Λουδοβίκος των Ανωγείων: "Αυτή η έρημη ελπίδα ντρέπεται να πει το όνομά της φωναχτά, κρύβεται ντροπιασμένη"

Ο τραγουδοποιός μίλησε στο in.gr και την Τζωρτζίνα Ντούτση για την έμπενευση, την Κρήτη και την Τέχνη.

Πώς είναι η καθημερινή ζωή στην ιδιαίτερη πατρίδα σας και πόσο σας «αγγίζουν» όσα συμβαίνουν γύρω μας, όταν βρίσκεστε στο σπίτι σας στην Κρήτη;

«Η ζωή στα Ανώγεια με φέρνει στην παιδική μνήμη όπου ξαναβρίσκω τη σχέση μου με τη γη, τις μυρωδιές, τις φωνές, τα αισθήματα που γεννούν οι σχέσεις καθημερινότητας με ανθρώπους με καθαρό βλέμμα! Στην αγάπη, αγάπη. Στο μίσος, μίσος. Δεν υπάρχει χώρος που δεν το σκεπάζει η νύχτα. Τα προβλήματα έρχονται με τον ίδιο τρόπο κι εδώ, μόνο που εδώ ο κόσμος ενστικτωδώς έχει ανακαλύψει το μέγεθος του «ολίγου». Κάνει οροφή των απαιτήσεών του το απαραίτητο».

Είστε... ορεινός τύπος. Διαφορετικός τρόπος ζωής, συναισθήματα, βιώματα, από εκείνα στον κάμπο και τη θάλασσα...
«Στο βουνό είσαι πιο κοντά στα σύννεφα. Ακούς τον ήχο του βηματισμού σου, τον αέρα στα μαλλιά σου, έχεις πιο πολλές επιλογές στα αρώματα... Όμως όλα αυτά επειδή έτυχε να γεννηθώ και να μεγαλώσω στα βουνά».

Ζωγραφίζετε αυτή την περίοδο; Τι προτιμάτε να αποτυπώνετε στα σημερινά καλλιτεχνικά σας έργα;
«Ζωγραφίζω πρόσωπα βοσκών με τα βαθιά βλέμματα, τα μαύρα μαντήλια και τα γένια».

Ακολουθείτε πάντα τις επιθυμίες σας, τις ζυγιάζετε;
«Είμαι οπαδός της επιθυμίας γιατί ξέρω πως αυτό σε οδηγεί με ακρίβεια στη χαρά. Όταν οργανώνει το μέσα μας την επιθυμία και σου στείλει την εντολή και την αγνοήσεις, προσβάλλεται, και με κάποιο τρόπο θα σε εκδικηθεί. Αυτή η δυσαρέσκεια σού αποδίδεται με τη μορφή του κενού και της θλίψης. Εννοείται πως μιλώ για την επιθυμία με θετικό πρόσημο».

Για δυο Σάββατα (16 και 23/04) ο δρόμος θα σας φέρει στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Ρυθμός Stage της Ηλιούπολης: «Μία παράσταση όπου χαμηλόφωνα θα «μιλήσω με» για τις αλήθειες που κάνουν τον κόσμο καλύτερο». Πώς πρέπει να ακούγονται οι αλήθειες; Και ποιες είναι αυτές;
«Τις αλήθειες τις οφείλουμε για τη σωστή ανάγνωση της πραγματικότητας, από τις προσωπικές σχέσεις μέχρι τις κοινόχρηστες. Ο κόσμος κάθε φορά εμπιστεύεται τους κυβερνήτες του που αν του έλεγαν τις αλήθειες δεν θα τους άφηνε στα ολέθρια λάθη που οδήγησαν τη χώρα στη σκιά. Αυτή η έρημη ελπίδα ντρέπεται να πει το όνομά της φωναχτά, κρύβεται ντροπιασμένη».

«Η πτώση δεν είναι κατά ανάγκη προς τα κάτω»… Η Ελλάδα σε τι πορεία βρίσκεται κατά τη γνώμη σας και ποια «ανάμνηση του μέλλοντος» έχετε εσείς;
«Ο Ίκαρος εξυψώθηκε με την πτώση του άρα η πτώση δεν είναι κατ’ ανάγκη προς τα κάτω. Η Ευρώπη προσωποποίησε τον άνθρωπο αριθμητικά, ξέχασε τα συναισθήματα, τον πολιτισμό των μικρών κοινωνιών. Οι αγορές, αυτά τα απρόσωπα φαντάσματα που καθορίζουν τα μέλλοντα και όλοι τους χρωστούν ποιοι είναι; Η ανάμνηση του μέλλοντος που έχω είναι αισιόδοξη. Παίρνω ένα απόσπασμα από ένα κείμενο του Νίτσε:

»Πιο επίκαιρος από ποτέ ο Φρειδερίκος Νίτσε. Στο πρώτο του βιβλίο, με τίτλο Η Γέννηση της Τραγωδίας (1872) και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο 15, κάνει μία ιδιαίτερα μνεία στο ελληνικό έθνος αποδεικνύοντας ότι ο Νίτσε είναι πολύ μπροστά από την εποχή του:
"Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.
Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα. Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.
Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες.
Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα..."».

«Βγαίνω στον αέρα με χάρτινο φτερό, μακριά σου δεν αντέχω, κοντά σου δεν μπορώ», ένας στίχος σας που με μια δεύτερη ανάγνωση σήμερα, θα μπορούσε να αναφέρεται στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Έτσι δεν είναι;
«Ναι όντως, η δεύτερη ανάγνωση δίνει αυτή την εντύπωση. Όλοι λένε έξω από την Ευρώπη και κανείς δεν το εννοεί φυσικά».

Έχετε παρακολουθήσει το θέμα που προκλήθηκε με το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και την επιλογή, αλλά και παραίτηση του Γιαν Φαμπρ; Ποια είναι η δική σας γνώμη και σχόλιο πάνω σε αυτό;
«Αυτή η ιστορία δείχνει μια προχειρότητα, κανείς δεν μπορεί να παίζει με το κύρος του Φεστιβάλ. Έλειψαν τα επιχειρήματα για να μην έχει αυτή τη θλιβερή κατάληξη. Λάθη εκατέρωθεν κατά τη γνώμη μου».

Που ο οδηγεί ο δρόμος τον Λουδοβίκο των Ανωγείων μετά τις παραστάσεις στο Ρυθμό;
«Μια σειρά συναυλιών με θέμα τα Δέντρα Διηγούνται, συναυλίες κάτω από ελιές και πλατάνια της Κρήτης με ηλικία 2.000 και 3.000 ετών! Πέντε τον αριθμό».

Πηγή: In.gr