Έρχεται τσουνάμι και αυτοί μαλώνουν για τις ξαπλώστρες... - Γράφει ο Κώστας Στούπας!

Οι εξελίξεις, πιθανόν και  μέσα στο 2014, προοιωνίζονται τεκτονικές. Στις Ευρωεκλογές που έρχονται θα έχουμε την μεγαλύτερη στροφή της Ευρώπης στον ευρωσκεπτικισμό, όπως αυτός εκφράζεται από την αναβίωση ακροδεξιών και ακροαριστερών φαντασμάτων του ολοκληρωτισμού.



Κανείς δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει την έκβαση αυτής της φυγόκεντρης δυναμικής, ούτε την ένταση της αντίδρασης της αντίστοιχης κεντρομόλας δυναμικής που θα ακολουθήσει.

Άρθρο του Κώστα Στούπα στο Capital.gr

Μια είδηση που πέρασε απαρατήρητη από το εγχώριο πολιτικό σκηνικό που ως συνήθως ασχολείται με τα δικά του επουσιώδη, είναι η απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας να παραπέμψει την δυνατότητα «χαλιναγώγησης»  της ΕΚΤ στο Ευρωπαϊκό Συνταγματικό Δικαστήριο. Όπως έγραφε ο Γεδεών Ράχμαν χθες στους FT.com: «Δεν μας αρέσει αυτό που κάνει η ΕΚΤ. Το θεωρούμε παράνομο. Αλλά μόνο το Ευρωπαϊκό Συνταγματικό Δικαστήριο μπορεί να το ακυρώσει».

Επί της ουσίας η απόφαση αυτή αποτελεί την παράδοση του μοναδικού εργαλείου αντίδρασης των ευρωσκεπτικιστών στη Γερμανία σε αρχές εκτός Γερμανίας.

Σήμερα με τους ευρωσκεπτικιστές κάτω του 5% αυτό δεν φαίνεται να έχει σημαντική σκοπιμότητα. Αύριο όμως, ενδεχομένως με πολλαπλάσια ποσοστά λόγω συγκυρίας, αυτό ισοδυναμεί με σημαντική εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας από την ισχυρότερη δύναμη της Ευρωζώνης, που όλοι κατηγορούν ότι καταχράται την οικονομική της ισχύ για να επιβάλλει τις αποφάσεις της στους εταίρους...

Δεν ελέγχουν οι Γερμανοί το διοικητικό συμβούλιο της ΕΚΤ και άρα αυτό εύκολα μπορεί να αποφασίσει αντίθετα με την ορθοδοξία της γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας. 

Η εξέλιξη αυτή δεν είναι άσχετη από την εκτίμηση πως οι πολιτικές συνέπειες του αποτελέσματος των προσεχών ευρωεκλογών μπορεί να φέρουν το ευρώ και τις οικονομίες της Ευρωζώνης στη δίνη μιας  νέας επίθεσης των αγορών.

Επί της ουσίας η απόφαση αυτή λύνει τα χέρια του Μάριο Ντράγκι να χρησιμοποιήσει το «μπαζούκα» της ρευστότητας κατά το δοκούν. Δηλαδή να αγοράσει κρατικά ομόλογα χωρών προκειμένου να κρατήσει τα επιτόκια χαμηλά.

Οι συνέπειες και η τελική κατάληξη αυτών των εξελίξεων στην πολιτική και την οικονομία είναι δύσκολο να προβλεφθούν. Η άποψη της στήλης παραμένει θετική σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ενοποίηση και το ευρώ.

Αλλά η Ευρώπη για να ανταπεξέλθει στις σύγχρονες προκλήσεις, μαζική μετανάστευση, δημογραφική κατάρρευση, γραφειοκρατικοποίηση σε βάρος της ιδιωτικής δημιουργικότητας ενός πληθυσμού με υψηλή εξειδίκευση και μόρφωση, χρειάζεται στη συνέχεια μια επανάσταση...

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο αναταράξεων και εμείς ακολουθούμε με μια μισοβουλιαγμένη βάρκα, από την οποία αδειάζουμε τα νερά με τον κουβά. 

Στον κόσμο μας εμείς...

Ενώ όλες αυτές οι τεκτονικές αλλαγές έχουν τεθεί σε κίνηση στην Ελλάδα που αποτελεί και τον πιο αδύναμο κρίκο εθελοτυφλούμε και το πολιτικό σύστημα που μας χρεοκόπησε προσπαθεί να κερδίσει χρόνο χωρίς να έχει σχέδιο πώς να τον αξιοποιήσει. 

Δεν υπάρχει κανένα σχέδιο αναδιάρθρωσης του μοντέλου που οδήγησε τη χώρα σε χρεοκοπία, ούτε πολιτικές δυνάμεις σοβαρές που να δείχνουν πως αντιλαμβάνονται τι συνέβαινε και τι συμβαίνει.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να κρατήσει τα δημοσκοπικά ποσοστά με πολιτικές προσλήψεων, διατήρησης πρόωρων συντάξεων, εξασφάλισης ταμείου ανεργίας από τα ευρωταμεία μέσω ΕΣΠΑ και έργων υποδομής.

Αδυνατεί να αναδείξει νέο άφθαρτο προσωπικό γιατί ίσως δεν υπάρχει στις γραμμές της τέτοιο.

Η αντιπολίτευση πανηγυρίζει για τη δημοσκοπική πρωτιά με 22%, δεν παρατηρεί όμως πως το 70% δεν τη θεωρεί ικανή να κυβερνήσει. Η πολιτική της ανωριμότητα είναι τέτοια που χαίρεται με την αύξηση των πιθανοτήτων να αναλάβει τη διαχείριση παραλιακής καντίνας. Χαίρεται που βλέπει τη θάλασσα να τραβιέται γιατί αυξάνεται ο χώρος εκμετάλλευσης, αλλά ούτε αυτή, ούτε η κυβέρνηση βλέπουν το τσουνάμι που ακολουθεί...

Η διαφορά μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πως η πρώτη θεωρεί πως ο Ντράγκι μπορεί να υψώσει τοίχο με τσουβάλια άμμου στην παραλία χωρίς η ίδια να κάνει τίποτα. Η  δεύτερη διατείνεται πως θα εκβιάσει με τη δεινή διαπραγματευτική της ικανότητα που διαφημίζει πως έχει, το τοίχος με τα τσουβάλια της άμμου να είναι μια σειρά υψηλότερος.

Δηλαδή, η διαφορά μεταξύ τους έγκειται στο μέγεθος της άγνοιας κινδύνου και του βαθμού εξάρτησης από το παρακράτος των πελατειακών, συνδικαλιστικών και κρατικοδίαιτων επιχειρηματικών συμφερόντων... Από το οποίο και οι δυο εξαρτώνται και το οποίο μοιάζει με άγκυρα δεμένη στο σώμα της Ελλάδας.

Πηγή:www.capital.gr