ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Είχα τις προάλλες έναν «πολιτικά ορθό» διάλογο στο twitter με τον ευρωβουλευτή της ΝΔ Γιώργο Παπανικολάου. Διάλογο ας πούμε των «βορείων προαστίων», με ευγένεια δηλαδή αλλά στην ουσία θες να πλακώσεις στις μπουνιές τον άλλο. Τον ερέθισε η αναφορά μου στα παιδιά του «κομματικού σωλήνα» και με ρώτησε εκνευρισμένος αν τον ξέρω. Θα ήταν μια μεγάλη συζήτηση από το twitter για αυτό και επιλέγω να τη συνεχίσω από εδώ.

Ο κατ’ εξακολούθηση κομματικός βιασμός της Δημόσιας Διοίκησης από το πολιτικό κατεστημένο της μεταπολίτευσης ή το χρονικό μιας ιδιαίτερα διδακτικής εμπειρίας από την προσπάθεια μιας προοδευτικής μεταρρύθμισης που έφερε στην επιφάνεια την παθογένεια του πολιτικού συστήματος, του συνδικαλισμού και της κρατικής μηχανής.

του Ευγένιου ΤριβιζάΚάπου στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης βρίσκεται ένας φαινομενικά ασήμαντος δρόμος πλαισιωμένος από παλιά  πέτρινα κτίρια κολλητά το ένα με το άλλο. Κι όμως... Σε αυτό τον δρόμο έπαιξαν κάποτε ο Μπαρτ Λάνκαστερ, ο  Μπιλ Κόσμπι, ο Μελ Γκίμπσον, ο Αλαν Αρκιν, ο Λίαμ Νίσον, ο Zέρο Μόστελ και ο Τζέρεμι Αϊρονς. Σε αυτό τον δρόμο  τραγούδησαν ο Πρινς, ο Πλάθιντο Ντομίνγκο και ο Mάικλ Τζάκσον.

του Σπύρου ΡιζόπουλουΕδώ που τα λέμε, εμείς τους τα μάθαμε αυτά τα κόλπα. Για να ακριβολογώ τους τα έμαθε ο Όμηρος στην Ιλιάδα, όταν έδειξε ότι οι πόλεμοι δεν κερδίζονται με το σπαθί αλλά με την επινόηση του «Δούρειου Ίππου». Στέλνεις δηλαδή στο αντίπαλο στρατόπεδο ένα «δώρο», κάτι που μοιάζει ασφαλές και ακίνδυνο.

της Τζίνας ΔαβιλάΗ Ελλάς του 2012 δεν έχει καμμιά σχέση με αυτήν που ονειρεύτηκαν η Μελίνα και ο Τρίτσης. Ούτε τα Μάρμαρα του Παρθενώνα μεταφέρθηκαν από τον Αγγλία στην Ελλάδα, ούτε και το μετρό έλυσε τα προβλήματα των Αθηναίων. Μπόχα και δυσωδία υφίστανται τριγύρω και δεν ευθύνονται απαραιτήτως τα σκουπίδια. Εσωτερικό είναι το πρόβλημα. Θέμα πολιτισμού, παιδείας και ανθρωπιάς. Αν η Μελίνα ζούσε, άραγε θα έβρισκε το κουράγιο να αγωνιστεί; Και με ποια μέσα; Γιατί ώρες – ώρες καταλήγει κάποιος να παραδεχτεί με θλίψη πως η βλακεία είναι αήττητη!

της Μαρίας ΧαραμήΔεν επιχαίρομε όταν τα ήθη εξαχρειώνονται. Όταν οι άνθρωποι λύνουν με πιστολιές τις διαφορές τους. Των ιδεολογικών περιλαμβανομένων. Λυπούμαστε για τους νεκρούς. Νεκρούς υδραυλικούς, οδοντοτεχνίτες, τραπεζοϋπαλλήλους, δημοσιογράφους.

του Σπύρου Σεραφείμ«Απεβίωσε, σε ηλικία 60 ετών, η “Εμμανουέλλα”, την οποία υποδυόταν η Σίλβια Κριστέλ». Άλλο ένα τηλεγράφημα, από ένα ειδησεογραφικό πρακτορείο, ανάμεσα στα υπόλοιπα.

Ο κατάλογος κρασιών ενός εστιατορίου πρέπει κατά τη γνώμη μου να ικανοποιεί τρία κριτήρια: το γαστρονομικό, το οικονομικό και το συναισθηματικό. Σε αυτή τη σειρά.     Του Γιώργου Ι. Κωστούλα

Του Βαγγέλη ΜακρήΘα πρέπει να ομολογήσω ότι δεν πέφτω από τα σύννεφα με την δήλωση του τραγουδιστή για την Χρυσή Αυγή. Έχει γεμίσει ο κόσμος με ανθρώπους που στο ένα χέρι έχουν το Ευαγγέλιο και στο άλλο την σβάστικα. Παπάδες στα αστυνομικά τμήματα παρέα με χρυσαυγίτες για να καταγγείλουν θεατρικά έργα. Παπάδες να μιλάνε για τον «τόπο που έχει μαυρίσει». Παπάδες από τον άμβωνα καλούν τον κόσμο να σώσει την Ελλάδα μας από τους κακούς ξένους. Στον ψάλτη θα κολλήσουμε;

Για το πελατειακό σύστημα έχουν γραφτεί πολλά. Αυτό που θέλω να σημειώσω σήμερα αφορά στο γεγονός πως ο πολίτης σε αυτή τη χώρα προκειμένου να τύχει της προσοχής που χρειαζόταν κάθε φορά από τις πάσης φύσεως υπηρεσίες του δημοσίου, είχε πρακτικά μια επιλογή: να γίνει «πελάτης»!           

του Λευτέρη Π. ΠαπαδόπουλουΑγριεύουν τα πράγματα. Και θα αγριεύουν όλο και περισσότερο. Η ανεργία, η έλλειψη προοπτικής, ο φθόνος, η αίσθηση της αδικίας, οι προκλήσεις του πολιτικού προσωπικού, η βάρβαρη φορολογία είναι κακοί σύμβουλοι. Ιδίως για έναν λαό που έχει μάθει «να τα παίρνει», να αράζει στους καφενέδες - «όσα κιλά τόσα λεφτά» -, να γλεντάει στα επαρχιακά σκυλάδικα, να παίζει σε μια ζαριά επιδοτήσεις και χαριστικά δάνεια, να κλέβει, να ασχημονεί, να μη φοβάται κανέναν.

του  Ι.Κ.ΠρετεντέρηΝα συμφωνήσουμε σε κάτι απλό. Οτι η δημοκρατία δεν έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά. Οτι η δημοκρατική νομιμότητα είναι μία και ενιαία. Επιβάλλεται, δηλαδή, σε όλους και γίνεται αποδεκτή από όλους, χωρίς δικαιολογίες, εξαιρέσεις ή συμψηφισμούς.

Το σκέφτομαι μέρες τώρα αν πρέπει να ανοίξω αυτή τη συζήτηση. Είναι εύκολο να κάνει κανείς αφορισμούς, υπεραπλουστεύσεις και να προσπαθήσει έτσι να εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει αυτή την στιγμή στην Ελλάδα. Δεν είναι όμως χρήσιμο. Βλέπουμε την Ελλάδα της δυστυχίας, των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων. Υπάρχει, όμως και η άλλη Ελλάδα. Εκείνη που τα σπάει ακόμη στα μπουζούκια και γεμίζει τις ταβέρνες. Υπάρχει η Ελλάδα της Αθήνας, αλλά και η Ελλάδα της επαρχίας.   Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

του Σπύρου ΡιζόπουλουΤο «κλίμα» που δίνει το Μαξίμου τα τελευταία 24ωρα είναι πως ο Αντώνης Σαμαράς είναι ψύχραιμος, έχοντας τη βεβαιότητα πως έχει βάλει «το νερό στ’ αυλάκι». Παρά τον καταιγισμό των απαιτήσεων της τρόικας που επιδιώκει να ροκανίσει χρόνο μέχρι να βρεθεί το modus vivendi  μεταξύ ΔΝΤ και Γερμανίας, μετά τις αμερικανικές εκλογές, η δόση θα δοθεί. Και θα δοθεί στα μέσα  του Νοεμβρίου ώστε να καλυφθούν  υποχρεώσεις και να προχωρήσει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

του Αργύρη ΚωστάκηΣτο τέλος του χρόνου αγγίζω μισό αιώνα ζωής. Αυτό το κείμενο σήμερα στο aixmi.gr είναι μια δημόσια εξομολόγηση. Σχεδόν τρείς δεκαετίες κατάφερα να επιβιώσω με αξιοπρέπεια στη δημοσιογραφία. Πάλεψα τίμια και πολύ σκληρά σε ένα επάγγελμα που, αν ήξερα με τι τέρατα θα έμπλεκα, φυσικά και δεν θα το έκανα. Όσο και να το λάτρευα.

του Τάσου ΜελετόπουλουΣτην αρχή της δεκαετίας του ενενήντα κατοικούσα σ ένα σπίτι στα Βριλήσσια. Μια υπέροχη μονοκατοικία του πενήντα με τεράστιο κήπο. Την νοίκιαζα φτηνά γιατί οι ιδιοκτήτες είχαν σκοπό να την δώσουν για αντιπαροχή και θα έπρεπε να την εγκαταλείψω ανά πάσα στιγμή. Η φανταστική μονοκατοικία με τα όμορφα μπαλκόνια και τις ταράτσες, τον κήπο των τεσσάρων στρεμμάτων και τα γιγαντιαία κυπαρίσσια τελικά σφάχτηκε, και στην θέση της ανεγέρθηκαν τέσσερις κακόγουστες πενταώροφες πολυκατοικίες.

του Γιάννη ΒαρουφάκηΤρία χρόνια protagon, λοιπόν. Καθώς οι επέτειοι απαιτούν αλλαγή κλίματος, ιδίως όταν το κλίμα των τελευταίων τριών ετών ήταν τόσο αλγεινό, σκέφτηκα ότι σήμερα πρέπει να ανταμείψω τους αναγνώστες (φίλα διακείμενους και μη) με κάτι διαφορετικό. Με κάτι πιο ανάλαφρο. Με ένα άρθρο που να ξεφεύγει από τα της Κρίσης. Επέλεξα την ακόλουθη πραγματική ιστορία:

Του Κώστα ΣτούπαΗ Αργεντινή στις αρχές του περασμένου αιώνα ήταν μια από τις πέντε πλουσιότερες χώρες του κόσμου, μπροστά από πολλά «μεγαθήρια» της ευημερίας των τελευταίων δεκαετιών. Βλέπε: Κινδυνεύουμε να καταντήσουμε σαν την Αργεντινή...

Του Γιώργου ΚράλογλουΤα χειρότερα για την βαριά βιομηχανία της χώρας έρχονται. Τα μαντάτα θα ακουστούν σύντομα... Δυσάρεστα αλλά "συμβατά"... με την ελληνική σοβιετία. Σειρά έχει η "σωτηρία" των μικρομεσαίων όπου κυβερνητικοί σχεδιασμοί και οράματα θα αποδειχθούν φιάσκο. Γιατί όταν "ψηλαφίσουν" την "ραχοκοκαλιά" της μεταποίησης, τους μικρομεσαίους, θα βρουν μόνο "ασπόνδυλα φαντάσματα".

Του Νάσου ΖαρκαλήΗ οικονοµική και επιχειρηµατική κοινότητα της Ελλάδας συζητά εδώ και χρόνια το θέµα των επενδύσεων στη χώρα. Μας προβληµατίζουν θεµελιώδη ερωτήµατα. Γιατί η Ελλάδα δεν αποτελεί πόλο έλξης ξένων επενδύσεων και πώς θα το αλλάξουµε αυτό;