Δ. Καμπουράκης: Σε λίγο ο μόνος δρόμος - ανοικτός στη χώρα αυτός προς το Τάε Κβον Ντο

«Ενας χρόνος Αριστερά, ένας χρόνος μάχη. Μαααάλιστα...».

*Του Δημήτρη Καμπουράκη στο Έθνος

- «Είδες βρε παιδί μου; Πέρασε κιόλας ένας χρόνος» κούνησε το κεφάλι ο Κατάλευκος. «Και τι χρόνος, ε;».

- «Μα είναι τώρα εποχή για γιορτές και πανηγύρια, ρε αρχηγέ; Δεν τους καταλαβαίνω, ειλικρινά».

- «Η αλήθεια είναι πως το κλίμα δεν είναι και πολύ καλό για την κυβέρνηση, αλλά...».

- «Είσαι ο πιο επιεικής άνθρωπος σ’ αυτήν τη χώρα, αρχηγέ. Χάλια είναι το κλίμα, χειρότερο δεν γινόταν. Γι’ αυτό μου κάνουν εντύπωση οι αφίσες και οι εκδηλώσεις τους. Μα είναι δυνατόν να έχουν διάθεση για πανηγυρισμούς και γλέντια;».

- «Ελα βρε Τζώνη που δεν καταλαβαίνεις. Είναι πολιτική επιλογή. Οταν πιέζεται μια κυβέρνηση, κάτι πρέπει να κάνει ως απάντηση».

- «Να πάρει πίσω το νομοσχέδιο και αμέσως θα σταματήσει η πίεση. Αυτό να κάνει, όχι να μαζέψει τους δικούς του σε πανηγυρική συγκέντρωση».

- «Μα ποιο νομοσχέδιο να πάρει πίσω; Αφού δεν έχει κατατεθεί κανένα νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό».

- «Αυτές είναι αρλούμπες, αρχηγέ. Να δηλώσει ο Τσίπρας ότι οι προτάσεις Κατρούγκαλου για το Ασφαλιστικό δεν ισχύουν. Ετσι να το πάρει πίσω. Αυτά τα υπάρχει αλλά και δεν υπάρχει απλώς εξαγριώνουν τον κόσμο».

- «Ετσι και κάνει τέτοια δήλωση Τζώνη μου, την επόμενη μέρα θα δει στον δρόμο με πανό ακόμα και τις γάτες. Οι κυβερνήσεις που υποχωρούν κατά κράτος στην πρώτη πίεση που δέχονται, δεν έχουν καμία τύχη. Τις παίρνουν στο ψιλό».

- «Ενώ οι κυβερνήσεις που όταν δέχονται πίεση μαζεύονται σ’ ένα γήπεδο και κάνουν πανηγυράκια, κατακτούν την αγάπη και την εκτίμηση του κόσμου. Ασε μας ρε αρχηγέ». Ο Κατάλευκος γέλασε, διότι ήξερε ότι ο νεαρός βοηθός του είχε δίκιο κατά βάθος. Ηταν λίγο παράταιρο όλο αυτό με τον έναν χρόνο Αριστερά, όταν όλες οι κοινωνικές τάξεις ήταν στον δρόμο:

- «Οταν οι αγρότες και οι γραβατάκηδες είναι στον δρόμο Τζώνη, τι πρέπει να κάνει η κυβέρνηση; Να κλειστεί φοβισμένη στο καβούκι της ή να δείξει ότι έχει ακόμα δύναμη και λαϊκή υποστήριξη; Προφανώς το δεύτερο».

- «Ε, αυτά είναι τα υποκριτικά που δεν ανέχομαι αρχηγέ. Ναι μεν δεν έχουν διάθεση για πανηγύρια αφού ο λαϊκός κόσμος στράφηκε εναντίον τους, αλλά παριστάνουν τους εύθυμους πανηγυριώτες για να φοβίσουν όσους διαδηλώνουν εναντίον τους. Αηδίες».

- «Αηδίες σού φαίνονται εσένα. Στο τέλος τέλος, δεν σου πέφτει λόγος εσένα ρε Τζώνη. Εσύ θα πεις στον καθένα πότε θέλει να γιορτάσει; Μπαααα...».

- «Εντάξει αρχηγέ. Απλώς, εκεί που πανηγυρίζουν, κάποιος πρέπει να τους πει ότι αν συνεχίσουν έτσι, σε λίγο ο μόνος δρόμος που θα ‘ναι ανοικτός στη χώρα, θα είναι αυτός προς το Τάε Κβον Ντο».

Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ
Ο τζιχαντιστής Αλέξης
Είναι έθιμο, κάθε κινητοποίηση να «επενδύεται» με ευφάνταστα και ενίοτε χαριτωμένα happenings. Πέραν των συνθημάτων που γράφονται στα πανό και τα πλακάτ των διαδηλωτών, μια θεατρική απόδοση των πολιτικών και συνδικαλιστικών τους θέσεων υπακούει στον κανόνα «μία φωτογραφία, χίλιες λέξεις». Πόσω μάλλον ένα πλάνο.

Πλην αυτή η θεατρικοποίηση που βλέπουμε τώρα στα μπλόκα μπορεί εύκολα να λοξοδρομήσει σε ανεπίτρεπτες υπερβολές. Εχω σαφώς αρνητική άποψη περί του Κατρουγκάλειου Ασφαλιστικού, όμως οφείλω να πω ότι η εικόνα του Τσίπρα στα μαύρα να παριστάνει τον τζιχαντιστή που σφάζει γονατισμένους αγρότες ντυμένους στα πορτοκαλί μού προκάλεσε αλγεινή εντύπωση. Ο συμβολισμός δεν ήταν απλώς απαράδεκτος, ήταν άθλιος.

Η κοινωνία μας έχει ήδη πληρώσει ακριβά τέτοιου είδους μονόπρακτα, με κρεμάλες, φέρετρα και κάθε είδους μεταμφιέσεις. Αν η απάντηση στις βλακείες των αγανακτισμένων που «έντυναν» τους τότε κυβερνητικούς με στολές των Ες Ες είναι η εικόνα του Τσίπρα σήμερα ως σφαγέα τζιχαντιστή, οδεύουμε ολοταχώς σε αναζωπύρωση του διχασμού του 2012-13, από την ανάποδη. Αυτό μας χρειάζεται;