ΡΕΑ ΒΙΤΑΛΗ

Ένα άρθρο για τη μεταγραφή του Θοδωρή Ζαγοράκη από τη Νέα Δημοκρατία όπου είναι ευρωβουλευτής στο ΠΑΣΟΣ ως... υποψήφιος

Στο όνομα, δήθεν, της παλαιστίνιας μάνας, εξοντώνεται κάθε μέλλον παλαιστίνιου παιδιού...

Γιατί η αλλαγή του Στυλιανίδη τον Ιούνιο; Για να κόβει βόλτες υπουργείων ο Κικίλιας και να ανεβάζει παραστάσεις «Οι αλιτήριοι»; Και τι έγινε ο Στυλιανίδης; Αντικατέστησε τον «μέγας είσαι Κύριε» Βαρβιτσιώτη. Μα αν απέτυχε στο κομβικής σημασίας υπουργείο που είχε γιατί να είναι αίφνης χρήσιμος στο Ναυτιλίας; Και αν είναι χρήσιμος στο Ναυτιλίας, γιατί μετακινήθηκε από το προηγούμενο υπουργείο;

«Ήταν ένα πανεπιστήμιο η περιπέτεια με τον καρκίνο στη ζωή μου. 

Τι είπε για την Αλίκη Βουγιουκλάκη. 

Δώδεκα χρόνων κορίτσι. Η κουβαλήτρα. Στράφι πήγε η παιδικότητά της. Εκ γενετής καταδικασμένη να γλείφει τις πληγές της, μονάχη. Βαθιά ορφανή. Η μάνα της πλέον βγήκε στη σέντρα. Ο πατέρας τη σκαπούλαρε

Η Δήμητρα καταφέρνει κάτι μαγικό. Σε πάει βόλτα συγχρόνως σε παρελθόν, σε παρόν και σε μέλλον… 

...με σπίθα ετοιμότητας παιδιού. Είναι συγγραφέας. Επαγγέλλεται συγγραφέας. Εισβάλλει στο χάος και τσουπ, τσουπ, τσουπ διαλέγει λέξεις, οργανώνει σκέψεις, αρχιτεκτονεί ιστορίες, ψαχουλεύει ιστορία, πανωσηκώνει μικροϊστορία. Μαγικό πράγμα η συγγραφή...

Μπορεί και να εξελέγη Πρωθυπουργός;

Γνωρίζω την κάπνα που βγαίνει από κάθε πόρο του σώματός σου

Τι τα περάσατε τα γηροκομεία; Τσάγια κυριών;

«Ηταν ευγενικός και σε εξέπληττε με το πόσο ευγενικός ήταν. Και ιπποτικός και ντροπαλός»

Τυχερή ετούτη η γενιά!

Ούτε μια στιγμή δεν μπερδεύτηκε το βήμα του ούτε μια στιγμή δεν κολακεύτηκε. Μας κοίταξε βαθιά όσο λίγοι, χωρίς να μας κοιτάει. Και ενώ έφευγε με το άλογό του, την Ντόλυ, έγραφε το εικονίδιο: «Είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόι»... 

Πάντα μετράς τις κουβέντες και την εμπειρία του Βενιζέλου. Αυτόν έβαλε σημάδι; Υπάρχει πιο προσβλητική πρόταση από την τελευταία θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας; Πόση έπαρση! Πόσα μέτρα μετράει το ανάστημά της για να βλέπει τον Βενιζέλο αφ' υψηλού; 

Η περιουσία του Σταύρου 

Η ώρα των συνεπειών είναι ζόρικη. Εχει ποτέ περάσει από τέτοια μυαλά ότι οι πράξεις έχουν και συνέπειες;

Ένα παιδί δώδεκα χρόνων πάνω στο ποδήλατό του. Μια παρέα παιδιών αρχίζουν το στενό μαρκάρισμα. 

«Ποιος περνάει πατέρα; Τι συμβαίνει;», «Περνάνε οι σοσιαλιστές παιδί μου» είπε και κούνησε με θλίψη το κεφάλι του. Ο διάλογος του δίπλα τραπεζιού έχει χαραχτεί στη μνήμη μου, είκοσι τόσα χρόνια, μετά. Ημασταν στου μπαρμπα-Γιώργου.

Τις θυμάμαι. Περήφανες δήλωναν για τη δουλειά τους. Με τσιτάτα πιασάρικα και κουνώντας τα πλαστικά τους γάντια εν είδει σημαίας.