Βίκυ Κουλιανού: στα 50 της η ψηλή σταρ της πασαρέλας άρχισε δεύτερη καριέρα στο εξωτερικό - με ζήτηση στις κολεξιόν της Ρωσίας, ξαναλάμπει το αστέρι του Yves Saint Laurent & της Prada!‏ (Φωτό)

Η Βίκυ Κουλιανού δεν χρειάζεται συστάσεις. Μαζί με την Ελενα Κoυντουρά και τον Αντώνη Φραγκάκη ήταν οι πρεσβευτές της ελληνικής ομορφιάς στις διεθνείς πασαρέλες διαγράφοντας μια αξιοζήλευτη καριέρα εντός και εκτός συνόρων. Διανύοντας πια την πέμπτη δεκαετία της ζωής της και έχοντας περάσει από τον χώρο της υποκριτικής και του σχεδιασμού ρούχων, επιστρέφει στο μόντελινγκ με επιλεκτικές συνεργασίες, ακολουθώντας το παράδειγμα μοντέλων όπως η Σίντι Κρόφορντ που καταρρίπτουν τα ηλικιακά ταμπού σε έναν χώρο γεμάτο στερεότυπα.



Της Μαρίας Λεμονιά - Πρώτο Θέμα

- Πώς προέκυψε, αλήθεια, η επιστροφή σου στη μόδα;
Ουσιαστικά έγινε χωρίς να το πολυκαταλάβω και κυρίως χωρίς να το επιδιώξω. Ηρθε μετά από κάποιες προτάσεις για συνεργασία κι έτσι σιγά-σιγά επανήλθα. Στην παραλία γνώρισα μέσω μιας φίλης τη Βάσω Μπανιά, ιδιοκτήτρια ενός από τα πιο μεγάλα πρακτορεία, του VN models, και η συμπάθεια ήταν αμοιβαία. Κάποια στιγμή λοιπόν μου εξομολογήθηκε ότι θα ήθελε να συνεργαστούμε και καθώς με είχε κερδίσει ως άνθρωπος, ήταν πια και δική μου επιθυμία. Σε αυτό το μικρό διάστημα της συνεργασίας μας έχω κάνει ήδη μία καμπάνια με γούνες στη Ρωσία, η οποία φιλοξενήθηκε στη ρωσική «Vogue», πρωταγωνίστησα σε ένα δεκαπεντασέλιδο αφιέρωμα του αμερικάνικου περιοδικού «Dark Beauty», ενώ έχω γίνει και πρόσωπο της εταιρείας Foltene. Επίσης, το προσεχές διάστημα θα συμμετάσχω στο σόου του σχεδιαστή Παντελή Μήτσου στην Κύπρο.

- Μήπως όλα αυτά εντάσσονται σε μια διεθνή τάση που θέλει τις σαραντάρες να επανέρχονται στην πασαρέλα;
Toν δρόμο άνοιξε η Σίντι Κρόφορντ και την ακολούθησαν πολλές: η Κρίστι Τέρλινγκτον, η Λίντα Εβαγγελίστα, η Ελενα Κρίστενσεν... Το αγοραστικό κοινό θέλει μεν να βλέπει καινούρια πρόσωπα, από την άλλη, όμως, διαφαίνεται η τάση να επικροτεί την επιστροφή των παλαίμαχων μοντέλων που διαθέτουν την ωριμότητα αλλά και την πείρα στο μόντελινγκ. Αλλωστε η μόδα και τα εμπορικά προϊόντα απευθύνονται σε διαφορετικές ηλικιακές γκάμες. Τα κορίτσια που προανέφερα είναι όμορφα, καλοδιατηρημένα και δεν απέχουν πολύ από την παλιά τους εικόνα. Αν αυτή η τάση έρθει και στην Ελλάδα και είμαι εγώ ο προάγγελος όλης αυτής της ιστορίας, τι να πω; Θα είμαι ευτυχής. Δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο από το να βρεθώ και πάλι στην πασαρέλα μαζί με τη Νόνη Δούνια, τη Ρέα Τουτουνζή, την Εύη Αδάμ και τόσες άλλες...



- Στα είκοσι χρόνια της καριέρας σου ποιες προσωπικότητες ξεχώρισες από τον χώρο της μόδας;
Aρχικά θα αναφερθώ στους Φράνκο Μοσκίνο και Τζιανφράνκο Φερέ, στο ατελιέ των οποίων έμεινα αρκετούς μήνες συμμετέχοντας στους δειγματισμούς. Ο Μοσκίνο ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος που λάτρευε την Ελλάδα και ήταν εξωστρεφής. Το ίδιο εκδηλωτικός ήταν και ο Φερέ, ο οποίος έβρισκε πάντα μια έξυπνη αφορμή για να σου πιάσει κουβέντα. Η πιο δύσκολη προσωπικότητα ήταν αυτή του Ιβ Σεν Λοράν. Ηταν εκρηκτικός και είχε γρήγορες ψυχικές μεταπτώσεις. Ηταν κλειστός σε σημείο που δεν μπορούσες να καταλάβεις τι έχει στο μυαλό του. Τη μια σου θύμιζε ένα φοβισμένο παιδί και την άλλη έναν ταλαντούχο άνθρωπο. Ηταν ο πιο ιδιαίτερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει σε αυτό τον χώρο. Μπορούσε να πιάσει το πιο ευτελές αντικείμενο και να δημιουργήσει ευφάνταστα σκουλαρίκια ή από τη μια στιγμή στην άλλη να μετατρέψει ένα κομμάτι ύφασμα σε μια άκρως φινετσάτη εσάρπα. Συγκλονιστική προσωπικότητα ήταν και ο φωτογράφος Χέλμουτ Νιούτον, ο οποίος με τρεις μόνο κουβέντες μπορούσε να σε καθηλώσει. Εμεινα τρεις μέρες στο στούντιό του πρωταγωνιστώντας σε μια φωτογράφηση που θα παρουσιαζόταν στο Αμστερνταμ. Ωραίος άνδρας ήταν και ο Εμανουέλ Ουγκαρό όχι τόσο ως εμφάνιση αλλά ως προσωπικότητα. Ηταν τζέντλεμαν και τρομερά ευγενής με τις γυναίκες. Για να σε αγγίξει και να σου βάλει στο πέτο μια καρφίτσα, σε ρωτούσε πρώτα. Επίσης, εντύπωση μου είχε κάνει η Σόνια Ρικέλ. Μια γυναίκα μποέμ, ελεύθερη, κάτι σαν αερικό.

- Σε ποια ηλικία συνειδητοποίησες ότι μπορείς να γίνεις μοντέλο;
Στα δεκατρία μου όπου κατόπιν συμβουλών του Μιχάλη Ασλάνη οι γονείς μου με πήγαν στο πρακτορείο της Μαίρης Δρακοπούλου. Την εποχή που πήγαινα σχολείο οι διαφημίσεις μου με τα καλσόν έπαιξαν παντού.



- Αρα ήσουν η σταρ του σχολείου!
Ποτέ δεν ένιωσα σταρ στο σχολείο. Ημουν ένα πολύ ψηλό, ασχημάτιστο και αδύνατο κοριτσάκι που με ύψος 1,83 ήταν λίγο δύσκολο να βρει παρτενέρ στα πάρτι. Είμαι 1,83 από την Α’ Γυμνασίου. Θυμάμαι που έβαζα σημάδι στον τοίχο και έλεγα στη μητέρα μου: «Σήμερα είναι Σάββατο και είμαι τέσσερις πόντους ψηλότερη από τη Δευτέρα, πώς γίνεται αυτό;».

- Πότε σου άνοιξαν τις πόρτες οι μεγάλοι οίκοι του εξωτερικού;
Στο πρώτο μου ταξίδι στο Μιλάνο. Μέσα σε μια εβδομάδα 30 οίκοι θέλησαν να συνεργαστούν μαζί μου. Εκανα από Versace και Valentino μέχρι Trussardi, Prada και Laura Biagiotti. Αργότερα ακολούθησαν και οι Γάλλοι: Thierry Mugler και Yves Saint Laurent.

- H υποκριτική πώς προέκυψε;
Ξεκίνησα να δουλεύω ως ηθοποιός όσο ήμουν μοντέλο και όταν αντιλήφθηκα ότι μου άρεσε ο συγκεκριμένος χώρος, άκουσα τη συμβουλή του Μίμη Χρυσομάλλη να πάω στη Δραματική Σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου, ο οποίος ήταν εκπληκτικός δάσκαλος. Μου άρεσε το γεγονός ότι θα ασχολιόμουνα και με κάτι διαφορετικό. Πήγα λοιπόν στη σχολή και μετά άρχισα να συμμετέχω σε σημαντικές δουλειές κυρίως του θεάτρου και λιγότερο της τηλεόρασης.

- Ποιες καλλιτεχνικές σου συνεργασίες θεωρείς ότι ήταν οι καλύτερες;
Oποια δουλειά έκανα με τα ΔΗΠΕΘΕ ήταν εξαιρετική. Θα μου μείνει αξέχαστη η συνεργασία μου με τον Τάκη Χρυσικάκο και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, με τον Βασίλη Τσιβιλίκα στο θεατρικό «Ούτε γάτα ούτε ζημιά», με τον Κώστα Τσιάνο στο ΔΗΠΕΘΕ Βόλου... Από κει και πέρα υπήρξε στη ζωή μου και η τηλεόραση: «Καλημέρα ζωή», «Απαγορευμένη αγάπη», «Είμαστε στον αέρα», «Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα» κ.λπ. Ημουν τυχερή γιατί συμπεριλήφθηκα σε σημαντικά καστ μετέχοντας σε πολύ αξιόλογες δουλειές.

- Αντιμετωπίζουν διαφορετικά μια ηθοποιό που έχει προέλθει από τον χώρο της μόδας;
Aναλόγως πώς τοποθετείσαι ο ίδιος μέσα στο σύνολο. Αν αγαπάς αυτό που κάνεις, καταβάλλεις προσπάθεια και τιμάς τον χώρο, όχι. Δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις. Μπορεί να υπήρξε προκατάληψη για κάποιους, αλλά πολύ πιθανό και οι ίδιοι να μην μπορούσαν να ανταποκριθούν.

- Με τον σχεδιασμό ρούχου πώς ασχολήθηκες;
Ημουν από τις πρώτες γυναίκες που έβγαλαν δική τους κολεξιόν και ομολογώ ότι εκείνη την εποχή το έκανα από χόμπι, αφού το χρήμα δεν καθόρισε ποτέ τη ζωή μου. Αρχικά άνοιξα μια μπουτίκ στη Νέα Σμύρνη και στη συνέχεια έδινα τα ρούχα μου σε πολλά καταστήματα στην Αθήνα. Σταμάτησα να σχεδιάζω επαγγελματικά όταν είδα ότι το άγχος της επιχείρησης γινόταν περισσότερο βραχνάς παρά ευχαρίστηση. Αν και τολμώ να πω ότι το να παίρνω μολύβι και να δημιουργώ στο χαρτί ρούχα ποτέ δεν το εγκατέλειψα. Εχω μια φιλοσοφία: στη ζωή μου θέλω να περνάω καλά. Δουλεύω από τα δεκατρία μου και τώρα θέλω να απολαμβάνω την κάθε στιγμή: να έχω χρόνο για τους φίλους μου, για μένα, για όσα με ευχαριστούν. Μπορούμε να ζήσουμε και με λιγότερα. Και έχω ζήσει και με λιγότερα, όπως και με περισσότερα άλλωστε. Τότε που ζούσα πλουσιοπάροχα, όμως, το κυνηγούσα γιατί αυτό ήθελα. Δούλεψα σκληρά για να εξασφαλίσω μια άνετη ζωή, δεν παντρεύτηκα κανέναν πλούσιο! Η άποψη όμως ότι ο άνθρωπος ζει και αναπνέει μόνο για να δουλεύει με βρίσκει πια εντελώς αντίθετη.