ΝΕΑ

Έφυγε από τη ζωή στην ηλικία των 55 ετών ο σπουδαίος εικαστικός Δημήτρης Ταντανόζης

Ο εικαστικός Δημήτρης Ταντανόζης πέθανε ξαφνικά…

17 Οκτωβρίου 2020 - 1:00 μμ

Ο σπουδαίος εικαστικός Δημήτρης Ταντανόζης έφυγε ξαφνικά από τη ζωή σε ηλικία 55 ετών.

Δημοσιεύτηκε από Dimitris Tantanozis στις Δευτέρα, 14 Σεπτεμβρίου 2020

Ο εικαστικός συμμετείχε στην έκθεση «Οπτική και Υλοποιημένη Πρόσληψη» στη Δημοτικό Θέατρο Πειραιά μαζί με άλλους 30 σύγχρονους εικαστικούς.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Translation of Relics, installation, 2004. #installationartwork #installationartist #greekartists #contemporaryartistskg #luxembourgartprize2019 #luxembourgartprize

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Dimitris Tantanozis (@dimitristantanozis) στις 18 Απρ, 2019 στις 1:04 πμ PDT

Ο Ταντανόζης συμμετείχε στην έκθεση με το έργο του «Απομόνωση».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

"Targets", detail. #shootedartwork #facesart #patternartwork #greekartists #luxembourgartprize #luxembourgartprize2019

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Dimitris Tantanozis (@dimitristantanozis) στις 16 Απρ, 2019 στις 11:25 μμ PDT

Ο Δημήτρης Ταντανόζης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, το 1965. Σπούδασε παιδαγωγικά στην Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης και ζωγραφική στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από όπου αποφοίτησε ως πρωτεύσας αριστούχος το 1994.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

"Memorial Boxes. To the potential of the Angelic Powers" Installation,1998. #installationartwork #contemporaryartinstallation #fineartsculpture #greekartists #luxebourgartprize2019 "..The installation with the strange titleTo the Potential Angelic Powers classifies the absence of mankind and identification with Being in a series of objects which give shape to the bright light shed by the absence. Wooden reliquaries humanize the amorphous zero of absence, with a little wheat, wax, wine and Turkish delight as the perpetual grave goods that accompany us when we have “shuffled off the mortal coll”, as Prince Hamlet puts it, and make up a set which stands aside from that which is real, impeccable in the heart of a blissful dream visible only in a work of art. A figure has been drawn in black pencil in each of these wooden boxes. Is this the “nameless” Angel?/Is it a definition of an indefinable Being, or perhaps the hermaphrodite Fayum portrait as a visual solution balancing the multitude of forms to be seen in the grave goods? Apart from the objects which the artist places in the reliquaries, he also makes use of natural wax in such a way as to suggest, on the one hand, its aesthetic and sensory presence and, on the other, to allude to it as a ritual element intensifying the significance of the scores of wooden boxes. However that may be, what is important is not so much the decodification of the grave goods, the materials and the drawn figure, as the role which the artist has in store for his viewer. Installations of this kind usually function as the reflection of an ideal embrace between the ritual and the visual elements, one which can be identified by walking right around the work since the installation is testimony to a locus communis of a cultural tradition that has remained vigorous down to the present day. Sure enough, like many other artists of approximately the same generation around the world, Dimitris Tantanozis uses a visual dialect which is shared by and comprehensible to all of us in order to restore the relationship with his own culture. It is tremendously interesting to approach the manner and method which such artists use to achieve their end..."

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Dimitris Tantanozis (@dimitristantanozis) στις 16 Απρ, 2019 στις 11:18 μμ PDT

Έχει πραγματοποιήσει επτά ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, σε δημόσιους και ιδιωτικούς πολιτιστικούς φορείς. Εργάζεται στη Δημόσια Εκπαίδευση από το1988.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

"Targets" installation, 1999. In the superb study entitled “ Homh Ludens “, Johan Huizinga argued that, whether we like it or not, we gain a knowledge of our spirit and soul through play. On the other hand, the essence of play is the confirmation – without ceasing, and at the highest level – of the character of human existence in the cosmos. That is why contemporary art has so often approximated to play, either in its cultural dimension or as a kind of confrontation within a system of rules. Of course, when we examine the work of Dimitris Tantanozis over a period of years, we will see that his references to the essence of play are sometimes indirect and metaphorical and sometimes direct, relating to both the process of the game and to the conceptual dimension of its rules. In choosing the game of shooting, Tantanozis is, in effect, approaching the dramatic dimension of an event whose primary characteristic is competition, the struggle between the contestant and himself in the hope of reaching the absolute. For that reason, the painterly element of the work is confined to the entirely essential so as to ensure that the artist΄s objectives do not lack the dramatic dimension of minimality. The visual component, on the other hand – which in the case consists both of the way in which the work is articulated (its installation in space) and of the traces left on it by the violent non – artistic action of the artist, is alluringly heightened. This strange equilibrium in the inner mechanisms of the work – that is, the supremacy of the visual over the painterly -endows it with the necessary allegorical dimension involving art itself in addition to eloquent references to everyday life: the artist destroys the aesthetics of his own image. (....)The destruction of the image is an extreme act, yet one which is essential in fulfilling the purpose of the allegory used: the target has to be destroyed so that completeness can be attained. In other words, we are witnesses to a shift."

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Dimitris Tantanozis (@dimitristantanozis) στις 16 Απρ, 2019 στις 11:20 μμ PDT

Όπως αναφέρεται στον κατάλογο της έκθεσης: "Η ιδέα του στόχου είναι το αντικείμενο του Δημήτρη Ταντανόζη, με την έννοια της διασύνδεσης. Ο καλλιτέχνης που πυροβολεί εννοεί τη μεταφορά μιας πρόθεσης από εδώ, εκεί και τη μετατροπή εκείνου που είναι εκεί, αλλά χωρίς να το φέρει εδώ.

Δημοσιεύτηκε από Dimitris Tantanozis στις Κυριακή, 2 Αυγούστου 2020

Είναι η επανάληψη της ζωγραφική λειτουργίας, με τη διαφορά ότι το εκεί δεν είναι ο ζωγραφικός μουσαμάς τον οποίο ο καλλιτέχνης επεξεργάζεται ως το ενδιάμεσο για να φέρει σ’ αυτόν κάτι άλλο, από αλλού, αλλά για τον ίδιο τον καθεαυτό στόχο χωρίς ενδιάμεσο, έναν κοινότοπο μεταλλικό κύβο που επωμιζόμενος να είναι και το αλλού, είναι αδρανής ως προς την οποιαδήποτε επεξεργασία του".