Story of the day: Η Θεοδώρα έγινε ανορεξική & παλεύει με την αρρώστια: Όλα ξεκίνησαν όταν η μαμά της την ταύτισε με την άλλη κόρη που έχασε! (φωτό)

Η Θεοδώρα Πουλή δεν ήταν ποτέ η κοπέλα που την ένοιαζε η εξωτερική της εμφάνιση. Βρέθηκε όμως αντιμέτωπη με την νευρική ανορεξία, χωρίς καν να το καταλάβει. Ήταν μια αφορμή για να τραβήξει την προσοχή των άλλων, ίσως για να αισθανθεί ότι την αγαπούν, όμως αποδείχτηκε ένα τεράστιο μάθημα ζωής. Συναντηθήκαμε σε μια καφετέρια στην γειτονιά της, το Περιστέρι, ενώ ο αέρας δεν σταματούσε να φυσάει. Όταν ανταλλάξαμε τις πρώτες κουβέντες δεν θα ξεχάσω το φοβισμένο βλέμμα της που μου προκάλεσε την απορία: «Σκέφτομαι, πώς θα φύγω μετά, δεν θα μπορώ να περπατήσω με τόσο δυνατό αέρα και ήθελα σήμερα να πάω για κρέπα», μου είπε. Η Θεοδώρα κατάφερε μέσα από πολλές δυσκολίες να παλέψει με την νευρική ανορεξία, να συνειδητοποιήσει τι είναι αυτό που αξίζει στην ζωή και να ανακαλύψει ξανά τον εαυτό της.

«Η ανορεξία ήρθε στην ζωή μου χωρίς ακόμα και εγώ να καταλάβω. Ξεκίνησε ως πρόβλημα υγείας και επεκτάθηκε εξαιτίας ενός  βαθύτατου ψυχολογικού background. Είχα ένα πρόβλημα με τον θυρεοειδή και μού έδωσαν μια μεγαλύτερη ποσότητα σε χάπια από όσο έπρεπε, με αποτέλεσμα να χάσω περισσότερα κιλά από το φυσιολογικό. Άρχισε να μου μειώνεται η όρεξη για φαγητό, για παράδειγμα, αντί για δύο μπιφτέκια έτρωγα ένα. Τίποτα ακραίο όμως μέχρι τότε. Κάπου στην πρώτη Λυκείου, αν και δεν ήμουν άτομο που του έδιναν πολύ σημασία για το αν θα φάω, άρχισα να χάνω περισσότερα κιλά. Από εκείνο το σημείο υπήρξε επιδείνωση.

Όλοι τότε άρχισαν να ανησυχούν. Μου έλεγαν να φάω με το ζόρι, ότι θα πεθάνω και όλο αυτό οδηγήθηκε στο να συνδέσω το φαγητό με τον καυγά και τις φωνές. Τότε σιχάθηκα πλήρως το φαί. Έβλεπα το ρολόι όταν ερχόταν η ώρα του φαγητού και με έπιανε πανικός, είχε αρχίσει να μετατρέπεται σε εφιάλτη. Οι άλλοι νόμιζαν ότι το κάνω από βίτσιο. Έφτασα στο σημείο να μην με νοιάζει αν πεθάνω. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Η αδερφή μου πέθανε ένα χρόνο πριν γεννηθώ (1990) από λευχαιμία και ήταν μόνο 6 ετών. Η μητέρα μου δεν την πένθησε καθόλου, κάνοντας μια υποσυνείδητη ταύτιση με εμένα, δίνοντάς μου ακόμα και το ίδιο όνομα. Ο αδερφός μου, που είναι μεγαλύτερος κατά 15 χρόνια, είχε βιώσει τον θάνατο της αδερφής μου για αυτό και έπεσαν όλοι πάνω του για να μην πάθει ψυχολογικά. Εγώ, λοιπόν, ήμουν η δυνατή, αφού δεν το έζησα. Η μητέρα μου, ό,τι δεν μπορούσε να πει στους άλλους, τα έβγαζε σε μένα.

Για παράδειγμα, μου έλεγε τις θεραπείες που έκανε (η αδερφή μου), το τι έζησε στο νοσοκομείο, τι περνούσαν, αν τις έπεσαν τα μαλλιά. Το Πάσχα της αγόραζε λαμπάδα, πήγαινε στο νεκροταφείο τα Χριστούγεννα και στόλιζε Χριστουγεννιάτικο δέντρο, ενώ με είχε πάρει και εμένα μαζί όταν ήμουν τριών χρονών. Για να καταλάβεις, ήμουν η καλύτερη ακροάτρια στην μεταξύ τους σχέση και την ήξερα καλύτερα από τον καθένα, χωρίς να την έχω γνωρίσει. Όταν αυτά τα λες σε ένα παιδί 5 ετών, υποσυνείδητα περνάει στην προσωπικότητά του. Δεν σου κρύβω ότι πολλές φορές αναρωτήθηκα αν η οικογένεια μου θα με ήθελε ακόμα, αν τυχόν γινόταν, να επέστρεφε η αδερφή μου. Έτσι ξεκίνησα να αναπτύσσω μια τάση, ότι πρέπει να μπω στο νοσοκομείο για να καταφέρω και εγώ να αποκτήσω την σχέση που είχε η μητέρα μου με την αδερφή μου. Ως παιδί δεν είχα αρρωστήσει ποτέ και όταν άρχισα να χάνω το κιλά το εξέλαβα ως θείο δώρο, ήταν σαν η ανορεξία να μου έκλεινε το μάτι. Σκεφτόμουν, θα μπορούσα τότε και εγώ να δημιουργήσω μια τρυφερή σχέση; Έτσι, αν και την πρώτη φορά που μπήκα στο νοσοκομείο έβαλα τα κλάματα, ίσως ήταν μια ευκαιρία για να ζήσω αυτό που ήθελα.

Όλη η συνέχεια εδώ - grekamag.gr