Ο Ντίνος Στεργίδης διαλέγει τα 10 καλύτερα ελληνικά κρασιά : Από το Blanc de Gris της Αρκαδίας μέχρι το Assyrtiko της Σαντορίνης!

Ανήκω στους οινογράφους εκείνους που αποφεύγουν τις λίστες τύπου «best of». Δεν είμαι ο μόνος. Ο εξαιρετικός συνάδελφος Andrew Jefford του Decanter, μόλις δημοσίευσε μία λίστα με τα οχτώ κρασιά της χρονιάς που τον «δίδαξαν τα περισσότερα πράγματα». Να μια έξυπνη ιδέα που υπόσχομαι να «κλέψω» για του χρόνου τέτοια εποχή! Προς το παρόν θα αρκεστώ σε μία λίστα με κρασιά που για τον ένα ή τον άλλο λόγο με εντυπωσίασαν τη χρονιά που πέρασε, δίχως αυτό να σημαίνει πως είναι τα καλύτερα της επικράτειας.

1) 2011 «Μετά», ΠΓΕ Μακεδονία, Πιερία Ερατεινή

Έχω γράψει αρκετά για το περίεργο και αλλόκοτο αυτό κρασί, που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα και που απευθύνεται σε οινόφιλους που δεν φοβούνται να πειραματιστούν. Την άποψή μου ότι μπορεί να ταιριάξει θαυμάσια με πιάτα υψηλής γαστρονομίας ήρθε να ενισχύσει πρόσφατα ο εξαιρετικός οινοχόος της Σπονδής, Δημήτρης Βραχάς, που το ταίριαξε με άψογο τρόπο με ένα θεϊκό πιάτο όπου πρωταγωνιστούσαν γλυκάδια από μοσχάρι.

2) 2013 Samos Vin Doux, ΕΟΣ Σάμου

Το κρασί αυτό είναι ο πιο παραγνωρισμένος θησαυρός της Ελλάδας και ένα από τα καλύτερα μοσχάτα στον κόσμο. Ίσως να είναι και το καλύτερο! Το λέω με αίσθημα ευθύνης έχοντας δοκιμάσει αμέτρητα μοσχάτα κρασιά απ’ όλη την υφήλιο. Ο γευστικός του πλούτος, τα απίστευτα αρώματα μοσχάτου, η καθαρότητά του, η μοναδικότητά του στον τρόπο με τον οποίο εκφράζει τον ήλιο της Σάμου, το καθιστούν κορυφαίο στην κατηγορία του και σαφώς ανώτερο από το αδελφάκι του το Grand Cru (που εξάγεται στη Γαλλία). Εκπληκτικό και πάμφθηνο!

3) 2013 Blanc de Gris, ΠΟΠ Αρκαδία, Κτήμα Τσέλεπου

Δεν υπάρχει οινοποιός της Μαντινείας που να μην έχει δοκιμάσει την τύχη του συνδυάζοντας μοσχοφίλερο με βαρέλι. Τα αποτελέσματα είναι κατά κανόνα απογοητευτικά και οι περισσότεροι οινοποιοί έχουν σταματήσει εδώ και χρόνια να πειραματίζονται. Όλοι; Όχι όλοι, γιατί ο ανένταχτος Κύπριος, Γιάννης Τσέλεπος, αυτό το στοίχημα το έχει ήδη κερδίσει και με το παραπάνω. Το Blanc de Gris που παράγει είναι με απόσταση η καλύτερη βαρελάτη Μαντινεία που υπάρχει και ειδικά αυτή του 2013 ήταν καταπληκτική (και σε νέα, πολύ όμορφη, φιάλη Aλσατίας). Η αίσθηση του βαρελιού είναι τόσο ανεπαίσθητη και η δρυς τόσο καλά ενσωματωμένη, που δεν θα έπρεπε καν να μιλάμε για «βαρελάτο» κρασί. Έχουμε ένα κρασί πιο πλούσιο και πιο γεμάτο από το αναμενόμενο, με αξιοζήλευτη ισορροπία και αρμονία, με στοιχεία φυτικά έως και ορυκτώδη, με αρωματική και γευστική πυκνότητα. Ένα κρασί φαγητού, καλού εστιατορίου, που απαιτεί σερβίρισμα σε μεγάλο ποτήρι. Πίνεται δροσερό αλλά όχι παγωμένο, με σεβασμό στη φινέτσα του.

4) 2014 Santorini Assyrtiko, Santo Wines

Δεν υπάρχει ίσως καλύτερη απόδειξη για το πόσο σπουδαία είναι τα κρασιά της Σαντορίνης από το γεγονός ότι η «απλή» Σαντορίνη του συνεταιρισμού του νησιού είναι τόσο καλή. Μάλιστα δεν είναι απλώς «καλή», είναι άψογη για την κατηγορία της και η Santo Wines αξίζει συγχαρητήρια. Μου θυμίζει την περίπτωση του συνεταιρισμού του Chablis που κατορθώνει, καίτοι περικυκλωμένος από πλειάδα σπουδαίων οινοποιών, να διατηρεί την ανταγωνιστικότητά του χάρη στην επίμονη προσπάθειά του να παράγει πολύ καλά κρασιά με άριστη σχέση ποιότητας/τιμής. (Μπορεί να μην είναι του 2013, αλλά ήταν μία από τις τελευταίες γευστικές μου ανακαλύψεις του 2014, στον Χάρτη των Γεύσεων στη Θεσσαλονίκη).

5) 2013 Κτήμα Θεοτόκη Λευκό

Το κρασί αυτό ήταν μία από τις αποκαλύψεις της εκδήλωσης... «Οινικές Αποκαλύψεις» που έγινε τον περασμένο Νοέμβριο. Αν και είναι μία από τις πιο παλιές ετικέτες του ελληνικού οινικού στερεώματος, το κρασί έχει αναμορφωθεί πλήρως χάρη στις παρεμβάσεις του έλληνα ιπτάμενου οινολόγου Κυριάκου Κυνηγόπουλου, με αποτέλεσμα ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κρασί με απίστευτη φρεσκάδα και ορυκτότητα αλλά και ευχάριστη λιπαρότητα. Η αλλαγή στην ποικιλιακή σύνθεση (πλέον, 90% ρομπόλα και 10% κακοτρύγης) ήταν προφανώς ευεργετική, με τον ευοξείδωτο κακοτρύγη να περιορίζεται σε υποστηρικτικό ρόλο. Η μόνη διαφωνία μου είναι με την αλλαγή της ετικέτας: η παλιά ήταν από τις πιο όμορφες της αγοράς.

6) 2012 Γη & Ουρανός, Νάουσα ΠΟΠ, Αμπελώνες Θυμιόπουλου

Το «Γη και Ουρανός» του Απόστολου Θυμιόπουλου είναι ίσως το πιο... γαλλικό ελληνικό κρασί. Εντάσσεται πλήρως στη σχολή της αέρινης κομψότητας, όπου κανένα από τα δομικά του στοιχεία δεν υπερτερεί και δεν δυναστεύει τα υπόλοιπα. Δεν θα το χαρακτήριζα ως «πλούσιο», όπως διάβασα κάπου· βελούδινο, ναι. Έχει μία ισορροπία χτισμένη στην κόψη του ξυραφιού, με την οξύτητα, το αλκοόλ, το φρούτο και τις ταννίνες να αλληλοσυμπληρώνονται με τρόπο μαγικό, με αρώματα βορειοευρωπαϊκού τύπου να γαργαλούν τη μύτη και τον ουρανίσκο. Είναι έξοχο με πιάτα υψηλής γαστρονομίας.

7) 2005 «300», Οινοποιητική Μονεμβασιάς

Το «300», με εντυπωσιακό ντύσιμο φιάλης, είναι η καθαρά μεσογειακή έκφραση του πελοποννησιακού αμπελώνα. Ζεστό, ανοιχτόκαρδο και ηλιοκαμμένο. Μου αρέσει η ποικιλιακή του σύνθεση που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα: 30% μαυρούδι και 70% αγιωργίτικο. Είναι πυκνό, πλούσιο και χυμώδες, με άφθονα αρώματα κερασιών, μούρων, σταφίδας. Το αγιωργίτικο αποδεικνύει για άλλη μία φορά πως μπορεί να δώσει πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα και εκτός Νεμέας (είναι απορίας άξιο που δεν έχει φυτευτεί πιο ευρέως σε όλη τη χώρα, όπως το ασύρτικο), το μαυρούδι προσδίδει στο χαρμάνι ώριμα φρούτα και βελούδο. 

8) Κάβα Αμέθυστος 2007, ΠΓΕ Δράμα, Κτήμα Κώστα Λαζαρίδη

Η Κάβα Αμέθυστος είναι πλέον ένα από τα πιο κλασικά κρασιά της Ελλάδας και μία σταθερή αξία. Η συγκεκριμένη φιάλη είναι πραγματικά εκπληκτική, ένα θαυμάσιο καμπερνέ με πανέμορφα αρώματα μαύρου πιπεριού και άλλα, ζωικά, με άφθονες αλλά στρογγυλές ταννίνες, με ιδιαίτερα μακρά επίγευση. Τα 25€ μπορεί να φαντάζουν πολλά αλλά στην πραγματικότητα είναι λίγα για μία φιάλη της ποιότητας αυτής.

9) Collection Avantis 2009, ΠΓΕ Εύβοια, Syrah, Κτήμα Αβαντίς

Απ’ όλες της γαλλικές ποικιλίες που φυτεύτηκαν κατά καιρούς στη χώρα μας, δύο είναι εκείνες που απογοητεύουν συστηματικά ενώ θα μπορούσαν να δίνουν σπουδαία αποτελέσματα: σιρά και μερλό. Το Syrah Collection του Απόστολου Μούντριχα είναι μία από τις εξαιρέσεις. Πεντακάθαρο στη μύτη, δίχως ίχνος από τα αναγωγικά αρώματα που κατατρέχουν την ποικιλία εντός και εκτός Ελλάδας, με όμορφο φρούτο και βάθος, είναι το ζωντανό παράδειγμα των μεγάλων δυνατοτήτων του ελληνικού αμπελώνα. Στο masterclass που διοργανώσαμε στο πλαίσιο των «Μεγάλων Κόκκινων Κρασιών» κέρδισε σαφώς τις προτιμήσεις του κοινού συγκρινόμενο με ένα πολύ ωραίο Gigondas.

10) Gikas Protasis Ρητινίτης, Ονομασία Κατά Παράδοση, Αμπελώνες Γκίκα

Συγκρατήστε το όνομα Βασιλική Γκίκα. Η νεαρή οινολόγος είναι μεγάλο ταλέντο και το αποδεικνύει μέσα απ’ όλα τα κρασιά που φτιάχνει. Τα κόκκινά της, σε σιρά και καμπερνέ σοβινιόν, είναι ογκόλιθοι γεύσης, αλλά εδώ θέλω να σταθώ στη ρετσίνα της η οποία είναι, πολύ απλά, εκπληκτική. Από ασύρτικο φυτεμένο στις Πλαγιές του Κιθαιρώνα, συνδυάζει με αναπάντεχο τρόπο φρεσκάδα με σώμα, την αίσθηση της ρητίνης με την ορυκτότητα της ποικιλίας. Δίχως να είναι μία «παραδοσιακή» ρετσίνα δεν παύει να είναι ρετσίνα ―και όχι σαν τις «νεορετσίνες» όπου ψάχνεις το ρετσίνι με το κυάλι. Συνοδεύει άνετα υψηλή μαγειρική και μάλιστα ασιατική.

Πηγή: fnl-guide.com- Ντίνος Στεργίδης