνταξης, να καλύψω έναν τοπικό ποδηλατικό αγώνα εκείνο το κυριακάτικο πρωινό. Ενώ βρισκόμουν στο αυτοκίνητο ακολουθώντας τους ποδηλάτες, οι πρωινές ειδήσεις μετέδωσαν το λυπηρό μήνυμα της δικτατορίας.
Εκείνο το πρωινό της Κυριακής, δεν θα μπορούσα να γνωρίζω ότι σε λιγότερο από δυο χρόνια θα βρισκόμουν σε μια έγκριτη εφημερίδα πανεθνικής κυκλοφορίας, καλύπτοντας τους διεθνείς αγώνες για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα, στο Συμβούλιο της Ευρώπης και στις ευρωπαϊκές χώρες όπου είχαν καταφύγει οι εξόριστοι πολιτικοί.

Φυσικά, θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για ορισμένες κορυφαίες επαγγελματικές στιγμές και τις φορές που ο επαγγελματίας δημοσιογράφος μετατράπηκε σε ακτιβιστή, μαζί με γυναίκες και άνδρες υψηλού επιπέδου, οι οποίοι είχαν εκδιωχθεί στην εξορία ή συνέχιζαν να εργάζονται με θάρρος μέσα στην Ελλάδα των συνταγματαρχών. Ο καλλιτέχνης Μίνως Αργυράκης, εξόριστος στη Δανία, έγινε ένας ιδιαίτερος φίλος με εξαιρετικές διασυνδέσεις, αλλά και μια σχετικά ανώνυμη ελληνίδα, η Μαρία, μπορούσε να ανοίξει πάρα πολλές πόρτες και να βρει τηλεφωνικούς αριθμούς για μένα - έτσι, η Ελλάδα και οι έλληνες κάλυψαν ένα μεγάλο μέρος της καθημερινής και επαγγελματικής μου ζωής για πολλά χρόνια. Οι εντυπώσεις μου από το ιστορικό γεγονός, τις οποίες θα μοιραστώ μαζί σας εδώ, έλαβαν χώρα σε ένα δικαστήριο στο κέντρο της Αθήνας, στις αρχές του Απριλίου του 1970. Κατηγορούμενος ήταν ο αρχισυντάκτης της καθημερινής εφημερίδας το Έθνος, ο Γιάννης Καψής. Ήμουν μεταξύ των λίγων διεθνών δημοσιογράφων στους οποίους είχε επιτραπεί η πρόσβαση στο δικαστήριο μετά την αναγγελία της ποινής: Πέντε χρόνια στη φυλακή για τη δημοσίευση μιας συνέντευξης που ζητούσε δημοκρατία. Μίλησα με τον Καψή, τον οποίο είχαν γνωρίσει στο παρελθόν, μου έσφιξε το χέρι, και δεν θυμάμαι ποιος από τους δυο μας έτρεμε περισσότερο, όταν είπε, στέκοντας δίπλα από τον μεγαλύτερο γιο του: «Μπορούν να με φυλακίσουν, και μπορούν να σκοτώσουν την ελευθεροτυπία, αλλά ποτέ δεν θα σκοτώσουν τον ελεύθερο δημοσιογράφο. Αυτός είναι ο γιος μου, θα με ακολουθήσει στη δημοσιογραφία και θα κάνει ότι οφείλει να κάνει ένας ελεύθερος δημοσιογράφος». Αργότερα το βράδυ, πήγα μαζί με την οικογένεια του Καψή στα κεντρικά της εφημερίδας, όπου η σύζυγός του και το προσωπικό αποφάσισαν να κλείσουν την εφημερίδα προσωρινά. Ακόμα έχω ένα αντίγραφο του άρθρου μου, με τίτλο «Η νύχτα που έκλεισαν την τελευταία ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αθήνα».

Ένας επαγγελματίας δημοσιογράφος δεν θα πρέπει ποτέ να εμπλέκεται συναισθηματικά με το θέμα του, αλλά το δικαστήριο και η αίθουσα σύνταξης στο κέντρο της Αθήνας, τον Απρίλιο του 1970 που έδωσαν την ευκαιρία να γνωρίσω την αληθινή ελληνική ψυχή και πνεύμα. Ήμουν παρών το απόγευμα στο Παρίσι, όταν ο διπλωματικός ακόλουθος της χούντας, ο υπουργός εξωτερικών Παναγιώτης Πιπινέλλης αναγκάστηκε να αποδεχθεί ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε πλέον να αποτελεί μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης: «Φέρω οδηγίες από την κυβέρνησή μου, ώστε η Ελλάδα να αποχωρήσει από το Συμβούλιο της Ευρώπης», είπε εγκαταλείποντας τις διαπραγματεύσεις. Εκείνη τη στιγμή τη θυμάμαι ως μια περήφανη στιγμή, όπου οι χώρες που ήταν αφοσιωμένες στη δημοκρατία και στα ανθρώπινα δικαιώματα ανάγκασαν τη δικτατορία να απομονωθεί – όμως, τίποτα δεν μπορεί να ξεπεράσει το βράδυ που έκλεισαν την τελευταία ελεύθερη εφημερίδα.

Αν εξακολουθώ να είμαι ερωτευμένος με την Ελλάδα; Πέρυσι αγόρασα ένα συμβολικό ποσό ελληνικών ομολόγων, ως "υποστηρικτής", και όχι ως επενδυτής. Είχα σχεδιάσει ένα ταξίδι στην Αθήνα φέτος, κοντά στις 21 Απριλίου, αλλά οι στάχτες από το ηφαίστειο της Ισλανδίας ακύρωσαν την πτήση μου. Θα προσπαθήσω ξανά τον Απρίλιο του 2012 και σε αυτούς που γνωρίζω εκεί θα πω ότι δεν επιτρέπεται σε κανέναν να φέρει τη δημοκρατία στο χείλος του γκρεμού, αρνούμενος να συνεργαστεί με τις υπόλοιπες δημοκρατικά εκλεγμένες δυνάμεις.

Bedstehilsener / Χαιρετισμούς

Poul SMIDT

Δημοσιογράφος, cand.jur.