Ντανιέλ Κον Μπεντίτ: ''Είμαι 69 χρονών και είναι απόλυτα φυσιολογικό να αποχαιρετίσω την Ευρωβουλή - τα ηνία στην νέα γενιά της Ευρώπης και του αύριο''!

«Το να φεύγει κάποιος από την Ευρωβουλή στα 69 του, το βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό. Χρειαζόμαστε μια νέα γενιά η οποία θα πάρει τα ηνία στην Ευρώπη του αύριο». Με τα λόγια αυτά, ο Ντάνιελ Κον-Μπεντίτ, ο πληθωρικός ευρωβουλευτής των Πράσινων, ανακοίνωσε την απόφασή του να εγκαταλείψει το Ευρωκοινοβούλιο και την ενεργό πολιτική για να αφιερωθεί στην άλλη μεγάλη του αγάπη: το ποδόσφαιρο.

Ο «κόκκινος Ντάνι», ένας από τους ηγέτες του παρισινού Μάη του '68, αφήνει πίσω του μια 20ετή θητεία με μάχιμη παρουσία στα έδρανα, με δυναμικές παρεμβάσεις, συχνά θορυβώδεις, ενίοτε αμφιλεγόμενες, οι οποίες όμως σίγουρα δεν πέρασαν ποτέ απαρατήρητες.

Ο Ντάνιελ Κον-Μπεντίτ γεννήθηκε το 1945 στη Γαλλία από Γερμανοεβραίους γονείς οι οποίοι εγκατέλειψαν τη Γερμανία μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Στα φοιτητικά του χρόνια στρατεύθηκε στο πλευρό της άκρας αριστεράς και αναδείχθηκε σε μια από τις ηγετικές φιγούρες της εξέγερσης του '68. Από τότε κουβαλά το παρατσούκλι «Κόκκινος Ντάνι». Ο Κον-Μπεντίτ, ο οποίος είχε γερμανική υπηκοότητα, απελάθηκε από την κυβέρνηση Ντε Γκολ ως «ανεπιθύμητος αλλοδαπός». Συνέχισε τις σπουδές του στην κοινωνιολογία και την πολιτική του δράση στη Γερμανία, πάντα στο χώρο της άκρας αριστεράς. Το 1984 έγινε μέλος του γερμανικού Κόμματος των Πράσινων με τη σημαία του οποίου εξελέγη στο Ευρωκοινοβούλιο 10 χρόνια αργότερα. Από το 2002 μοιραζόταν μαζί με την ιταλίδα ευρωβουλευτή Μόνικα Φασόνι την προεδρεία της ομάδας των Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο.

Ο «Κόκκινος Ντάνι» δεν σταμάτησε ποτέ να σοκάρει με την αιρετική στάση του. Οι απόψεις του σχετικά με τη νομιμοποίηση των μαλακών ναρκωτικών, την ελεύθερη διακίνηση μεταναστών και την εγκατάλειψη της πυρηνικής ενέργειας, του κόστισαν τα πυρά των συντηρητικών. Η αριστερά τον έβαλε στο στόχαστρο ως υποστηρικτή της ελεύθερης οικονομίας και των στρατιωτικών επεμβάσεων στη Βοσνία και το Αφγανιστάν. Με την κοφτερή του γλώσσα, επιτέθηκε πολλές φορές δημόσια σε κορυφαίους πολιτικούς. Αποκάλεσε «άθλιο» τον πρώην πρόεδρο της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί επειδή αρνήθηκε να μποϊκοτάρει την Ολυμπιάδα του Πεκίνου. «Βούλωσέ το», απάντησε στον γερμανό επικεφαλής των σοσιαλιστών στην ευρωβουλή Μάρτιν Σουλτς τον Φεβρουάριο του 2010, όταν εκείνος διέκοψε παρέμβασή του στην οποία αποκαλούσε την Ευρωπαϊκή Ενωση «συνασπισμό υποκριτών».

Η πολυσυζητημένη παρέμβαση για την Ελλάδα

Τον Μάιο της ίδιας χρονιάς, όταν η Ελλάδα έμπαινε στο μνημόνιο, καυτηρίασε την υποκριτική στάση της ΕΕ απέναντι στη χώρα μας. «Μου φαίνεται σαν να λέμε», δήλωσε, «ότι θέλουμε να βγάλουμε λεφτά στην πλάτη των Ελλήνων. Γιατί αυτό γίνεται όταν εμείς δανειζόμαστε με 1,5% ή 3% κι ύστερα τα δίνουμε στην Ελλάδα με 3,3%, με 6%... Βγάζουμε λεφτά στην πλάτη της Ελλάδας. Είναι απαράδεκτο»! «Είμαστε στα αλήθεια υποκριτές», συνέχισε. «Τους τελευταίους μήνες, η Γαλλία πούλησε στην Ελλάδα 6 φρεγάτες αντί 2,5 δισ. ευρώ, ελικόπτερα αντί 400 εκατομμυρίων, μαχητικά Rafale για 100 εκατομμύρια, σύνολο κοντά 3 δισ. Η Γερμανία πούλησε στην Ελλάδα 6 υποβρύχια για τα επόμενα χρόνια, άλλο ένα δισ. Μα, είμαστε τελείως υποκριτές: τους δίνουμε λεφτά για να αγοράζουν τα όπλα μας!»

Σε ό,τι αφορά τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το πόστο του, ο Κόκκινος Ντάνι υπήρξε ένας από τους πλέον υποδειγματικούς ευρωβουλευτές. Κατά την περίοδο 2004- 2009 ήταν παρών στο 93% των συνεδριάσεων του Ευρωκοινοβουλίου. Και να η πολιτική ήταν ανέκαθεν το μεγάλο του πάθος, τώρα μοιάζει να τον κερδίζει περισσότερο το ποδόσφαιρο. Από το 2012 είναι πρόεδρος μια μικρής γερμανικής ποδοσφαιρικής ομάδας, της Gudesding, η οποία, όπως λέει ο ίδιος, «συγκεντρώνει πρόσωπα από διαφορετικές γειτονιές, εθνικότητες και κοινωνικές ομάδες». Στα επόμενα σχέδιά του είναι να ασχοληθεί περισσότερο με την ομάδα του, να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ με θέμα το ποδόσφαιρο και να γράψει ένα βιβλίο σχετικά με την εβραϊκή του ταυτότητα. Και μπορεί να μη διεκδικήσει ξανά κάποιο εκλεγμένο αξίωμα, ωστόσο προειδοποιεί φίλους και εχθρούς ότι δεν πρόκειται να κρατήσει το στόμα του κλειστό. «Θα εξακολουθήσω να λέω τη γνώμη μου», λέει, «όπου κι αν βρίσκομαι».