Ανάπτυξη ναι, αλλά πώς; - Ένα άρθρο του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου   

Η Ελλάδα για μιαν ακόμη φορά πήρε παράταση –παράταση αποφυγής ατάκτου χρεοκοπίας, παράταση παραμονής στην ευρωζώνη, παράταση πραγματοποίησης σοβαρότατων διαρθρωτικών αλλαγών αλλά σε χρόνο ρεκόρ. Επίσης, για μιαν ακόμη φορά ο πρωθυπουργός κ. Αντ. Σαμαράς, μετά τις αποφάσεις του τελευταίου Eurogroup, αναφέρθηκε στην ανάγκη να υπάρξει ανάπτυξη στην χώρα, πράγμα που είναι και μέγα ζητούμενο.

Ως έννοια, η λέξη ανάπτυξη είναι ελκυστική. Όμως, πίσω από αυτήν υπάρχει και η πεζή πραγματικότητα. Συμβαίνει δε στην Ελλάδα η τελευταία να είναι πλήρως αντιαναπτυξιακή! Συνεπώς, ο πρωθυπουργός θα κυριολεκτούσε αν, αντί να αναφέρεται στην ανάπτυξη, προσδιόριζε πώς θα χώρα θα εξέλθει από την αντιαναπτυξιακή μέγγενη μέσα στην οποία ταλαιπωρείται πολλά χρόνια τώρα. Αξίζει λοιπόν τον κόπο να καταγράψουμε ποιοι είναι οι αντιαναπτυξιακοί παράγοντες στην χώρα μας και να δούμε αν μπορούν να αρθούν αρκετά γρήγορα ώστε να ανοίξει ο δρόμος για ανάπτυξη στις συνθήκες που υπαγορεύονται από τις εξελίξεις στον 21ο αιώνα.

Ο πρώτος αντιαναπτυξιακός παράγοντας στην Ελλάδα είναι η περί την επιχειρηματικότητα και την δημιουργία αρνητική κουλτούρα, η οποία έχει ισχυρά ερείσματα και σαφώς οφείλεται στον μεταπολεμικό θρίαμβο στην χώρα της αριστερο-κρατικιστικής κουλτούρας. Για να μπορέσει να αλλάξει η κατάσταση αυτή θα πρέπει το επιχειρείν, ως αντίληψη και πρακτική, να εισέλθει στα σχολεία ανεβαίνοντας στην συνέχεια όλες τις βαθμίδες της μεσαίας και ανώτερης εκπαιδεύσεως. Επισημαίνουμε στον κύριο πρωθυπουργό ότι στην Φινλανδία, για παράδειγμα, το επιχειρείν ως έννοια προσωπικής δημιουργίας διδάσκεται από το νηπιαγωγείο. Στις δε μεσαίες βαθμίδες διδάσκονται πρακτικές ιδρύσεως και διοικήσεως επιχειρήσεων, ιδιαίτερα σε τομείς υψηλής τεχνολογίας. Τα μαθήματα αυτά καθιερώθηκαν από την σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του κ. Λίποννεν στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν η Φινλανδία ήθελε να βγει από την οξεία οικονομική της κρίση και να εισέλθει με αξιώσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Δεύτερος και ισχυρότατος αντιαναπτυξιακός πόλος στην χώρα μας είναι η απίστευτη και δαιδαλώδης δημόσια διοίκηση, που μόνον στο άκουσμα της φράσεως αναπτυξιακή επένδυση τραβά περίστροφο! Σε μία χώρα όπου, σύμφωνα με τον καθηγητή κ. Παν. Καρκατσούλη, υπάρχουν στο Δημόσιο 23.142 αρμοδιότητες και 171.000 ρυθμίσεις, από τις οποίες οι 114.905 είναι υπουργικές αποφάσεις, το να γίνεται λόγος για επενδύσεις και ανάπτυξη μόνον απέραντη θλίψη και τρανταχτό γέλιο προκαλεί.

Πέρα, όμως, από τον αντιαναπτυξιακό χαρακτήρα του κύριου κορμού της δημόσιας διοικήσεως, απερίγραπτη είναι και η κατάσταση στις Νομαρχίες και τους Δήμους, που αποτελούν και κορυφαίες πηγές διαφθοράς στην χώρα μας. Ας διαβάσει κανείς προσεκτικά τις εκθέσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου από την εποχή του αειμνήστου Νίκου Θέμελη έως σήμερα και θα αισθανθεί ισχυρή τάση ναυτίας. Αρκεί να πούμε ότι τα είκοσι τελευταία έτη οι καταγραφόμενες στις ανωτέρω εκθέσεις σπατάλες, ατασθαλίες και λοιπές αδιαφανείς δραστηριότητες αντιπροσωπεύουν το 20% του σημερινού δημοσίου χρέους της χώρας, ήτοι ποσόν που πλησιάζει τα 70 δισεκατ. ευρώ. Και για το όργιο αυτό ουδείς συγκινήθηκε και κανένας βαρύγδουπος «αναλυτής» δεν μάς είπε πώς θα το περιορίσει εφεξής, ώστε η περιφερειακή Ελλάδα να αναπνεύσει αναπτυξιακό οξυγόνο.

Από τους διάφορους «αναλυτές» που μάς βομβαρδίζουν με αντιγερμανισμό και διάφορες «επιστημονικές» κενολογίες, ουδείς κάνει τον κόπο να μάς εξηγήσει πόσο κοστίζει στον Έλληνα φορολογούμενο πολίτη η ελληνική γραφειοκρατία και σε ποιο ύψος ανέρχονται οι ποινές για την χώρα μας από την μη εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου. Ας σημειωθεί ότι, μόνον από την μη εφαρμογή του Κτηματολογίου, η Ελλάδα επιβαρύνεται με κάποια εκατομμύρια ευρώ ετησίως, ενώ συνολικά οι παραβάσεις της τελευταίας εικοσαετίας εγγίζουν τα 12 δισεκατ. ευρώ!

Θα μπορέσει η τρικομματική κυβέρνηση να εξυγιάνει όλο αυτό το απολιθωμένο γραφειοκρατικό κύκλωμα; Θα μπορέσει να περιορίσει σε 5 ή 10 το πολύ τις 120 διαδρομές που απαιτούνται για την ολοκλήρωση μιας επενδυτικής διαδικασίας; Θα μειωθούν τα 3.720 τμήματα και οι 886 διευθύνσεις που υπάρχουν, μαζί με τις 145 γενικές γραμματείες σε 15 υπουργεία; Θα εισέλθει επιτέλους η ψηφιακή εποχή στο υδροκέφαλο κράτος, το οποίο έχει 56.000 ηλεκτρονικούς υπολογιστές από τους οποίους μόνον οι μισοί λειτουργούν σύμφωνα με τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ); Είναι αποφασισμένος ο πρωθυπουργός να ζητήσει την έκθεση του ΟΟΣΑ από αυτούς που την πέταξαν στο καλάθι των αχρήστων; Η ελληνική κοινωνία είναι αποφασισμένη να πει όχι στην πανεπιστημιακή εξαχρείωση και να θέσει τέρμα στις ληστείες που πραγματοποιούνται στα υλικά και τους εξοπλισμούς των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων;

Από τις απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά και από τις πράξεις που θα γίνουν την προσεχή δεκαετία θα εξαρτηθεί αν η Ελλάδα θα μπορέσει να σηκώσει κεφάλι στον 21ο αιώνα. Από αυτές τις απαντήσεις εξαρτάται το μέλλον της και όχι από το ποιοι ωφελούνται ή όχι από την επαναγορά δημόσιου χρέους. Μπορεί οι κερδοσκόποι να κερδίσουν 1 δισεκατ. ευρώ από την διαδικασία αυτή, αλλά οι ελληνική γραφειοκρατία και οι παραφυάδες της απομυζούν κάθε χρόνο 14 δισεκατ. ευρώ από τον ελληνικό λαό. Γι αυτό και τα παχειά λόγια είναι φτώχεια.