Οι νέες ταινίες της εβδομάδας με τον Mad Max κυρίαρχο φεμινιστή & ακαταμάχητο: Όλα τα τρέιλερς

Mad Max: Ο δρόμος της οργής / Mad Max: Fury RoadΤου Τζορτζ Μίλερ. Με τους Τομ Χάρντι, Σαρλίζ Θέρον, Νίκολας Χουλτ
Περιπέτεια, 2015, Αυστραλία / ΗΠΑ, 120’. 

Οσο διαρκούν η τρέλα και το τρέξιμο στο νέο «Μad Max», ο Τζορτζ Μίλερ δεν παίρνει ανάσα - και αυτό είναι καλό γιατί έχει ασυγκράτητη φαντασία γύρω από τους τρόπους που μπορεί να προκληθεί μια έκρηξη, να εκτοξευθεί ένα φονικό αντικείμενο (ή ένας άνθρωπος), να αναποδογυρίσει ένα όχημα κ.ο.κ. Στους διαλόγους, τα λίγα διαλείμματα δηλαδή από τη δράση, η διαφορά είναι αισθητή και εκεί γίνεται σαφής η ανάγκη για περισσότερο ζουμί στους χαρακτήρες. Αλλά όπως και να ’χει, ακόμα και πέρα από την ακατάλληλα συναισθηματικά φορτισμένη μουσική και από κάποιους δανεισμούς (π.χ. από το «Dune» του Λιντς), ο κόσμος του παραμένει παντελώς Μαντ Μαξικός. Ο Μαξ βέβαια εδώ τρώει τόνους σκόνη (και ξύλο αρχικά) από τη Φουριόσα, την επαναστάτρια ηρωίδα της πάντα καταπληκτικής Σαρλίζ Θέρον - σε σημείο που ξεχνάς ότι πρόκειται για τον Τομ Χάρντι.

Τα σύννεφα του Σιλς Μαρία / Clouds of Sils Maria
Του Ολιβιέ Ασαγιάς. Με τους Ζιλιέτ Μπινός, Κρίστεν Στιούαρτ, Κλόι Γκρέις Μόρετς
Δραματική, 2014, Γαλλία / Ελβετία / Γερμανία / ΗΠΑ / Βέλγιο, 124’. 

  
Στην καλύτερη ταινία του Ολιβιέ Ασαγιάς των τελευταίων, πολλών χρόνων, ξεχωρίζει πάνω απ’ όλα το πόσο συναρπαστική ηθοποιός παραμένει η Ζιλιέτ Μπινός, χωρίς να επιδεικνύεται ούτε δευτερόλεπτο. Ως πενηντάρα ηθοποιός, η οποία αναλαμβάνει να παίξει το ίδιο θεατρικό που την ανέδειξε στα 18 της, αλλά στον ρόλο της μεγαλύτερης σε ηλικία πρωταγωνίστριας, η Μπινός μεταφέρει με ελάχιστες κινήσεις/εκφράσεις/παραλείψεις και με χειρουργική ακρίβεια όλες τις ψυχοσυναισθηματικές διακυμάνσεις του χαρακτήρα της. Απέναντί της, η Κρίστεν Στιούαρτ, απλή και σταθερή, την κοιτά κατάματα και δεν κλείνει βλέφαρο. Σύγχρονοι, ωραιότατοι γυναικείοι χαρακτήρες.

Παζολίνι / Pasolini 
Του Εϊμπελ Φεράρα. Με τους Γουίλεμ Νταφόε, Ρικάρντο Σκαμάρτσιο
Δραματική, 2014, Γαλλία / Βέλγιο / Ιταλία, 86’. 

  
«Είμαι μια φόρμα η γνώση της οποίας είναι η ψευδαίσθηση», λέει με όσο λιγότερο στόμφο μπορεί ο Γουίλεμ Νταφόε στον ρόλο του Πιερ Πάολο Παζολίνι, του πρωτοποριακού, πρόωρα χαμένου σκηνοθέτη. Ο Εϊμπερ Φεράρα επιλέγει να αφηγηθεί την τελευταία μέρα της ζωής του Ιταλού αδιαφορώντας για κανόνες και συμβάσεις, όπως (με διαφορετικό βέβαια τρόπο) έκανε και ο Παζολίνι. Το χάος του όμως χαρακτηρίζεται κυρίως από έναν ακαδημαϊσμό που κλοτσά μακριά ακόμα και όσους από μας δεν γνωρίζουν πόσα ακριβώς κόμματα είχε χρησιμοποιήσει στα κείμενά του ο Παζολίνι. Ακόμα μεγαλύτερη απόσταση δημιουργεί η απόφαση του Φεράρα να βάλει το καστ του να μιλά διαφορετικές γλώσσες: μια αγγλικά ο Νταφόε, μια ιταλικά (ή ακόμα χειρότερα, σπασμένα αγγλικά) οι άλλοι. Καλύτερα να χανόμασταν στη μετάφραση.