Ο Σάκης είναι ένα φωτογενές πολυεργαλείο: Από τις Ρουβίτσες όμως ξανά στις φρυγανίτσες; Τι δεν συγχωρεί στον Σάκη Ρουβά η Αστερόπη Λαζαρίδου!

Ο Σάκης Ρουβάς είναι ένα φωτογενές πολυεργαλείο. Μπορεί να έχει πατήσει τα σαράντα αλλά εξακολουθεί να πλασάρεται σαν ποπ είδωλο με θαυμάστριες αλαλάζουσες μαθήτριες. Βέβαια, η πρώτη φουρνιά των θαυμαστριών του, κάπου στο 1992 όταν εμφανίστηκε, κοντεύουν κι αυτές να κλείσουν τα σαράντα και θέλει κανείς να πιστεύει ότι τώρα πια θα έχουν στραφεί σε άλλου είδους ακούσματα.



Της Αστερόπης Λαζαρίδου, Το ΒΗΜΑ

Για να είμαστε δίκαιοι όμως, το ενδιαφέρον στην περίπτωση του Σάκη Ρουβά είναι πως ό,τι κάνει το κάνει καλά. Πέρυσι το κοινωνικού χαρακτήρα σόου του ΑΝΤ1 «Ηρωες ανάμεσά μας» άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Για τον χορό και το τραγούδι του επί σκηνής δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Ακόμη και ως ηθοποιός του κινηματογράφου μπορεί να έχει κάποιο ενδιαφέρον. Ισως όχι τόσο στο «Alter ego» όσο στην αμερικανική παραγωγή «Στα άκρα» όπου υποδύθηκε έναν δολοφόνο.
Πέρυσι υποδύθηκε τον θεό Διόνυσο στις «Βάκχες», υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Δημήτρη Λιγνάδη, και γι' αυτή την τελευταία του ενασχόληση είχε χυθεί πολύ μελάνι, με τον ίδιο να δηλώνει με εκείνο το αφοπλιστικό χαμόγελο ότι θα ήθελε να παίξει και στην Επίδαυρο. Το Φεστιβάλ Επιδαύρου άφησε τελικά εκτός τη συγκεκριμένη παράσταση, αλλά η πλειονότητα όσων τελικά την είδαν σε κάποιον σταθμό της περιοδείας της δεν βρήκε και τόσο κακό το παίξιμό του.



Γιατί τώρα μας απασχολεί και πάλι ο Σάκης Ρουβάς; Επειδή διαφημίζει φρυγανιές τραγουδώντας με ερωτικά υπονοούμενα σε μια χορεύτρια «Δεν θα σου αφήσω ούτε ένα ψιχουλάκι, σου το λέω θα σε κάνω μια μπουκίτσα, νόστιμη ξεροψημένη φρυγανίτσα». Για να κορυφώσει στο ρεφρέν: «Θα σε φάω, θα σε φάω, πρώτη σκέψη μου θα είσαι το πρωί όταν ξυπνάω».
Λένε ότι μια διαφήμιση έχει πετύχει τον στόχο της όταν αρχίζει να συζητείται έντονα, και στην περίπτωση της συγκεκριμένης αυτό έχει ήδη επιτευχθεί. Η ένστασή μας όμως είναι αλλού: για έναν διασκεδαστή όπως ο Σάκης Ρουβάς, που έχει ένα πολύ δυνατό επιτελείο από πίσω του να ορίζει με κάθε λεπτομέρεια το επόμενο επαγγελματικό του βήμα, όταν από τις Ρουβίτσες ονειρεύεται τις «Βάκχες» και από εκεί ξανακυλά στις Φρυγανίτσες, πώς περιμένει να τον πάρουμε στα σοβαρά και να ποθούμε να τον χειροκροτήσουμε στην Επίδαυρο αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο θέατρο; Κάποιοι άνθρωποι σου δίνουν την εντύπωση ότι μπορούν να τους συγχωρεθούν τα πάντα με ένα και μόνο χαμόγελο. Ισως τελικά και να μην είναι αρκετό...