Η βλακεία και ο «σοσιαλισμός» παραμένουν ανίκητα στην Ελλάδα λέει ο Κώστας Στούπας στο άρθρο του

Γράφει ο Κώστας Στούπας στο capital.gr:

Ούτε η κυβέρνηση ούτε η αντιπολίτευση βρίθουν από ανθρώπους που έχουν εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα. Αντιθέτως βρίθουν από παιδιά του κομματικού σωλήνα, ανεπάγγελτα επαγγελματικά στελέχη και συνδικαλιστές που παρασιτούν στα κρατικά ταμεία. Όλοι αυτοί έχουν μάθει να επιβιώνουν μέσω μηχανοραφιών, συγκρότηση πελατειακών δικτύων υποστήριξης και «αφύσικων» συναλλαγών με μέσα ενημέρωσης με αντάλλαγμα το δημόσιο χρήμα.



Αυτός ο μηχανισμός σε συνέργεια με τους πελάτες που έχουν εξασφαλίσει μια θέση στο δημόσιο προκειμένου να πληρώνονται χωρίς να εργάζονται (ή έστω να παριστάνουν πως εργάζονται χωρίς να αποδίδουν) έχουν διαμορφώσει την κυρίαρχη οικονομική πεποίθηση της «αμώμου συλλήψεως». Ήτοι, πιστεύει (έστω θέλει να πιστεύει) πως τα λεφτά στο τέλος του μήνα τα φέρνει ο πελαργός.

Έτσι μετά την αποτυχία της ακατάσχετης αύξησης της φορολογίας στα αυτοκίνητα, η οποία οδήγησε πολλούς πολίτες σε ανυπολόγιστες απώλειες, αφού αναγκάστηκαν να πουλήσουν ακριβά αυτοκίνητα φθηνότερα από τα φθηνά, για να γλυτώσουν τον πέλεκυ της φορολογίας, η κυβέρνηση των «τεράτων» του πολιτικού σωλήνα και του πνεύματος της δημοσιοϋπαλληλίας, αναπροσαρμόζει την φορολογία αυτοκινήτων...

Ούτε ένα πολιτικό «γαϊδούρι» δεν αισθάνεται την ανάγκη της ανάληψης ή της απόδοσης της ευθύνης της αποτυχίας της πολιτικής που ακολουθήθηκε: με μια παραίτηση ή αποπομπή...

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά...

Το κράτος τα χρόνια της χρεοκοπίας ήθελε έσοδα προκειμένου να συνεχίσει να καταβάλλει μισθούς και συντάξεις. Γι’ αυτό μεταξύ άλλων αύξησε τα τέλη κυκλοφορίας, τα τεκμήρια διαβίωσης στους κατόχους αυτοκινήτων και έβαλε και φόρο πολυτελείας στα μεγαλύτερου κυβισμού αυτοκίνητα.

Από το 2009 που χρεοκοπήσαμε μέχρι και το 2013 περισσότεροι από 750.000 ιδιοκτήτες αυτοκινήτων κατέθεσαν πινακίδες και ακινητοποίησαν τα οχήματά τους (ή τα κινούσαν παράνομα με πλαστές πινακίδες σαν τον κ. Λιάπη).

Μόνο το 2013 κατατέθηκαν 100.000 πινακίδες, μειώνοντας τα κρατικά έσοδα κατά 35 εκατ. ευρώ.

Από το 2009 μέχρι το 2013 με την κατάθεση 750.000 πινακίδων πόσα έσοδα χάθηκαν από τέλη κυκλοφορίας, πόσα από τα ασφάλιστρα που δεν πληρώθηκαν, πόσα από μεροκάματα σε συνεργεία από σέρβις που δεν έγιναν;

Χιλιάδες θέσεις εργασίας χαθήκαν σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, σε συνεργεία αυτοκινήτων και εταιρείες εμπορίας ανταλλακτικών, γιατί οι γραφειοκράτες του Υπουργείου των Οικονομικών προκειμένου να πάρουν τις δόσεις του μνημονίου να πληρώσουν, μεταξύ άλλων τα εφάπαξ των πελατών,  άρπαζαν ό,τι μπορούσαν δια της νομιμοποιητικής μεθόδου της φορολογίας.

Τώρα αντελήφθησαν, αυτό που γνωρίζουν όλοι όσοι ζουν στον πραγματικό κόσμο, πως: Η αύξηση των φόρων δεν σημαίνει και αύξηση των εσόδων μακροπρόθεσμα.

Και τι πράττουν οι φωστήρες προκειμένου να μην αναλάβουν την ευθύνη της αποτυχίας τους; Επιλέγουν τη μέθοδο του στρίβειν δια του αρραβώνος...

Τους κέντρισε, γράφει το ρεπορτάζ, το ενδιαφέρον για το ολλανδικό μοντέλο όπου κάθε αυτοκίνητο είναι εφοδιασμένο με ένα GPS  το οποίο καταγράφει και μεταφέρει ηλεκτρονικά σε έναν κεντρικό κόμβο, τα δεδομένα. Η χρέωση ανά χιλιόμετρο, στο ολλανδικό μοντέλο είναι 0,3 λεπτά ανά χιλιόμετρο. Αυτό σημαίνει πως στα 10.000 χιλιόμετρα ανά χρόνο, τα τέλη κυκλοφορίας διαμορφώνονται σε 300 ευρώ.

Η αποτυχία της κοινής λογικής

Έτσι ο καθείς θα πληρώνει ανάλογα με τη χρήση του αυτοκινήτου εκτός από την ακριβότερη βενζίνη όπου το 70% της τιμής της είναι φόροι και τέλη κυκλοφορίας με ανάλογο τρόπο.

Επιλέγουν ένα μέτρο φορολόγησης ιδιωτικής μετακίνησης σε μια χώρα με έκταση 41.500 τετραγωνικά χιλιόμετρα, πληθυσμό 16 εκατ. και άριστο συγκοινωνιακό δίκτυο, να το εφαρμόσουν σε μια χώρα με 132.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, πληθυσμό 11 εκατ. και διαλυμένο συγκοινωνιακό δίκτυο. Ακόμη και επιτυχημένο να έχει αποδειχτεί εκεί, εδώ η συνάρτηση κόστους - απόδοσης θα το καταστήσει αποτυχημένο.

Το επίπεδον της μορφολογίας του εδάφους στην Ολλανδία σε αντιδιαστολή με το ελληνικό που δεν είναι επίπεδο δεν το σχολιάζουμε.

Η αποτυχία του «σοσιαλισμού»...

Μετά την παταγώδη αποτυχία της πολιτικής επιλογής το κόστος της χρεοκοπίας να το πληρώσουν οι έχοντες και κατέχοντες μεγάλα αυτοκίνητα (οι καπιταλιστές σε λαϊκίστικη αριστερή διάλεκτο) πάμε στη λογική το κόστος να το πληρώσουν όσοι κινούνται.

Κατ΄ αρχάς το να πληρώνει κάποιος ανάλογα με τη χρήση μοιάζει  δικαιότερο. Οι φωστήρες απλά θα πρέπει να λάβουν υπόψη πως τα περισσότερα από τα χιλιόμετρα που διανύονται με αυτοκίνητα στην Ελλάδα (αλλά και παντού) διανύονται από ανθρώπους που πάνε στη δουλειά τους ή κάνουν τη δουλειά του με αυτά...

Αυξάνοντας το κόστος μετακίνησης αυξάνουν το κόστος εκτέλεσης της εργασίας τους με άλλον ένα ακόμη τρόπο πέραν της υπερφορολόγησης των καυσίμων.

Ο ασφαλιστής ή πωλητής τάπερς που έχει δει το εισόδημά του να μειώνεται δραστικά τα τελευταία χρόνια και διανύει 100.000 χιλιόμετρα το χρόνο θα αναγκαστεί με το νέο σύστημα να καταβάλλει πενταπλάσια τέλη.

Στην ουσία πρόκειται γι’ άλλον ένα φόρο στην παραγωγή που θα αποτελέσει αντικίνητρο για την πιθανή οικονομική ανάκαμψη, όπως άλλωστε συμβαίνει με όλους τους φόρους που δεν είναι ανταποδοτικοί.

Δεν μας σώζει τίποτα από τη βλακεία και την δημαγωγική ροπή προς τον «σοσιαλισμό», δηλ. την υφαρπαγή ψήφων μέσω της υπόσχεσης αναδιανομής πλούτου που δεν έχει παραχθεί ούτε πρόκειται να παραχθεί.

Στην περίπτωση της φορολογίας αυτοκινήτων ο αναδιανεμητικός «σοσιαλισμός» προηγήθηκε, απέτυχε και ακολουθεί η ολλανδική βλακεία...

Σ’ αυτή τη χώρα εκτός από το «σοσιαλισμό» ανίκητη είναι και η βλακεία...